နွေဦးအနောက်ဆောင်ထဲ၌ အိမ်မက်မက်နေသူ။

Chapter: 023 - ရင်းနှီးမြှပ်နှံရန် ပြင်ဆင်ခြင်း။(2)

Chapter: 023 – ရင်းနှီးမြှပ်နှံရန် ပြင်ဆင်ခြင်း။(2)

ဤအရာသည် ကောင်းကင်မှ ကျလာသော ရတနာကဲ့သို့ပင်။ မိန်းကလေးရူ အံ့သြလွန်းလို့ အံကြိတ်မိသည်။ သူမ ပါးစပ်က ပွင့်ထွက်နေပေမယ့် ပါးစပ်ကို မပိတ်မိပါ။ သူမလက်ထဲတွင် ငွေ ၁၀၀ ကို ဘယ်လိုကိုင်ထားသလဲကို သူမ တွေးနေခဲ့သည်။

သို့သော် သူမသည် ချက်ချင်း သတိကပ်သွားကာ မျက်ခုံးတွန့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "ဒါဆို ကျွန်မက သခင်မကို အခွင့်ကောင်းယူနေသလို မဖြစ်ဘူးလား?"

ဒီအမျိုးသမီးက ဆိုင်ကို ဝယ်ဖို့ ဆန္ဒရှိပြီး သူ့ပစ္စည်းကနေ အမြတ်ရဲ့ 30% ကို သိမ်းထားခွင့်ပြုခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုကောင်းတာ ဘယ်လိုလုပ်ရှိနိုင်မှာလဲ?

ဂျီမိန် က အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပြောသည်။ "ငါ့ရဲ့အဆင့်အတန်းနဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ရင် ငါ့အတွက် မသင့်တော်ဘူးဆိုတာ မင်းလည်းသိတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်က သိသွားရင် ငါ့မှာ လှည့်စားဖို့ နည်းလမ်းမရှိတော့ဘူးလေ။ ဒါ့ကြောင့် ဒီအချက်ကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရင် ငါ့အတွက် လုံးဝဆုံးရူံးမှု မရှိဘူး။ အနာဂတ်မှာ ကုန်ကြမ်းတွေဝယ်ဖို့ မင်းရဲ့အကူအညီကိုလည်း လိုအပ်တယ်၊ နားလည်လား?"

မိန်းကလေးရူ သည် တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးများတွင် တုန်လှုပ်ချောက်ချားမှုများ ရှိနေသည်။

ထိုကဲ့သို့သော အရေးကြီးကိစ္စရပ်ကို ချက်ချင်းဆုံးဖြတ်ရန် သူမအတွက် သဘာဝကျကျပင် မဖြစ်နိုင်ပေ။ ဂျီမိန် က သူမကို အလျင်စလိုမကြိုးစားပဲ ပြောလိုက်သည်။ " "ဒီမှာ ပိုက်ဆံထားခဲ့မယ်။ ရက်အနည်းငယ်အတွင်း မင်းကိုရှာဖို့ ငါပြန်လာမယ်။ သဘောတူရင် ဆိုင်ကို ငှားပါ။ မင်းသဘောမတူရင် ငါ့အပ်ငွေကို ငါပြန်ယူမယ်"

"သခင်မ၊ ကျွန်မကို စဉ်းစားခွင့်ပေးပါ" မိန်းကလေးရူ က အရိုအသေပေးသည်။

ဂျီမိန် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူမသည် ဆိုင်ကို တစ်ခေါက်ပြန်ကြည့်ပြီးနောက် မုရွီ နှင့်အတူ ဆိုင်မှထွက်လာခဲ့သည်။

"သခင်မ၊ ပိုက်ဆံအားလုံးကို သူမဆီကို ဘာလို့ လွယ်လွယ်ပေးရတာလဲ?!"မုရွှီ က မျက်မှောင်ကြုံ့၍ မေးလိုက်သည်။ "အဲပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်ပြေးသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"