ရှောင်ချင်းသည် ထိုအမျိုးသားအား ဆွဲထုတ်ပြီးပြီးချင်းပင် နောင်တရလေတော့သည်။ ဤအချိန်တွင် ထိုသူသည် သူမအား ရဲစခန်း နယ်နိမိတ် အတွင်းသို့ ခေါ်လာနှင့်ပြီး ဖြစ်၏။
“မင်း ရဲတွေကို ရှင်းပြပေးဖို့ အထဲဝင်လိုက်။ ပိုက်ဆံ ပြန်ပေးလိုက်ရင် အဆင်ပြေသွားလိုက်မယ်”
“ဒါပေမယ့်....ကျ-ကျွန်မမှာ ပိုက်ဆံ တပြားမှ မရှိဘူး...”
ရှောင်ချင်းသည် အနိုင်ကျင့်ခံရသည့် ရုပ် ဖြစ်နေ၏။
“မင်းမှာ ငါရှိတယ် မဟုတ်ဘူးလား”
အမျိုးသားသည် ပြုံးလိုက်သောအခါ သူ၏ အနည်းငယ်သုန်မှုန်နေသော မျက်နှာတွင် နူးညံ့မှုအရိပ်အယောင်များ သန်းသွားသည်။ ရှောင်ချင်းသည် ခဏမျှ ကြောင်အသွားပြီးနောက် သူမ၏ မျက်နှာသည် အနည်းငယ် နီမြန်းသွား၏။
“ကျေးဇူးပါ။ ရှင့်ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ ကျွန်မ တကယ် သိမှာ မဟုတ်ဘူး။ အခုလောက်ဆို လမ်းဘေး ရောက်နေလောက်ပြီ...”
ဝမ်ဟုန်သည် ပြုံးသာပြုံးကာ စကား သိပ်မပြောချေ။ သူသည် သူမအား လူကြီး လူကောင်း ပီသသောဟန်ဖြင့် ကားထဲမှ ခေါ်ထုတ်ပြီး ရဲစခန်းထဲသို့ ဝင်သွားတော့သည်။
သူတို့ နှစ်ဦးသားသည် စူးချူ၏ မိသားစုအိမ်မှ ထွက်လာသောအခါ ဝေးဝေး မသွားခဲ့ကြချေ။ သူတို့သည် ရဲအရာရှိများမှ အိမ်သို့ ဝင်နေသည်ကို တွေ့စဥ်က သူတို့၏ ရဲကားနောက်မှ နေ၍ ရဲစခန်းဆီသို့ လိုက်သွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် အချိန်ကွက်တိ ရောက်သွားခဲ့ကြသည်။
နှစ်ဦးသားသည် အခြေအနေကို လျင်မြန်စွာ ရှင်းပြပြီး ရဲအရာရှိများအား ပြစ်ဒဏ် လျှော့ပေါ့ပေးရန် အကြိမ်ကြိမ် တောင်းဆိုလေတော့သည်။
ရှောင်ချင်းသည် စူးမိသားစုမှ ယွမ်ထောင်ချီ ယူသွားခဲ့သော်လည်း သူမသည် ဆွေမျိုး တစ်ယောက် ဖြစ်နေဆဲ ဖြစ်၏။ ထို့အပြင် သူမသည် ထိုအိမ်၌ အချိန် တစ်ခုစာမျှ နေခဲ့ဖူးသည် ဖြစ်ရာ ပြစ်ဒဏ်သည် အလွန် ကြီးလေးမည် မဟုတ်ချေ။
ရှောင်ချင်းသာ အဖမ်းခံရပြီး ရဲစခန်းဆီသို့ ပြန်ခေါ်ခံရလျှင်ပင် အများဆုံးဖြစ်လှ နှစ်ရက်စာမျှ အဖမ်းချုပ်ခံရပြီး အသိပညာ ပေးခံရရုံသာရှိ၏။ ယခုမူ သူမသည် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြင့် ငွေအား ပြန်ပေးပြီး ကြိမ်ဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်နေခဲ့သောကြောင့် သူမ စိတ်ရင်း ကောင်းသည်ဟု ရဲအရာရှိများက သတ်မှတ်ပြီး ဤကိစ္စကို ဆက်မလိုက်တော့ချေ။
