Jila

Waar alles beter is

'Dit is jou schuld! Door jou schuld heeft je moeder het lastig gehad! Door jou is ze hier nu niet meer! Door jou schuld is ze dood!!' zei mijn vader ontzettend kwaad en dat raakte me zo...' zei Mila en barste on tranen uit. 'Mila, kom eens hier!' zei Jonas en nam haar in zijn armen. 'Luister eens goed naar mij! Dat heb je maar gedroomd en dat is niet waar!' zei Jonas en nam haar kin in zijn handen en maakte met haar oogcontact. 'Maar het leek zo echt allemaal!' zei Mila en barste weer in tranen uit en leunde met haar hoofd tegen Jonas. Hij had echt wel medelijden met zijn meisje. Hij wist niet meer wat hij zeggen moest dus zweeg hij. Hij nam haar gewoon stevig in zijn armen en dat was duidelijk goed genoeg voor Mila, meer had ze niet nodig. Zolang ze Jonas bij zich had was alles best wel goed. 'Wil je nog verder vertellen of liever niet?' vroeg Jonas omdat hij heel nieuwsgierig was naar het vervolg, maar natuurlijk wilde hij Mila niet verplichten of haar nog meer verdriet aan te doen. 'Ja, het zal me denk ik goed doen om het te vertellen aan jou.' zei Mila en probeerde zich te vermannen en wilde verder vertellen. 'Mijn vader begon dan met drinken en ik werd als een meid behandeld en kreeg geen eten of drinken, dus dan ben ik na een tijdje weg gelopen, maar ik kon nergens naar toe en stierf ik van de honger!' zei Mila en keek Jonas aan die duidelijk in shock was van haar verhaal. 'Je hoeft niets te zeggen! Ik weet dat het belachelijk is dat ik daar zo veel drama over maak!' zei Mila en maakte oogcontact met de grond. 'MILA!' zei Jonas boos waardoor Mila enorm was geschrokken. 'Je weet dat ik dat nooit zou denken! Ik begrijp het juist heel goed! Je moet gewoon onthouden dat het een droom is!' zei Jonas en kreeg tranen in zijn ogen. Mila probeerde naar Jonas te glimlachen maar dat lukte niet zo goed, ze was erg aan gedaan. Jonas nam met zijn handen de schouders van Mila vast en maakte oogcontact 'Mila, mijn allerliefste schat! Sorry dat ik zo uit ben gevlogen, maar je moet mij ook begrijpen! Ik wil jou alleen maar gelukkig zien en liefst met zo weinig mogelijk verdriet! Ik wil jou zien lachen! En ik ben er zeker van dat jou ster aan de hemel die straalt alleen voor jou er net hetzelfde over denkt!' zei Jonas en kuste Mila op haar voorhoofd. Jonas wist altijd hoe hij Mila moed moest inspreken, elke keer weer lukte het hem. 'Je hebt gelijk! Mijn mama houdt van mij! Zij is mijn beschermengel!' zei Mila en kreeg van de gedachte alleen al een glimlach op haar lippen. 'Zie je wel! Je bent zo veel mooier als je lacht!' zei Jonas en zag dat Mila begon te blozen. Mila kon haar zelf niet meer bedwingen en kuste Jonas passioneel op de mond, beide genoten ze er met volle teugen van. Ze hielden dan ook zoveel van elkaar. 'Laat ons die droom gewoon vergeten en genieten van de reis en van elkaar!' zei Mila en legde haar hoofd op de schouder van Jonas. 'Dat is een geweldig idee!' zei Jonas enthousiast en dat hoorde Mila in zijn stem en moest er om glimlachen. De vliegtuigrit was dan snel af gelopen, het vliegtuig landde in Spanje. Mila keek uit de ruit en werd al gelukkig van de zon dat in haar ogen scheen. 'Je hebt er zin in he!' zei Jonas en keek Mila met een grote glimlach aan. 'Laten we uit stappen! Dan kan je de zonnestralen voelen!' zei Jonas en porde Mila in de buik. Mila knikte enthousiast en ging recht staan. Jonas nam het hand van Mila stevig vast en trok haar mee naar buiten. Ze nam de arm van Jonas vast en kneep erin. Het was allemaal zo mooi en overweldigend. Mila en Jonas liepen naar binnen en zochten hun valiezen. Nadat ze die hadden gevonden namen ze een taxi op weg naar het hotel. Eens ze bij het hotel waren aangekomen gingen ze meteen naar de balie en checkten in en gingen naar hun kamer. Mila stond met haar mond vol tanden te kijken naar de kamer. Jonas had enorm zijn best gedaan, het was een prachtige kamer. 'Hier heb je zeker en vast een fortuin voor moeten betalen!' zei Mila en keek Jonas vragend aan. 'Dat doet er toch niet toe! En als het een gerust stelling kan zijn! Het viel best wel mee! Het was last minute!' zei Jonas en knipoogde naar Mila. 'En dan nog niets is goed genoeg voor mijn schat!' voegde Jonas er aan toe. Mila lachte blozend naar Jonas en ging naar het balkon, ze hadden zicht op de zee en het strand met de palmbomen. 'Wat is alles hier toch prachtig!' zei Mila en keek met veel verwondering naar de zee en alles erom heen? 'Dat is waar! Maar het mooiste is het gene waar ik nu naar kijk!' zei Jonas. Natuurlijk draaide Mila zich snel om, ze wilden weten naar wat hij aan het kijken was. Hij keek haar aan, het was een prachtig moment. Ze keken elkaar gewoon in de ogen, maar het was zo magisch. Dit maakte alles duidelijk voor Jonas! Hij wist wat hem te doen stond. Ze bleven elkaar in de ogen staren. Het oogcontact en het magische moment werden verstoord door een geklop op de deur. Jonas en Mila keken elkaar vragend aan, beide wisten ze niet wie het zou kunnen zijn. Jonas liep naar de deur toe en opende hem voorzichtig. 'Hola!' zei een man met een vriendelijke glimlach. Jonas kon helemaal geen Spaans maar hij wist wel wat hola betekende. 'Hola!' antwoorde Jonas en lachte vriendelijk terug en hoopte dat hij niet verder in het Spaans zou gaan praten. 'Todo lo bueno?' ('Is alles goed?')vroeg de man aan Jonas en gelukkig begreep hij wat hij vroeg. 'Si, gracias!' ('Ja, dank u!') zei Jonas vriendelijk terug. 'Dia Buene!' ('Fijne dag!) Zei Jonas om het gesprekje te beëindigen. Jonas gaf de man een hand en deed de deur dicht en ging terug naar Mila. 'Wie was dat?' vroeg Mila met een vragende blik in haar ogen. 'Ik heb werkelijk geen idee! Een man, een hele vriendelijke man!' antwoorde Jonas en lachte. 'Wat kan jij goed Spaans!' zei Mila plagend tegen Jonas. 'Hela, jij daar! Pas maar op!' zei hij lachend dreigend. 'Denk je nu dat ik schrik krijg of zo! Dan moet ik je toch enorm teleurstellen want dat is niet gelukt!' zei Mila plagend en lachte uitdagend naar Jonas. 'Wil je het zo spelen!' zei Jonas en duwde haar op het bed en ging op haar zitten zodat ze geen kant meer op kon. 'Ik ben toch veel sterker dan jou!' zei Jonas en duwde haar handen uit elkaar en legde ze op het bed zodat ze er niets meer mee kon doen. Mila gaf haar over, dat was toch wat Jonas dacht. Ze kon zich los maken en draaide de rollen om. 'Wie is hier nu de sterkste?' vroeg Mila ironisch. Jonas gaf geen antwoord maar...