Jila

Alle emoties door elkaar

Charlie kwam de kelder binnen en keek Jonas en Alex aan. 'Er is hier iemand die met jou zou willen praten!' deelde Charlie mee aan de jongens, Alex en Jonas keken elkaar vragend aan. 'Alex, kan je even mee komen?' vroeg Charlie. Alex was dolgelukkig, er was iemand die met hem wilde praten, hij voelde zich wel stoer. Alex liep met een stoer wandel naar Charlie toe die aan de deur stond te wachten. Charlie trok Alex naar buiten en deed teken naar Mila dat ze naar binnen moest gaan. Mila was dood nerveus, ze ademde diep in en liep door de deur. Het moment dat Mila haar eerste stap in de kelder zette, trok Jonas grote ogen. Hij had niet verwacht dat Mila daar zou staan, hij wist niet wat hij zag, hij wist wat hij moest doen, hoe hij zich moest gedragen, hij wist het echt niet. 'Jonas? Kan ik even met je praten?' vroeg Mila stil en dood nerveus dat hoorde je aan haar stem. 'Wat valt er nog te bespreken!' zei Jonas, ging recht staan en liep naar de deur. Mila liet enkele tranen over haar wang rollen maar snikte niet, ze wilde niet dat Jonas dat zou horen. Jonas opende de deur en liep naar buiten, Charlie keek Jonas aan en wist dat het geen goed gesprek was geweest. Jonas liep de trap op en liep langs de drankautomaat en ging naar buiten op een bank gaan zitten. Hij had spijt van wat hij tegen Mila had gezegd, maar aan de andere kant had zij hem ook heel veel pijn gedaan. Jonas moest frisse lucht hebben, hij moest even alleen zijn. Maar dat was al snel gedaan, Alex kwam naar buiten gestoven en zocht Jonas vluchtig met zijn ogen, hij zag Jonas al snel zitten op een bankje verder op en liep naar hem toe. 'Jonas? Wat is er gebeurd?' vroeg Alex nadat hij naast Jonas was gaan neer zitten. 'Waarom heb je niet met Mila gepraat?' vroeg Alex aan Jonas en wilde een antwoord. 'Mila, heeft me ontzettend veel pijn gedaan! Ik moet het even allemaal op een rijtje zetten!' zei Jonas en kreeg door de naam Mila te horen tranen in zijn ogen. 'Ik weet niet of dat wij wel bij elkaar passen!' voegde Jonas er aan toe en er ontsnappend enkele tranen. 'Jonas, ik ken je al langer dat vandaag en ik weet zeker dat jij dol bent op Mila, je houdt van haar! Dat zie ik! Iedereen ziet dat!' zei Alex heel serieus en hij meende het. Jonas lachte kort door zijn tranen heen, hij wist dat Alex gelijk had. Hij moest het goed maken met ZIJN Mila. Hij stond op, 'Bedankt! Je hebt me echt geholpen!' zei Jonas en lachte lief. Hij liep naar binnen en zocht Mila, maar vond haar niet. Maar plots zag ze Mila staan, ze had Brandon in haar armen vast. Jonas wist niet wat hij zag, hij barste in tranen uit en zakte op de grond. Charlie zag dat Jonas Mila aan keek, ze begreep niet waarom Mila in de armen van Brandon stond. Charlie liep naar Jonas toe en hielp hem recht, 'Jonas, dat heeft sowieso niets te betekenen!' probeerde Charlie Jonas gerust te stellen. 'Ik wilde het met haar goed maken! Maar dat wil zij duidelijk niet!' zei Jonas en maakte zich van Charlie los en liep het DAM huilend uit. Charlie was zo ontzettend kwaad, ze liep naar Mila en Brandon toe. 'BEN JIJ OP JE HOOFD GEVALLEN!' riep ze boos naar Mila. Mila begreep niet wat er nu plots met Charlie aan de hand was, 'Wat zeg jij nu?' vroeg Mila want ze bergreep niets van de reactie van Charlie. 'WAAROM STA JE HIER MET BRANDON?!' riep Charlie woedend. 'Ik had gewoon even een knuffel nodig! Meer niet! We zijn gewoon vrienden! En dan nog Jonas is kwaad op mij!' zei Mila terug omdat ze een beetje een schuldgevoel kreeg. 'MILA!' riep Charlie, Mila keek Charlie vragend aan. 'Jonas was jou aan het zoeken tot dat hij jou plots in de armen van Brandon zag! Hij wilde het verdomme goed maken! Waarom doe je nu zo! HIJ WILDE HET UIT PRATEN!' riep Charlie naar Mila en kreeg door haar harde woorden tranen in haar ogen, want ze riep niet graag tegen haar beste vriendin. Mila was stil van de woorden van Charlie, ze zei geen woord en rende weg al huilend. 'Proficiat, Charlie! Dat heb je goed aangepakt!' zei Brandon, maar zag al snel aan de blik van Charlie dat hij beter zijn mond had gehouden. 'Jij gaat eens goed naar mij luisteren! Jij laat Mila gerust! Je negeert haar volledig en valt haar niet meer lastig!' zei Charlie kokend, ze kon elk moment ontploffen. 'Jij moet mij niet zeggen wat ik moet doen!' zei Brandon en voelde zich sterker dan Charlie. 'Jij gaat precies doen wat ik zeg! Of er zullen nare dingen gebeuren!' zei Charlie bloed serieus, Brandon kreeg over zijn hele lichaam een rilling, hij slikte even. 'Oké, jij je zin! Ik laat Mila met rust!' zei Brandon en liep meteen weg van Charlie. Gelukkig trapte Brandon in de woorden van Charlie want ze was alleen maar aan het bluffen. Ze wist niet eens wat ze gezegd had, maar ze voelde zich wel stoer. Ze probeerde Mila te vinden, maar vond haar niet meteen. Ze liep naar buiten en zocht Mila vluchtig met haar ogen, toen zag Charlie plots Alex zitten. Charlie liep naar Alex toe en wilde vragen of dat hij Mila had gezien, maar kreeg de kans niet. 'He Charls, Ik heb geweldig nieuws! Jonas is het goed gaan maken met Mila! Ik heb hem kunnen overhalen!' zei Alex apetrots, maar Charlie werd niet enthousiast dus vroeg hij waarom ze zo ongerust keek. 'Jonas was dus op weg naar Mila en Mila stond te knuffelen met Brandon en dat zag Jonas en dan heeft Jonas huilend het DAM verlaten! En ik ging naar Mila om zij en Brandon op hun donder te geven! En nu is zowel Mila als Jonas weg!' zei Charlie en keek Alex ongerust aan. 'Wij moeten er voor zorgen dat die twee het opnieuw goed maken!' voegde Charlie er nog aan toe. 'Oké, dan moeten we ze nu meteen gaan zoeken en een plan bedenken om die twee opnieuw bij elkaar te brengen! Ze horen gewoon bij elkaar!' zei Amex en hij meende het ook, Charlei was ontroerd door de mooie en pakkende woorden van Alex, ze had nooit zo'n woorden verwacht uit de mond van Alex. Ze liepen samen het DAM uit, gelukkig kwamen ze niemand tegen en konden ze onopgemerkt het DAM verlaten. Ze liepen langs het huis van Mila en belden ontelbaar keren aan met er kwam geen teken van leven dus beslisten ze om verder te gaan zoeken. Ze liepen door het hele park maar kwamen geen van beide tegen. Ze kwamen aan bij de kerk en liepen er ook maar eens langs, ze passeerden langs het kerkhof. 'Laat ons snel door gaan!' stelde Charlie voor. 'Ik ben hier niet zo graag!' voegde ze er aan toe. 'Waarom niet?' vroeg Alex maar wachtte niet op een antwoord en voegde er nog aan toe 'Ik kom hier wel graag! Hier liggen sommige mensen dat ik mis! En als ik ze hier kom bezoeken voelt het als of ze even heel dicht bij me zijn!'. Charlie was deze keer enorm geraakt van de woorden van Alex en barste in tranen uit. Alex wist niet wat hij had gedaan, had hij iets verkeerd gezegd? 'Ik ben vroeger toen ik nog kleiner was, ben ik mijn kleine broertje verloren door een ongeval. Hij stak de straat over en de auto had hem niet gezien! Ik voel me nog steeds enorm schuldig! En ik kom hier niet zo heel graag!' zei Charlie al huilend. Alex wist niet wat hij hoorde, hij moest het even verwerken. 'He Charls! Dat is jou schuld toch helemaal niet! Het is een ongeval! En ik ben er zeker van dat jou broertje jou dat zeker niet kwalijk neemt! Hij weet zelf ook wel dat het een ongeluk was! Volgens mij zou hij het zelf fantastisch vinden als jij af en toe hem eens komt bezoeken!' zei Alex en nam Charlie vast en gaf een kus op haar voorhoofd. Charlie vond het een enorm lief gebaar van Alex. 'Dan zou ik graag eens gaan kijken! Maar dan wel samen met jou!' zei Charlie en veegde haar tranen weg en lachte naar Alex. Samen liepen ze door de poort van het kerkhof, ze liepen samen naar het grafje van haar broertje. Toen ze aan het grafje aan kwamen moest Charlie toch wel even slikken, maar ze had Alex bij zich om haar te steunen. Alex voelde dat Charlie het moeilijk kreeg, 'Charlie! Vertel iets tegen je broertje! Ik voel dat hij jou hoort!' zei Alex en lachett lief naar Charlie. 'Dag broertje! Ik ben het je zusje Charlie! Ik... Ik... het spijt dat ik nu nog maar ben gekomen! Ik wilde wel eerder komen maar ik durfde niet! Ik hoop dat jij daar boven gelukkig bent! Maar weet dat ik je ongelofelijk mis!' zei Charlie en liet een traan ontsnappen. Alex zag het en veegde ze met zijn vingers weg, 'Hallo! Ja, mij ken je niet! Maar ik ben Alex en ik ben een hele goede vriend van je zusje! Het is een fantastisch meisje!' zei hij. Charlie legde haar hoofd op de schouder van Alex en lachte lief, zo bleven ze even staan totdat ....