Nerd by Day, Assassin by Night

18th - Selfish

Natapos na agad ang subject ko. Inayos ko na ang mga gamit ko at lumabas nang classroom. Pagkaalis ko ay naramdaman ko may nagtext. 

From: Raven

I'll drop later to your house

And I said Okay. Inilagay ko na ulit ang phone ko sa bag. Paalabas na ako nang gate nang may nagpart na isang Duncan Motor Candy Glory Red VFR800 . Ang motorcycle na kamuntik na makabangga sa akin. 

Inabot niya ang helmet at napapikit ako. Nakakainis! Bat niya ba to ginagawa? Bumuntong hininga ako at pikit mata tinggap ung helmet. Isinuot ko ito at pumwesto na sa likod niya. Humawak ako sa shoulders niya. Pero luminggon siya at binuksan ang helmet niya.

"Gusto mo bang mamatay? " humarap siya at inilagay ang dalawang kamay ko sa kanyang tsan. Napalunok ako. "Kumapit ka...." at madali niyang napagana ang motorcycle. Sobrang bilis, matulin. Napakapit ako sa kanya at binilisan niya pa lalo. 

Iniisip ko, paano kaya kung hindi nadamay si Steven? Pero simula't sa pul ay damay na siya. Apo siya ni Mr. Clark at isang tagapagmana nang malaking mafia group. Pero bakit hindi ko alam iyon? Bakit nagpakita siyang mahina? Bakit siya pumapayag na saktan noon? Ano bang plano niya noon? 

Tama noon dahil ngayon IBA na. Hindi ko na alam ang iniisip niya. 

"We're here" bumitiw ako sa kanya at bumaba. Inabot sa kanya ang helmet at sinundan siya. 


"Asan tayo? " tanong ko sa kanya. 

Naglalakad kami ngayon sa isang gubat. Sinundan ko lang siya at namataan ko ang isang coffee shop sa gitna nang lawa at  ang ganda. Sinundan ko lang siya hangang makapasok kami doon. May isang babaeng simalubong na order namin.

"Mam, sir may I take your order?"tanong nong babae sa amin.

Tumingin siya sa akin " One cappucino please, ikaw anong sayo?" 

"Uhm....caramel maquiato " pumunta na kami sa table at umupo. Magkaharap kami. Nakatingin siya sa akin at nagiwas ako nang tingin. Nilabas ko ang mga libro na hiniram ko sa library at binasag ang katahimikan. Tahimik dahil kami lang ang tao sa coffee shop.

"Uh...ito ung mga libro na mga kailangan natin....maka-katulong ito sa case study" tumingin ako ulit sa kanya. Halos di ako makahinga....ano ba yan di niya ba titigilan ang pagtitig sa akin?

"Ano start na tayo?" tugon ko sa kanya. Tumango lang siya. Kinuha niya ang libro at kimuha nang paper. Almost 2 hours kami magkasama na puro research lang. Halos natapos na namin ang kalahati nang bigla niya binitiwan ang papel at ballpen.

"It's for all today" tumingin siya sa akin.

"Huh? Eh may oras pa naman, kaya naman tapusin" tingin ko ulit sa libro. Kaso hinatak niya iyon. 

"Not for today, gusto pa kita makasama sa ibang araw." tumayo siya at kinuha ang kamay ko.

"Bakit m-" bago pa ako makapagprotesta ay hinatak na niya ako. Medyo gabi na at malamig sa labas nang  biglang isa isa nagliwanag ang dinadaanan namin. Hangang ngayon he make surprises, yan ang di ata nawalang trait ni Steven. Naalala ko tuloy ung cookies na binigay niya sa akin sa library. Tinago ko pa iyong plastic because for me its special lalo na kaibigan ko siya. 

Dahan dahan kami pumunta sa gitna nang lake at tumigil sa gitna. Humarap siya sa akin at nakatingin pa din ako sa kanya and he melt my eyes, Oh no!  its wrong instead my whole self pala. Para ako natutunaw sa titig niya. Isang bago trait ni Steven ang nadiscover ko because dati hindi siya makatingin sa akin nang matagal. Dahan dahan niya rin tinanggal ang big nerdy eye glasses ko.


In just a minute he touch my cheeks, nose and the last my lips.No words  just expression and action. Hangang ngayon wala pa din bumibitiw sa titigan namin. Paano ba nagsimula ang ganto pagkakaramdam ko sa kanya? The last thing I know ay nilagay ko din ang mga left hand ko sa cheeks niya, then  he smiled. Ito ung Steven na nakasama ko last two years ago, no pain and angry from his eyes just pure smile. Ito ung mga panahon na magkasama kami nung highschool and enjoying company oneself as bestfriends with cheska.

The next thing is he kissed me. Walang gumagalaw just a one swift kiss. Kung baga hindi ito ung halik without eagerness just pure love. Then he bit my low lip and as  a cue I gave him entrance to my mouth. Halos sakupin niya buong bibig ko. I responded his kisses and he kissed me back gently. Kung hihilingin ko ba na itigil ang oras kung saan kami lang dalawa ang nandoon sa mundo na iyon, will I'll  be selfish right? Kung sana hindi complicado ang panahon na ito at  maging  ordinaryong  teenagers kami, will I'll be selfish again?  But, we are living on the Reality na kailangan magsacrifice. Ito ang hirap sa pagibig kailangan mong mamili. Its a life and death situation. Minsan iniisip ko nalang why do we both suffer like this? 

Hinggal na hinggal kami bumitaw sa halik namin. He grab my waits and he put his forehead on mine and our nose and eyes met. Ramdam na ramdam ko ang mabango niya hininga, a mint one. He smirked and kissed my noes again.

"Since the day na nakita kita sa daan, I know your special." he put my some hair strands at the back of my ears. " Because you capture my heart and didn't returned to me again. Sa totoo lang, after my memory loss wala na ako naramdaman ganto kakaibang emosyon. Naging isang robot ako, hindi ko kilala ang mga nasa paligid ko. Nagising nalang ako ay nakapalibot na sila sa akin. But you know....in just few seconds, you captured my soul and heart. Ikaw lang ang nakapagpabaliw sa akin nang ganito. Maybe my heart knows you? and your my soulmate"

I am  shock on what he said, his heart knows me? Paano ko sasabihin sa kanya na magbestfriends kam datii? Baka naaalala lang nang puso niya na naging isa ako mabuti kaibigan sa kanya. Hindi ko dapat sinasamantala ito. Maybe he was confused dahil halos kapatid na ang turing niya sa akin at iyon ang naalala niya ngayon. Masakit isipin pero ganon nga siguro yun. 


Masyado magulo ang situation namin para sa ganito pangyayari. We were both dumbfounded in this situation. I need to do this and decide now. Maybe mga  bagay na dapat pa ako intindihin and it is not my priority now. May mga bagay na kailangan ko pang gawin. 

"I lov-----" before it ends, Inisip ko ang mas mabigat na responsibilidad na kailangan kong tapusin. So I cut it out. Tinulak ko siya and he was shock.

"I'm sorry but" I said and breath hard.On the back of my mind I almost said, I love you too..... but instead another words came from my mind "We were not meant to be at never tayo magiging masaya, because I love someone else. I am not your soulmate, I'm very sorry again. " he loose his shoulders that supporting on my waist and grab the chance to run away from him the I started to cry. Halos sumabog ang puso ko dahil sa pigil na iyak ko.


Umupo ako sa tabi nang gutter at lutang pa din sa pangyayari.Halos umiyak ako nang umiyak, walang tigil. Hanggang isang familiar na tao ang umupo at hinanap ang mga mata ko. He was staring at me. Dati minahal ko itong tao na ito, but now iba...dahil nagbago na ang sinisigaw nang puso ko.

"Raven..." he touch my cheeks and wiped my tears.

"I am thankful for your decision, because it is right thing to do now..."



and we go away from that place. 


Itutuloy.....




A/N : Whooo Salamat ! Dahil may rank pa din ako kahit di ako akapagupdate this past day! AHHAAHHAH salamat sa suporta. I made this Ramdom category because, in the next chapter malalaman niyo kung bakit. HAHHAHA