Seafarer Escapade 6: Rowan Morales

Chapter 16

Napaluhod na ako sahig habang nag mamaka awa sa kanya.

"Please...ayaw ko ng bumalik ng magnesia. Parang awa mo na, gusto ko pang mabuhay. Paniguradanong ipapapatay ako ng mga Guevara-----

"Anong sabi mo?"

Umupo sya at pinantayan ang mukha ko.

"Anong sabi mo?" Ulit nyang tanong.

"Ipapapatay ako ng mga Guevara." Naiyak kong sabi.

Nangunot ang noo nya. Hindi alam kung maniniwala ba sa simasabi ko.

"Don't fucking lie to me." Madiin niyang turan.

Umiling ako saknya. "Totoo ang sinasabi ko. Ipapapatay ako ng mga Guevara kapag nalaman nilang nasa Catanduanes parin ako. Baka nga hanggang ngayon ay pinapahanap pa nila ako-----

Hindi ko natapos ang aking sasabihin dahil pinutol na nya ako.

"Kung ganon bakit ka gustong ipapatay ng mga Guevara? At bakit hindi ka mag sumbong sa mga pulis?"

Natigilan ako sa tanong nya. Hindi ko na alam kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang totoong nangyari.

Paano ako mag susumbong sa mga pulis kung napatay ko nga si Yeren. Paniguradong kahit pinag tanggol ko lang naman ang aking sarili ay hindi ako papanigan ng batas dahil maraming pera ang mga Guevara.

"Answer me Triana! Bakit ka gustong ipapatay ng mga Guevara?"

Napapikit nalang ako at hinayaan ang sariling umiyak.

"Damn!"

Ramdam ko ang pag tayo niya. Hindi ko na sya narinig na nag salita at nawala na sa tabi ko ang presensya nya.

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakaupo sa may sahig habang umiiyak.

Ano na kayang mangyayari sakin? Ito na ba talaga ang nakatadanhana sakin?

Ano bang dapat kong gawin para mapapayag ko sya.

"Stand up!"

Napatingala ako ng marinig muli sya sa harap ko.

Napailing ako sa kanya. Natatakot ako.

"Damn it! I said stand up!" Naiinis niyang sabi.

Napatingin nalang ako sa sahig at unti unting nawawalan ng pag asa.

"Sana hindi mo nalang ako tinulungan ng gusto ko ng mamatay. Handa na naman ako eh, pero andun kayo ni lola at tinulungan nya ako-----

Mapakla akong tumawa at pinahid ang basa kong pisngi pero patuloy parin namang may natulong luha mula sa mga mata ko.

"Putangina! Nakakapagod ng umiyak ng umiyak." Sabi ko sabay tumayo na at sinalubong ko ang mga tingin nya.

Kalmado ang mukha nya hindi katulad ng kanina na halos ay gusto na akong saktan.

"Sana hindi mo nalang ako tinulungan. Sana hinayaan mo nalang akong mamatay." Walang buhay kong sabi.

"Kinokonsensya mo ba ako?" Tanong nya, pero hindi ko sya sinagot at nag baba nalang ako ng tingin sa may sahig.

Tulala at tinatanggap na ang kapalaran ko.