သူမ၏ နာမည် ဂုဏ်သတင်းမှာ တစ်စတစ်စဖြင့် ကောင်းမွန်လာသော်လည်း သူမ၏ အတန်းဖော်များမှ သူမအား လူထူးလူဆန်းကဲ့သို့ ဆက်ဆံသောပုံသည် အမြစ်စွဲကျန်နေသေးသည်။ မျက်လုံး အစုံပေါင်းများစွာမှ သူမအား စိုက်ကြည့်နေခြင်းသည် ဤသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။
“ကျင်းယွင်ကျောင်း၊ မြို့တော် အစိုးရက နင့်ကို ဆုချမယ်လို့ ငါ့အဖေဆီက ကြားတယ်။ နင့်ကို ဆုငွေ ပေးမယ်တဲ့…”
နောက် အတန်းဖော်တစ်ဦးမှ ဆက်ပြောလိုက်သည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်း မအံ့ဩချေ။ သူမသည် ဤနှစ်၏ သူရသတ္တိဆုအတွက် ရွေးချယ်ခံရရန် အလားအလာများသည်ဟု သူမအား ကျောင်းမှလည်း အသိပေးပြီးသား ဖြစ်၏။ သူတို့သည် ဤအရာကို အထိန်းအကွပ် မရှိဘဲ သတင်းလွှင့်ဖို့ရန်ပင် စီစဉ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ လူများ၏ နှလုံးသားအား ထိခတ်စေနိုင်သော ကိစ္စကောင်းတစ်ခုပင် မဟုတ်ပေလော။ သို့သော် သူမသည် သူမအား နာမည်ကြီးစေမည့် ဤသို့သော ကိစ္စမျိုးကို မြူတစ်မှုန်စာမျှပင် စိတ်ဝင်စားခြင်း မရှိချေ။
“ငါ့ကို စိတ်ဝင်စားပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပေမယ့် အတန်းထဲ အရင် ပေးဝင်လို့ ရလား”
ကျင်းယွင်ကျောင်းမှ ဖြည်းညှင်းသော လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
သူမ အနားရှိ မိန်းကလေးများသည် ဆန်စေ့အား နှုတ်သီးဖြင့် ကောက်စားနေသော ကြက်များကဲ့သို့ ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြ၏။
“အင်း အင်း…”
သူမ ပြောလိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလို လမ်းရှင်းသွားသည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမ ထိုင်ခုံဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သောအခါ သူမ အတန်းထဲရှိ မိန်းကလေးအုပ်ကြီးသည် သူမ နောက်သို့ တချိုးတည်းလိုက်လာကြလေသည်။
“ကျင်းယွင်ကျောင်း၊ အဲ့နေ့က ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာ ငါတို့ကို ပြောပြလို့ မရဘူးလား။ ငါတို့ တကယ် သိချင်လို့ပါ…”
“ကောင်လေးကို ကယ်ခဲ့တဲ့ နင်နဲ့ ငါက တစ်တန်းတည်းရှိနေတာကို ငါ့ ဆွေမျိုးတွေ ကြားတုန်းက နင့်ဆီက သင်ယူဖို့ ပြောကြတယ်…”
…..
