Jila

Mooie woorden

Jonas en Mila keken hoe Charlie en Jimmy achter de hoek verdwenen. 'Wat wil je de laatste uren van je verjaardag doen?' vroeg Jonas aan Mila. 'Wél, ik zou het liefst samen met een hele leuke jongen een romantische wandeling maken en naar het vuurwerk kijken en misschien samen met hem de laatste seconden met hem vieren!' zei Mila al glimlachend. 'En aan wie had je dan gedacht?' vroeg Jonas glimlachend maar veronderstelde wel dat hij het was. 'Ik heb geen idee!' zei Mila en knipoogde heel verleidelijk naar Jonas, hij bloosde ervan. Jonas ging staan en ging naar Mila toe. 'Liefste Mila...' begon hij te zeggen en daar kreeg ze al tranen van in haar ogen, Jonas ging verder 'Jij weet niet hoeveel jij voor mij betekent! Je bent als een ster aan de hemel, prachtig en je straalt. Het zeg dit nu niet speciaal omdat je jarig bent maar dit is gewoon de waarheid! Jij maakt mijn leven zoveel mooier...' toen hij even stopte want hij kreeg weer een krop in zijn keel omdat hij zag dat hij Mila raakte en ze af en toe eens een traantje liet vallen. 'We gaan van deze avond nog een super verjaardag geven en daar zal ik alles aan doen! Onthoud hiervan gewoon dat ik ontzettend veel van jou hou!' toen Jonas de laatste 6 woorden uitsprak kon Mila zich niet meer bedwingen en begon te huilen, maar dat had Jonas helemaal niet verwacht van Mila, ze uit haar gevoelens nooit, maar hij had duidelijk haar gevoelige snaar geraakt. Mila ging recht gaan staan en liep naar Jonas toe en nam Jonas in haar armen en kuste hem recht en vol liefde op zijn mond en zei dat ze van hem hield. Mila liet Jonas los en ze keken elkaar recht in de ogen, Jonas veegde de tranen weg van onder Mila haar ogen en zei 'Je bent mooier als je lacht!'. Daardoor moest Mila wel glimlachen en nam Jonas nog even stevig vast en vroeg toen aan Jonas 'Zullen we onze wandeling maken?' en knipoogde maar ze ging wel weer gaan zitten. 'Met heel veel plezier ga ik met jou een wandeling maken!' antwoordde Jonas. 'Mag ik jou hand? Dan gaan we!' zei Jonas tegen Mila. 'Natuurlijk mag jij mijn hand!' antwoordde Mila en was een beetje ontroerd en besefte nu pas echt hoe veel geluk ze heeft met Jonas altijd bij haar en die alles voor haar wil doen, en waarschijnlijk ook zal doen. Jonas nam het hand van Mila vast en trok haar recht uit haar stoel. Hij trok haar zo hard uit de stoel dat ze in zijn armen viel en zei dat ze geluk had met iemand zoals Jonas naast haar zij. Ze verlieten het restaurant en liepen door de straatjes van Disneyland, het was er zo mooi met al die lichtjes, dat ze beide geen woord zeiden, ze waren onder de indruk. Ze kwamen aan aan een soort van rond podium met daar boven een dak en het ging vol met lichtjes en er was zelfs een rode loper en in het midden van dat podium stond een gezellig zeteltje dat val met rozenblaadjes lag en het ging er vol met slingers. 'Wauw, de persoon die hier mogen in zitten hebben wel geluk!' zei ze en ze draaide zich om en keek Jonas aan en zag aan zijn gezicht dat het voor hun was. 'Dat meen je niet?' zei Mila en trok hem meteen in haar armen.