Jila

Levensecht

'Maak je geen zorgen! Ik blijf de hele tijd bij jou!' zei Jonas en gaf haar een geruststellend kusje op haar voorhoofd, Mila moest er spontaan van glimlachen, want ze hield er zo van als hij dat deed. Het vliegtuig reed rustig vooruit. Jonas had meteen door dat Mila erg zenuwachtig was en enorm veel schrik had. 'Binnen een paar uurtje landen we en dan zijn we bij de zon en strand! Waar alles beter is!' zei Jonas om haar gerust te stellen, maar ze had geen woord gehoord van wat hij net tegen haar had gezegd, ze was gewoon aan het kijken of alles wel oké was. Het vliegtuig steeg op en ze gingen van de grond, Jonas voelde zijn hand verkrampen, Mila kneep er dan ook enorm hard in. Maar al snel werd Mila rustig en viel als een roosje in slaap. Jonas kon niet slapen, want hij wilde kosten wat het kost zijn meisje in de gaten houden en als ze eventueel zou ontwaken dat hij er voor haar was en dan niet lag te slapen. Wat is ze toch prachtig, dacht Jonas in zichzelf. Zelfs als ze slaapt is ze een prinses. Mila draaide zich om en steunde met haar hoofd tegen Jonas zijn schouder en zette een glimlach op. Jonas was meteen gerust gesteld, dat betekende dus dat Mila als een roosje sliep. Hij was zo verliefd op haar. Jonas bleef maar denken aan zijn meisje. Toen ze plots uit het niets kei hard, maar dan ook keihard begon te gillen en te schreeuwen, Jonas wist niet wat er met haar aan de hand was. Hij keek haar bezorgt aan en zag tranen over haar wangen naar beneden rollen. 'Mila? Schat? Is alles in orde met jou?' vroeg Jonas enorm bezorgt en keek Mila met een schrokken gezicht aan. 'Mila begon zachtjes te huilen. Jonas werd er stil van, zijn meisje was gebroken. Er moest iets gebeurd zijn. 'Schat! Alsjeblieft, ik smeek het jou! Vertel me wat er met jou aan de hand is?' vroeg Jonas en nam de kin van Mila beet en draaide haar hoofd naar het zijne zodanig dat ze oogcontact hadden. 'Het is al goed! Het was maar een droom!' zei Mila, maar daar geloofde Jonas niets van want er bleven maar tranen uit haar ogen over haar wangen naar beneden lopen. Ondertussen was het hele vliegtuig al naar hen aan het kijken. Een stewardess kwam naar hen toe, 'Is alles hier in orde?' vroeg ze vriendelijk en keek met een vragende blik Mila en Jonas aan. 'Ja, ja! Alles is in orde! Het is al opgelost!' zei Jonas om van de stewardess af te komen, ze had het meteen begrepen en liet Jonas en Mila met rust. 'Mila, vertel me wat er aan de hand is! Ik ben er voor je! Je kan me alles vragen en of zeggen!' zei Jonas en keek recht in de ogen van Mila, ze was zo mooi. 'Jonas, ik had een nachtmerrie en die leek zo echt! Ik zat vast in mijn eigen nachtmerrie!' zei Mila en opnieuw ontsnapten er enkele tranen uit haar ogen. 'Wat heb je dan gedroomd?' vroeg Jonas ontzettend nieuwsgierig. 'Ik droomde dat ik samen met mijn vader en mijn moeder in de tuin zat, het was een leuke dag geweest. We zaten buiten en waren aan het genieten van het prachtige weer, we aten een hapje, we dronken er wat bij en er was dolle pret en er werd veel af gelachen!' zei Mila en glimlachte naar Jonas. 'Dat is toch een mooie droom?' vroeg Jonas verbaast en wist niet wat hij moest doen of hoe hij zich moest gedragen. 'Dat was niet mijn volledige droom!' zei Mila en slikte. 'Dus we zaten buiten en plots was mijn moeder weg, uit het niets was ze verdwenen. Ik keek naar de lege stoel die toen naast me stond en begreep niet waar mijn moeder heen was gegaan. Dus vroeg ik het men vader, maar ook hij wist niet waar ze heen was. Toen de bel plots ging en mijn vader ging naar de deur en opende die voorzichtig. En voor de deur stond de politie en die zeiden 'We hebben slecht nieuws voor u! U vrouw is helaas dood!' ook de politieagent had het er duidelijk moeilijk mee om ons het nieuw te komen vertellen. Mijn vader zakte door zijn benen op de grond en barste in tranen uit. En natuurlijk ging ik meteen een kijkje gaan nemen nadat ik mijn vader hoorde huilen, want als mijn vader al huilde moest het iets heel ergs zijn. Ik liep naar mijn vader toe en vroeg wat er aan de hand was, maar die zei geen woord. Hij bleef maar snikken en huilen, ik wist niet wat er gebeurd was maar kreeg het er moeilijk mee om mijn vader zo verdrietig te zien!' zei Mila en slikte even en veegde een traan weg die over haar wang naar beneden liep. 'Ik ging naast mijn vader zitten op de grond en vroeg voor een tweede keer wat er aan de hand was, maar opnieuw kreeg ik geen antwoord, dus besloot ik maar de agent aan te kijken en te vragen wat er was. Maar ook hij had het er duidelijk moeilijk mee en wilde niet op mijn vraag antwoorden. Maar toen zei mijn vader plots 'Mila, je... je mama is er niet meer!' ik begreep niet wat hij zei en vroeg het ook nog een keer te herhalen, En dat deed hij ook, Maar toen begreep ik het meteen. IK was mijn moeder kwijt! Dus ook ik barste in tranen uit en wist niet wat er net gebeurd was. Mijn vader en ik zaten toen na een tijdje in de zetel, toen besloot de agent ook om te vertrekken. Hij zei vriendelijk goeiedag en verliet ons hij. Mijn vader hoorde nog maar net de deur dicht gaan en barste opnieuw in tranen uit. Ik wist niet wat er gebeurde. Mijn vader stopte plots met huilen en keek me kwaad aan en zei...