🧝Chapter 80
လက်ဆောင်ပေးဖို့ လာပေမဲ့ ခြေထောက်ထိခိုက်သွားသည်။ပိုင်ရှင်က ဘယ်မှာမှပုန်းနေပုန်းနေမရတော့ပေ။
ရှုဟွမ်းက ရှန်းကျန့်၏လက်ကို အသာပုတ်ပြီးဆိုသည်။
"ကိုယ်သွားနှုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ်"
ရှန်းကျန့်၏ လှပသော ဗာဒံစေ့မျက်လုံးများက ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ နောက်ကျောနောက်ကို လိုက်ပါသွားသည်။
ရှုမင်က နှုတ်ခမ်းမဲ့လေသည်။
"တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ... လူလှည့်ကွက်ကစားကြတဲ့ မြို့နဲ့လည်း မတူပါဘဲနဲ့"
ဤတစ်ခါ ရှန်းကျန့် သက်ပြင်းချရမည့်အလှည့်ဖြစ်လေသည်။
"...ဒါက ငါ့အပြစ်ပါ"
"မရီး အရမ်းကြီး မစဉ်းစားပါနဲ့...မရီးနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး...မရီးက ကလေးဆယ်လောက်လောက်မွေးပေးထားရင်တောင် သာ့ကောကို ကြိုက်တဲ့သူတွေရှိနေဦးမှာပဲ"
ဤစကားက ရှန်းကျန့်ကို တန်းထိသွားစေပေမဲ့ သူမက ရယ်လိုက်ဆဲဖြစ်သည်။
"ဘာပြောလိုက်တယ်"
"မင်းပြောတာမှန်တယ်...လာ၊ ဇုံဇီစား... အရမ်းအရသာရှိတယ်"
ရှုဟွမ်း ပြန်လာသောအခါ ရှုမင်ကမေးလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ"
"အဆင်ပြေပါတယ်... တစ်ယောက်ယောက်ကို ရထားလုံးနဲ့လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ်"
ရှုဟွမ်း လှည့်ပြီးဝန်ခံရန်ကလွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမရှိပေ။
"အနာဂတ်မှာ စကားပြောရမဲ့လူကို ရှာချင်တယ်ဆိုရင်...လျန်ဖူးရန်က အတော်လေးကြင်နာပြီးစိတ်ထားကောင်းတယ်...သူက ပေါင်းရသင်းရလွယ်လောက်တယ်...မင်းဆန္ဒရှိရင် သူ့ကိုမင်းနဲ့အတူလာထိုင်ဖို့ဖိတ်လို့ရတယ်...ထန်ဝါကျစ်နဲ့ဟူထိုလည်း အတူတူကစားလို့ရတာပေါ့"
ရှန်းကျန့် နားလည်သဘောပေါက်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ထိုအချိန်တွင်၊ မြောင်သွမ့်အာက ရှုမိသားစု၏ ဇိမ်ခံရထားလုံးကိုစီးကာ အိမ်သို့ ဂုဏ်ယူစွာ ပြန်နေသည်။
သူမဘဝတွင် ပထမဆုံး ရထားလုံးစီးရခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအချိန်မှာ သူမ ရထားလုံထဲမှာ ရှိသည်ကို လူတိုင်းသိစေချင်၍ ခေါင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆန့်ထုတ်ဲ့ပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ တခြားသူတွေ သတိထားမိလာခဲ့သည်။
