Jhoana's POV
2 days later
"Sure ka, hindi natin sasama si Mang Bert para maging driver?" tumango siya.
Papunta kami sa Ambon-Ambon Falls. Two days niya akong pinapahinga. Sabi niya wala daw siyang ginawa sa dalawang araw na 'yon kaya naguguilty ako. Andito siya para magbakasyon kasi.
"Maghahiking tayo, Jho. Ano, gagawin natin taga-bantay ng kotse si Mang Bert? Hindi naman natin siya puwedeng isama sa taas. Hindi na pang-hiking ang tuhod ni Mang Bert, maawa ka. Saka bukas pa tayo bababa ng hapon," sabi niya. Sa bagay, may point naman siya. Binuksan niya 'yung passenger seat.
"Pasok na, alis na tayo." Kaya pumasok ako. Nagmamadali naman siyang pumasok sa driver's seat.
"Can you put your seatbelt?" she said. Nagnod ako pero ayaw mahila nung seatbelt.
"Let me help you," nadinig kong sabi niya. Pinipilit ko pa rin yung seatbelt, then bigla akong lumingon, sakto namang malapit na yung mukha ko sa mukha niya. We stared at each other for a minute.
"Sorry," she said at inabot niya yung seatbelt. Agad naman niyang naayos at naikabit. Tahimik kaming dalawa habang nagpe-play yung radio ng kotse niya. Tila sinasabayan niya yung beat nung kanta gamit ang mga daliri niya sa manibela.
Siguro nasa kalahatian na kami ng biyahe nang mag-play ang *Yellow* ng Coldplay, one of my favorite songs. Nagulat ako, she's humming to *Yellow*. Kaya tinignan ko siya pero hindi niya napansin kasi naka-focus siya.
"You know I love you so," sabay niya sa kanta. Nakita niya na nakatingin ako sa kanya.
"Sorry, panget ba? I'm just carried away," she said.
"No, hehe, Yellow is one of my favorite songs kasi."
"Pati song Yellow favorite mo? Haha."
"Huh? What do you mean, pati song?"
She scratched her nape.
"Sabi kasi nung kambal, your favorite color is yellow, so pati sa song, Yellow*
?" Napangiti ako.
"Hahaha, yung dalawa talaga na 'yon, ang daldal. Teka, paano mo naman sila nakausap?"
"Remember the day we fell? The next day, naglakad-lakad ako. Pumunta ako sa ilalim ng puno—the one we used to play at. Akala daw nila ako ikaw, kaya tumakbo sila, then sinigawan nila ako. Ayun, inantay ko sila," she said. Tumango naman ako.
"I think mamimiss ko sila kapag bumalik na ako sa States. Hahaha, I love them," she said.
"Nako, sigurado 'yan. Makukulit kasi sila pero mababait naman kahit ganon."
"Haha, sobra. Jho, I think we're here," she said, at pinark yung kotse. May mga hikers din na nagre-ready na. Yung iba, naka-ready na at magsisimula nang umakyat.
Pagkapark ni Bea, bumaba na kami ng kotse. Tiningnan ko 'yung paligid—ang daming hikers na naka-gear, parang ready na sa mahabang paglalakad at pag-akyat.
"Excited?" tanong ni Bea habang kinukuha 'yung backpack sa likod ng kotse.
"Medyo kinakabahan," amin ko. "Pero mas excited siguro. First time ko 'tong mag-hiking." May lumapit sa amin na lalaki—tingin ko tour guide 'to.
Ngumiti siya at sinarado 'yung trunk. "Don’t worry, I’ll guide you. Si kuyang tour guide, right kuya? Kaya natin 'to."
"Opo, mga ma'am, kayang-kaya," sabi ni kuyang tour guide.
Habang naglalakad kami papunta sa simula ng trail, ramdam ko 'yung init ng araw pero malamig 'yung hangin. Ang ganda ng paligid, parang ang tahimik at refreshing. Pakiramdam ko, masaya ako na nandito ako kasama si Bea.
"Okay, guys, kaya natin 'to. Hindi naman sobrang steep 'yung path. Tapos may mga resting spots din tayo along the way. Kapag napagod kayo, let me know, ha?" sabi nung tour guide, habang tinuturo 'yung trail na dadaanan namin.
Tumango ako. "Sige, promise, hindi ako magpapaka-hero, haha," sabi naman ni Bea.
Nagsimula na kaming maglakad. Medyo rough 'yung path pero manageable. Si Bea nasa likod ko at 'yung tour guide nasa unahan, leading the way. Sobrang focus siya, pero paminsan-minsan lumilingon siya para i-check kung okay lang kami. Tapos si Bea, naka-alalay sa akin.
"Alam mo," sabi niya habang naglalakad kami, "ang sarap pala ulit mag-hiking dito sa Pilipinas. Iba 'yung vibe kumpara sa States."
"Haha, di ko alam, di pa naman ako naka-hike sa States. Pero parang mas simple dito pero mas masaya," sagot ko. "Tsaka ang ganda ng nature. Hindi ko akalain na ganito kaganda."
"Haha, we should do this more often," Bea said, and I could see her smile even though nasa likod ko siya.
"Sure, haha. Ikaw naman boss ko, susunod lang ako sa'yo. Pero kung hindi ka busy, haha," dagdag ko, thinking about how her time here in the Philippines is limited.
"Well, kaya nga gusto ko sulitin, Jho. Kaya andito tayo, di ba?"
We continued walking, the sound of birds chirping and the rustling of leaves accompanying our every step. After about an hour, we reached one of the resting spots, a clearing with a beautiful view of the mountains.
"Let's take a break," sabi ni Bea habang inaabot niya 'yung water tumbler niya sa akin. "Hydrate." Tinignan ko lang nung una kasi meron ako—nasa bag ko lang.
"Get it, come on, Jho. Are you 'laway conscious' ba?"
"Hindi, ano kasi, meron naman ako," sabi ko.
"Just get it, Jho. Bubuksan mo pa 'yung bag mo. Binibigyan na nga kita."
"Thanks," I said, taking a sip. "Grabe, ang ganda ng view dito. Sulit."
"Yeah, worth it talaga," Bea agreed, wiping the sweat from her forehead.
Napatingin ako sa kanya. "I'm enjoying because I'm with you," dagdag niya.
Natigilan ako sandali, then she smiled. "Me too, Bea. Me too."
After a few minutes of resting, we resumed our hike. The path became a little steeper, but Bea was always there to guide me. Pagod na ako pero hindi ko 'yun masyadong iniinda. Somehow, being with Bea made everything more bearable. Every time she'd glance back to check on me, I felt a sense of comfort.
Finally, after another hour, narating din namin ang Ambon-Ambon Falls. The sound of the water rushing down the rocks filled the air, and the sight of the falls was breathtaking.
"Guys, iiwan ko na kayo. I think nasa inyo naman po 'yung guidelines and protocol here since overnight kayo. May mga tour guide pa din naman kayo pwede tanungin dito kung sakaling may kailangan kayo. Just let them know. Thank you and see you tomorrow," sabi nung tour guide. Hindi ko na nadinig 'yung pinag-usapan nila ni Bea.
"Wow," I whispered, amazed by the beauty of the place.
Bea stood beside me, smiling. "Worth it, right?"
I nodded, still in awe. "Sobra."
"Come on, let's get closer." Hinawakan niya ang kamay ko. Nagulat naman ako pero dahan-dahan kaming lumapit sa falls. The mist from the water was cool against our skin, and it felt refreshing after the long hike.
We stood there for a while, just taking in the view, the sound of the water, and the peacefulness of the moment. Then, Bea turned to me.
"I'm really happy we're doing this, Jho," she said softly. "I know I don’t have much time left here, but moments like this... I’ll remember them."
I smiled at her, feeling a lump in my throat. "Me too, Bei."
----
A/N: I apologize for any typo and grammar errors you may have noticed. :D
Bahala na ulit kayo di ako nagproofread😭😆
