Jila

Wat is er aan de hand?

Want zijn meisje lang niet naast hem in bed. Hij was meteen goed wakker, hij wist niet waar ze was. Of was alles een droom geweest? En zat hij eigenlijk alleen in Spanje? Hij wist het even niet meer. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij maakte zich echt zorgen en hoopte dat niet alles een droom was. Hij keek na enkele minuten rond in de kamer en zag al snel spullen die alleen en alleen van Mila waren. Maar waar was ze dan? Het was voor hem al een enorme op luchtig dat niet alles een droom was geweest. Maar zijn vragen waren nog steeds niet allemaal beantwoord, hij wist nog steeds niet waar zijn prinsesje was. Hij sprong uit het bed en liep naar het terras toe en opende het raam en bekeek hun terras maar zag geen enkel spoor van Mila. Hij wilde haar vinden, hij maakte zich echt zorgen! Hij mocht er niet aan denken dat zijn prinses iets zou overkomen. Plots viel hem in dat hij nog niet naar de badkamer was gaan kijken. Al snel verliet hij het terras en holde naar de badkamer. En ja, daar zat ze. Jonas was doodgelukkig. Hij liep naar haar toe en keek niet eens naar haar gezicht. Hij nam haar in zijn armen en wilde haar kussen maar zag dat ze huilde. 'Mila? Lieverd?' vroeg Jonas ongerust, want Mila zag er niet echt goed uit. En als Jonas dat al zei, dan klopte er echt iets niet met haar. 'Waarom zit je hier bij het toilet? Is alles oké met jou?' vroeg hij steeds ongeruster. Mila bleef maar huilen, er klopte echt iets niet met haar. 'Mila? Alsjeblieft, zeg me wat er scheelt?' vroeg Jonas nog een keer, hij had hier zo een slecht gevoel bij. Mila keek Jonas aan en antwoorde snikkend 'Jonas, ik voel me echt niet goed! Ik heb ongelofelijk veel pijn in mijn buik en moet de hele tijd overgeven!' ze had nog maar het laatste woord uitgesproken en ze gaf opnieuw over. Jonas wist niet wat hij moest doen. Hij nam haar haar vast en hield het naar boven zodat het niet in het toilet zou gaan hangen. Hij had hier totaal geen goed gevoel bij, er klopte iets niet. 'Wij hebben toch hetzelfde gegeten gisteren? Dat kan toch niet dat jij hier zo ziek van bent en ik dan niet?' zei Jonas en nam een handdoek en nam een washandje dat hij nat maakte en depte et het washandje op het voorhoofd van Mila en gaf de handdoek aan haar voor haar mond. Ze zag er zo slecht uit, Jonas zag dat ze zich helemaal niet goed voelde. 'Mila, weet je wat je doet! Jij blijft hier zitten tot ik terug ben! Ik ga een emmer halen! Zodat je in ons bed kan gaan liggen en hier niet de hele tijd moet zitten!' zei Jonas en ging meteen recht staan en liep in zijn boxershort de kamer uit naar de balie om een emmer te vragen? Gelukkig stelde ze niet te veel vragen en kreeg hij snel een emmer mee. Hij liep razend snel naar Mila terug, hij wist echt niet wat dat er n plots scheelde. Hij opende de deur en zette de emmer naast hun bed. Hij ging de badkamer in en hielp Mila recht te staan. Hij ondersteunde haar stevig en legde haar neer in het bed. Ze had nog steeds niet opgehouden met huilen, Jonas wist dat ze echt af zag. Hij wilde iets doen, maar wist niet meteen wat. Hij nam een ander washand en maakte hem opnieuw nat en ging hem naar zijn meisje brengen. Hij voelde zich precies wat schuldig, Mila was al verbrand en dan nu nog een keer ziek, dat kon toch niet! Zoveel pech. 'Mila, ik ga me aankleden en ga dan naar de apotheker!' zei Jonas en liep al naar de badkamer om zich klaar te maken. Hij was al heel snel klaar en gaf Mila een kusje en liep heel erg snel naar de apotheker en zei tegen de vrouw die vroeg om hem te helpen wat de klachten van Mila waren. 'Ze moet overgeven en heeft veel zeer aan haar buik!' zei Jonas een beetje ongerust. 'Oei, heeft ze iets verkeerds gegeten?' vroeg de vrouw aan Jonas. 'Nee, we hebben hetzelfde gegeten en de dag daarvoor aten we hetzelfde!' zei Jonas en er ontsnapte een traan uit zijn oog. Hij voelde zich schuldig door dat hij Mila aan moest laten. Hij wilde naar haar terug. 'Oké, dan kunnen we dat al uitsluiten!' zei de vrouw en keek Jonas aan. 'Mag ik jou een rare vraag stellen?' vroeg de vrouw nadat er enkele seconden een denk-stilte was geweest. 'Ja, vraag maar!' antwoorde Jonas en begon al wat te blozen. 'Hebben jullie ''het'' soms gedaan?' vroeg de vrouw en zag meteen aan de mimiek van Jonas dat het antwoord ja was. 'Ja, gisteren!' antwoorde Jonas verlegen. 'Zou het eventueel kunnen dat het niet honderd procent veilig was?' vroeg de vrouw en keek Jonas doordringend aan. 'Ja, u heeft gelijk! Het was niet veilig! Maar dat kan toch niet dat...' zei Jonas en moest even slikken. 'Weet je wat! ik geef je een zwangerschapstester mee en laat haar hem eens doen! Het is nog steeds niet zeker dat het zo is! Dan kunnen we dat eventueel ook uitsluiten!' zei de vrouw vriendelijk en gaf een tester. Jonas betaalde en liep de apotheker bang uit. Dat kon toch niet? Hij liep terug naar het hotel en opende de kamerdeur. Mila was blij dat ze hem zag, maar zag een angst op zijn gezicht. 'Jonas wat is  er?' vroeg ze met een zieke stem. 'Mila, euhm... Ik weet niet hoe ik je dit vragen moet maar euhm... ik kon dus van de apotheker en die vroeg me eerst wat je gegeten had en ze kon daar uit besluiten dat het niet aan de voeding kon liggen...' zei Jonas met een bange stem. 'He, Jonas! Zeg op! Wat is er met me? Wat heb je bij?' vroeg ze bang en nieuwsgierig maar vooral bang. 'Dat is een zwangerschapstester!' zei Jonas en zag meteen dat Mila bleek weg trok. 'Mila, rustig! Het is gewoon om het eventueel uit te sluiten!' zei Jonas op Mila wat gerust te stellen en dat lukte een klein beetje, een heel klein beetje. Mila wilde het meteen gaan testen. Mila nam de tester van Jonas aan en liep de badkamer binnen...