ရှောင်ချင်း၏ အတွေးတွင် သူမ၏ သုံးသပ်ချက်ထက် မည်သည့် ဆေးပညာ ကျွမ်းကျင်မှုကမှ အရေးမကြီးချေ။
ဤအမျိုးသမီးသည် တက္ကသိုလ် ကောင်းကောင်းတစ်ခုမှ ကျောင်းဆင်းထားသူဖြစ်လျက်ပင် အဘယ်ကြောင့် အလုပ်မရှိသနည်းဟူသော မေးခွန်းကို ကျင်းယွင်ကျောင်းနားလည်ခဲ့လေပြီ။ ကျောင်း၏ အပြစ်မဟုတ်ဘဲ သူမ၏ စရိုက်ကြောင့်ဖြစ်၏။ သူမသည် ဤစကားများကို ဆေးခန်းတွင် ပြောနိုင်လျှင် ကုမ္ပဏီများတွင် အလုပ်သင်အဖြစ်ဝင်စဥ်ကလည်း ဤကဲ့သို့အတိုင်း ပြုမူလောက်မည်။
ကျင်းယွင်ကျောင်း မသိခဲ့သည်မှာ သူမ၏ ခန့်မှန်းချက်သည် ကွက်တိမှန်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ရှောင်ချင်း အလုပ်သင် ဘဝတွင် ရှိစဥ်က သူမသည် နင်းမြို့တော်၏ ဆေးရုံကြီး တစ်ခုတွင် လုပ်ခဲ့ဖူး၏။ ထိုအချိန်က သူမသည် ကြိုးစားချင်စိတ်အပြည့်ရှိပြီး စိတ်ကူးယဥ်တတ်သောသူ ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမကိုယ်ကို လူများ၏ အသက်ကို ကယ်တင်သော နတ်သမီးလေးအဖြစ် ထင်မှတ်နေခဲ့သည်ပင်။ ထို့ကြောင့် မည်သို့သော အခြေအနေမျိုးကိုမဆို သူမသည် နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့တွေ့ ရင်ဆိုင်လေ့ရှိခဲ့သည်။
သူမ၏ စိတ်ကူးထဲတွင် သူမသည် သွေးကြောက်တတ်သောသူ ဖြစ်လျက်ပင် ထိုအကြောက်တရားအား လျစ်လျူရှုပြီး လူများကို ကယ်တင်နေသောကြောင့် အလွန်ရဲရင့်သော လုပ်ရပ်ကို လုပ်နေသည်ဟု ထင်မှတ်နေခဲ့သည်။ သို့သော် လက်တွေ့တွင် သူမ လုပ်နေသော အလုပ်မှာ အဆင်အခြင်မဲ့သည့်အပြင် အသုံးမကျသော လုပ်ရပ်ဖြစ်သည်။
ဆရာဝန်မှ ဆေးပမာဏများများ သုံးနေသည်ကို တွေ့သောအခါ သူမသည် လူနာ၏ အခြေအနေကို တစ်ချက် မစဥ်းစားဘဲ အန္တရာယ်ရှိသည်ဟုသာတွေးကာ တဇွတ်ထိုးဖြင့် လူနာအား သွားရောက်ကာကွယ်ရန် လုပ်ခဲ့ဖူး၏။ ငွေကြေးချို့တဲ့သော လူအချို့မှ ခွဲစိတ်ခ မတတ်နိုင်သဖြင့် ခွဲစိတ်ခန်းမဝင်နိုင်သည်ကို သူမတွေ့သောအခါ သူမသည် ဆေးရုံ ဒါရိုက်တာ၏ ရုံးခန်းထဲ ပြေးဝင်ကာ ဒါရိုက်တာသည် ပိုက်ဆံသာ မက်ပြီး လူ့အသက်ကယ်တင်လိုစိတ် မရှိဟု သွားရောက် အော်ငေါက်ခဲ့ဖူးသည်။
လူတိုင်းသည် အဘယ်သို့ တစ်ခုခု ပြန်မရဘဲ အလုပ်လုပ်နိုင်မည်နည်း။
