Jila

De eerste noot

'Mila, ik moet jou iets vertellen!' zei Jonas bloed serieus. Mila werd ongerust en kreeg zelfs een beetje schrik. 'Wat is er?' vroeg ze en nam zijn arm vast. 'Wat ik jou nu ga vertellen heb ik nog nooit aan iemand gezegd!' voegde Jonas er aan toe en zag Mila nerveus komen. 'Jonas, alstublieft! Vertel het me!' zei Mila en keek Jonas vragend aan. 'He, schatje! Maak je geen zorgen! Ik wil jou gewoon zeggen hoe zielsveel ik van jou hou!' zei Jonas en glimlachte lief naar Mila. Mila was zo ontroerd van de woorden van Jonas, dat ze niet wist wat ze moest doen. Maar eigenlijk wist ze heel goed wat ze moest doen. Ze lachte naar Jonas en keek recht in zijn ogen, ze ging steeds dichter naar hem toe en plaatste zacht haar lippen op de zijne, het was een perfecte kus bij de perfecte woorden. Maar natuurlijk als iets perfect loopt, moet er altijd ook iets veel minder perfect gaan. 'Mila Santiago en Jonas Van Loo! Ik heb jullie vaak genoeg een waarschuwing gegeven maar nu is het gedaan! Ik vind het fantastisch dat jullie van elkaar houden, maar in deze school is het ten strengste verboden om te kussen en dat weten jullie! Maar jullie doen dat nu opnieuw! Dus het spijt me maar ik moet jullie naar de strafstudie sturen! Ik heb jullie vaak genoeg gewaarschuwd maar nu is de maat vol! Het spijt me echt! Maar anders leren jullie het nooit!' zei mevrouw Deneve en had er al meteen spijt van de ze het had gezegd, maar ze moest het doen en dat wisten Mila en Jonas ook wel dat ze dat niet graag deed. 'Het spijt ons!' zei Mila en lachte lief naar mevrouw Deneve. 'Jullie weten wel dat ik dit echt niet graag doe! Maar jullie moeten jullie lesje leren en ik hoop dat ik dit niet meer moet doen!' zei mevrouw Deneve en lachte naar de twee. 'Maar ik moet wel nog zeggen dat ik het ongelofelijk schattig vind en ontzettend blij ben voor jullie!' voegde ze er nog aan toe en knipoogde naar Jonas en Mila. Dat vonden Mila en Jonas wel een beetje generend, maar aan de andere kant ook zo lief. Maar mevrouw Deneve was dan misschien soms een harde tante maar eigenlijk was het als een soort moedertje van de school. Want Mila was nog niet vergeten wat mevrouw Deneve voor haar had gedaan als Jonas in het ziekenhuis lag en dat zal ze ook niet meer vergeten. 'Ja, oké! We weten dus al wat we vrijdag gaan doen!' zei Jonas lachend tegen Mila en gaf een por in haar buik. Mila schoot luid in de lach en legde haar hoofd tegen Jonas aan, maar ze hief haar hoofd snel op als ze de boze en lachende blik van mevrouw Deneve op haar kreeg af gevoerd. 'Het spijt me!' zei Mila in gebarentaal tegen mevrouw Deneve die lachte naar Mila. 'Oké, ik denk dat het een goed idee zou zijn als we eraan zouden beginnen!' zei mevrouw Deneve en trok één oog op en keek Mila lachend aan. 'Welke dans gaan we doen?' vroeg een leerling uit de klas. De leerling kreeg een boze blik op zich afgevuurd. 'Heb je wel naar mij geluisterd?' vroeg mevrouw Deneve en keek de leerling kwaad aan. 'Als je had geluisterd had je gehoord dat we een romantische dans zouden doen! De slow.' zei mevrouw Deneve een beetje kwaad. 'We dansen de slow, voor als jullie trouwen!' voegde mevrouw Deneve er nog aan toe en keek Jonas en Mila aan en lachte. Jonas en Mila keken elkaar aan en werden beide rood. De volledige klas draaide al snel hun hoofd richting Mila en Jonas en begonnen te klappen. Jonas wist niet wat hij moest doen dus keek hij de grond aan en probeerde zo weinig mogelijk te bewegen. Ook Mila wist niet hoe ze zich moest gedragen. En dat was allemaal de schuld van mevrouw Deneve, ze had hen volgens hun wel genoeg gestraft. 'Oké, we gaan er maar aan beginnen zeker!' zei mevrouw Deneve nadat ze door had dat ze Jonas en Mila in verlegenheid had gebracht. 'Oké, neem jullie danspartner vast hoe het hoort, om te beginnen!' zei mevrouw Deneve en lachte naar haar leerlingen. Jonas en Mila waren beide een beetje geschrokken van hun medeleerlingen over het hele trouwen gedoe. Mevrouw Deneve zag bij Jonas en Mila geen beweging en ging naar hun toe, 'Het spijt me! Dat had ik niet mogen zeggen! Maar kom op schatjes, jullie moeten elkaar wel aan kijken! En weet je wat, omdat ik jullie nu zo in verlegenheid heb gebracht, moeten jullie niet naar de strafstudie! Het spijt me echt!' zei mevrouw Deneve en keek de twee aan. Jonas en Mila durfden elkaar niet aan te kijken. 'Jonas en Mila! Jullie zijn een fantastisch koppel! Ik zie jullie graag als mij eigen kinderen!' voegde mevrouw Deneve er nog aan toe en hief met haar handen de hoofden van ze beide op zodat ze recht in elkaars ogen keken. Mila lachte naar Jonas en wilde hem een kus geven en bedwong zich om het niet te doen. Ze lachten naar elkaar en Mila nam Jonas vast bij zijn middel. 'Oké, neem dus allemaal jullie partner vast en dan gaan we van start!' zei mevrouw Deneve en keek naar Mila en was zo trots, Mila was net als een dochter voor haar dat ze nooit heeft gehad. Mevrouw Deneve legde de muziek op. Mila hoorde nog maar de eerste noot van het liedje en wist niet wat ze hoorde. Ze liet Jonas los en liep de danszaal al huilend uit. Jonas wist niet wat er gebeurde. Ook mevrouw Deneve wist niet wat er gebeurde. Jonas en mevrouw Deneve elkaar vragend aan. Ze wisten echt niet wat er net was gebeurd. Jonas wilde Mila achterna gaan maar werd door mevrouw Deneve tegen gehouden. 'Ik ga gaan! Jij blijft hier!' zei mevrouw Deneve en keek Jonas aan. Jonas was teleurgesteld dat hij niet mocht gaan. Mevrouw Deneve legde de muziek af en liep Mila achterna, maar vond ze niet meteen. Maar na niet opgeven en veel moed, zag ze Mila buiten op een bankje zitten met haar benen opgetrokken. Mevrouw Deneve keek Mila aan en liep naar Mila toe, ze wilde weten wat er scheelde...