အပိုင်း (၄၇၄) : ကြည့်လိုက်ဦး
ရှောင်ချင်က ထိုသို့ အော်လိုက်ချိန်မှာ သူမ ဘေးရှိ လူများဟာ ထိတ်လန့်သွားလေသည်။ မုံ့လင်းသည် ဆွံ့အနေကာ လူ အချို့ဟာလည်း သူမကို နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေကြသည်။
သည်ကောင်မလေးက ကျပ်မပြည့်ဘူးလား။
တိုင်ချက်ဖွင့်မယ်၊ သည်နေရာကို ဘာထင်နေလဲ။
ကျင်းယွင်ကျောင်းသည် သူမ နှုတ်ခမ်းကို ပြုံးရုံမျှ တွန့်လိုက်ကာ သူမ လက်မောင်းကို ပြန်ဆွဲပြီး ပြောလိုက်သည်။ “မိန်းကလေး၊ ပြောရရင် အရင်ဆုံး တို့က ဘာမှ ဖိအားပေး မခံရဘူး။ ကြောက်လည်း ကြောက်မနေဘူး။ ပြီးတော့ မင်း ပြောတဲ့ ကောင်စုတ်က ငါ့ သူငယ်ချင်းပဲ။ သူက မင်းကို ဘာမှ မလုပ်ရသေးဘူး။ မင်းက အစ်မ ယွမ် လက်က လွတ်တောင် မင်းရဲ့ ညစ်တီးညစ်ပတ် ပါးစပ်ကြောင့် ပြဿနာ တက်မှာပဲ။ ကိုယ့်တာ၀န်ကို ကျေသင့်တယ်။ မင်းသာ တကယ်ကို ကိုယ့်ကိုကို ချစ်ပြီးလေးစားမယ်ဆို ငါတို့လည်း မင်းကို အကောင်းမြင်ပေးလို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းက ဒီက အခြားလူတွေထက်တောင် မသာဘူး”
အချို့အမျိုးသား၊ အမျိုးသမီးတွေဟာလည်း ဖိအားပေးခံရတာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူတို့က သူတို့အသိဉာဏ်လေး ရှိသေးတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဒုက္ခတွင်းထဲနစ်အောင် မလုပ်ဘူး။ သည်တစ်ယောက်ကတော့ အခြားလူတွေရဲ့ ရွေးချယ်မှုကို ဝေဖန်ပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် ထူးခြားတယ် ထင်နေတာ။
သူမလည်း ဘာကွာလဲ။
တကယ့် ကွာခြားချက်ကို ပြောရမယ်ဆို သူမသာ ရည်မှန်းချက်မြင့်မြင့်ထားပြီး အခွင့်ကောင်းယူပြီး လူတစ်ယောက် နှလုံးသားထဲ နေရာယူထားရင် အဲ့တာက လုံး၀ အသစ် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းလို့တောင် ပြောလို့ရတယ်။
အခြားတစ်ယောက်ပေါ်မှီခိုမှ နေနိုင်မယ်ဆို အခြားတစ်ယောက်ပေါ် မှီခိုလေ။ မြို့တော်မှာ ဘာအရည်အချင်းမှ မရှိဘဲ မွေးဖွားလာမှတော့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။
ကျင်းယွင်ကျောင်း ပြောပြီးချိန်၌ ရှောင်ချင်သည် ယိုင်ထိုးနေကာ သူမ မျက်နှာသည် မတရားခံရသည့်ပုံဖြစ်နေလေသည်။ “ကျွန်မကို ဘယ်လိုပြောရက်ရတာလဲ။ ဘယ်လိုလုပ် သူတို့နဲ့ တူရမှာလဲ။ ကျွန်မက ကျောင်းတော် ကောင်းကောင်းကနေ ပညာသင် တတ်မြောက်ထားတာ။ အခွင့်အရေးရှိခဲ့ရင် ကျွန်မက ကောင်းကင်နဲ့ မြေကြီးကို လွယ်လွယ် ဆွတ်ယူနိုင်တယ်။ သူတို့ကတော့ သူတို့ ကိုယ်ထည်လှလှလေးတွေကိုပဲ မှီခိုနေရတာ။ မတူဘူး”
