Jila

De nachtmerrie

van de wekker. 'Goeiemorgen!' zei Jonas lief en hij wilde uit het bed stappen maar werd door Mila tegengehouden. 'Wat is er?' vroeg Jonas omdat hij vond dat Mila anders deed dan anders. 'Je hebt deze nacht ook al zo veel keer gewoeld in je bed! Je hebt precies geen goede nacht achter de rug hé!' zei Jonas. 'Nee, ik heb inderdaad verschrikkelijk slecht geslapen! Ik had voortdurend nachtmerries! En het ergste was ze waren zo erg!' zei Mila en nam Jonas stevig vast zodat hij niet bij haar weg kon gaan. 'Wat waren die nachtmerries dan! Vertel het me. Het kan opluchten!' zei Jonas om Mila een beetje gerust te stellen. 'Wél, Jij en ik waren samen hier in huis en het begon hevig te branden, ik vond je maar niet en ik belde de brandweer maar die wilde ons niet komen helpen! Dus wist ik niet meer wat ik moest doen, ik was je kwijt! Ik bleef maar naar jou roepen maar zonder succes, ik vond je niet, ik hoorde niets van jou! Je was precies verdwenen. Toen ik het huis uit had gelopen zag ik jou helemaal boven zitten roepen naar hulp! Ik liep mijn huis terug naar binnen en liep razend snel naar boven maar...'  vertelde Mila en kreeg de krop in haar keel, ze liet een traan over haar wang rollen. Jonas gaf een knijpje in haar hand om haar te steunen. 'Maar toen ik boven aankwam was ik te laat!' toen ze het laatste woord uitsprak barste ze terug in tranen uit. 'Het leek zo echt!' voegde ze eraan toe. 'Hé, rustig! Ik ben hier! Maar hoe ging het verder?' vroeg Jonas heel nieuwsgierig. 'Dus toen belde ik de ziekenwagen en kwamen ze snel aan en namen je mee. Ze brachten je naar het ziekenhuis in Gent op intensieve zorg. Toen ik daar aan kwam mocht ik niet bij jou omdat ik geen familie was. Ik bleef dag en nacht zitten in het ziekenhuis zonder van je deur te wijken. Regelmatig kwamen dokters naar je kamer. Maar toen na een paar dagen de dokter heel lang bij jou was maakte ik me zorgen! Het klopte niet. De dokter kwam je kamer uit en kwam naar mij toe en zei 'Juffrouw, het spijt dat ik jou dit moet zeggen maar hij heeft het niet gehaald!' en ik was er kapot van. Ik belde je moeder en je oma op en die waren woedend op mij! Ze zeiden dat het mijn schuld was en dat ik zou boeten! Ze zeiden dat ik het opzettelijk had gedaan! En dat deed me zoveel pijn, maar het ergste was dat ik jou kwijt was! Ik mocht van je familie zelfs niet naar de begrafenis komen, maar toch ben ik gegaan! Toen je moeder me zag kreeg ze bijna een hart attack. Toen we de laatste keer naar jou mochten kijken voor je de grond in zou gaan, duwde je moeder me bij jou in de kist en liet ons de grond ingaan! Ik stierf in jou armen, en dat vond ik niet erg! Ik wilde mijn laatste dag bij jou zijn! Het leek zo echt!' zei Mila en liet weer enkele tranen over haar kaak rollen. 'Hé, gelukkig was het maar een droom!' zei Jonas en hield haar stevig vast. 'Ik moet wel zeggen dat ik een beetje ontroerd ben door je droom! Je bent zo lief voor mij! Maar ik zou nooit geloven dat mijn moeder zo iets zou doen! Maar het goede nieuws is het was maar een droom!' zei Jonas om Mila gerust te stellen. Hij veegde de tranen van ander de ogen Mila weg en gaf een kus op haar voorhoofd! 'Ik wil voor altijd bij jou blijven!' zei hij vervolgens. Ze nam hem nog steviger vast en liet hem niet meer los. Het was een mooi moment maar dat werd onderbroken door Jonas die zei tegen Mila 'We zouden ons beter klaar maken om naar school te gaan! We mogen niet et laat komen want anders moeten we nablijven en dat zou niet leuk zijn! Wat dan zitten we daar vast en kunnen niet tegen elkaar praten!' zei Jonas en lachte Mila lief aan. Mila lachte terug naar Jonas en zette een gezicht op van dat hij gelijk had. Ze lieten elkaar los en deden hun kleren aan en wasten hun. Jonas ging als eerst naar beneden. Mila kwam enkele minuten later ook de trap af en liep de keuken in. Toen ze de keuken binnen kwam bleef ze stokstijf staan, de tafel was gedekt en hij stond vol met eten, zo uitgebreid, uitgebreider dan in een hotel. 'Jij bent té lief!' zei Mila, want dat waren de enige woorden dat ze kon zeggen, ze kreeg geen woord meer uit haar mond, ze was verbaast. Ze ging aan tafel zitten en genoot van het gezelschap! 'Als dat elke ochtend zo zal zijn, had ik jou al veel eerder moeten laten bij mij wonen!' zei ze al lachend tegen Jonas, hij lachte lief terug want hij vond het wel lief en grappig! Mila zag er niet alleen fantastisch uit ze had ook nog eens gevoel voor humor. 'Ik doe dat voor jou met heel veel plezier!' zei Jonas  tegen Mila en keek in haar prachtige blauwe ogen. 'Wat heb ik het toch met jou getroffen!' zei ze lief en keek hem dankbaar aan. 'Jij bent het beste dat mij is overkomen!' zei Jonas en gooide een kusje naar Mila toe. Ze aten ven het lekkere ontbijt en vertrokken dan naar school. Ze liepen de deur uit en zagen dat de band van Mila haat fiets plat was. 'Oh nee! Wat is dat nu!' zei ze teleurstellend. 'Dat Mila, dat is een fiets die een lekke band heeft!' zei Jonas al lachend. Mila lachte luid, 'Ja dat zie ik ook wel!' antwoordde ze lachend terug. 'Ja, waarom vraag je het dan!' zei Jonas nog steeds lachend tegen Mila. Ze vond het wel grappig! 'Zeg, jij ben t ook de grappigste thuis zeker!' zei Mila tegen Jonas. 'Ja dat is inderdaad waar! IK ben de grappigste thuis!' zei Jonas en trok zijn ene wenkbrauw naar omhoog en keek Mila aan op te zeggen dat hij grappiger was dan Mila omdat hij nu bij haar woonde. Mila lachte naar hem. 'Ja oké, goed en wel maar hoe geraak ik nu op school? vroeg Mila, maar wilde eigenlijk zeggen kan je me een lift geven. 'Ja, Mila, dat word lopen hé!' zei Jonas doodserieus tegen Mila. Mila haar gezicht veranderde snel. Jonas barste in lachen uit, 'Je moest je gezicht hebben gezien, het was goud waard! Ik weet wel wat ja dacht! Je mag bij mij vanachteren! Dat wilde je toch vragen? Niet?' zei Jonas tegen Mila die rood werd. 'Ja dat wilde ik vragen maar dat klonk zo opdringerig in mijn hoofd.' zei Mila tegen Jonas. 'Maar Mila toch! Je mag alles vragen aan mij! Nee wat zeg ik je moet alles vragen aan mij!' zei Jonas tegen Mila en sloeg met zijn hand op het rek op de achterkant van zijn fiets waar ze kon gaan zitten. Mila lachte lief en geruststellend naar Jonas en ging achter op zijn fiets zitten. Ze vertrokken naar school maar plots werden ze...