Jila

De stilte

er een verkleedfeestje van maken, maar wel alleen onder de vrienden!' zei Jonas. 'Dat lijkt me een fantastische idee!' lachte ze lief naar Jonas. 'Oké, dan vragen we aan onze vrienden of ze zondag vrij zijn!' zei Jonas en nam het hand van Mila vast en rende naar hun vrienden. Mila wist even niet wat er gebeurde want alles ging zo snel. Maar al snel had ze door dat ze aan het lopen was. Toen ze bij hun vrienden die buiten gezellig zaten te praten aankwamen, hielden ze op met praten, het leek wel alsof ze iets te verbergen hadden. Ze keken Mila en Jonas aan als of er niets aan de hand was. 'Is er iets? Waarom kijken jullie zo?' vroeg Jonas en werd er een beetje bang voor. 'Niets!' zei Charlie en knipoogde naar Jimmy. 'Er is wel iets aan de hand!' zei Jonas. 'Nee, er is helemaal niets aan de hand hoor!' zei Charlie en geloofde haar zelf niet eens. 'Oké, we zouden beter nog eens denken over het Bal!' zei Mila om het stille gênante moment te onderbreken. 'Ja, dat zouden we inderdaad beter doen! Kunnen we deze avond niet samen afspreken! We kunnen misschien weer bij jou komen, Mila?' vroeg Alex en keek Mila vragend aan. 'Euuuhhm, je tuurlijk!' zei Mila en keek Jonas aan en verontschuldigde zich. Jonas zei zonder één woord uit te spreken dat het niet erg was. 'Oké! Dat is dan af gesproken! We gaan nu naar de les en als we elkaar niet meer zouden tegenkomen dan zien we elkaar rond 19h bij Mila?' vroeg Jimmy om alles nog even te bevestigen. Iedereen knikte. DE bel ging af en Mila en Jonas hadden samen met Alex theater les. Jimmy had dans met Charlie, beide haten ze dans, maar omdat ze samen waren viel dat best wel goed mee. Mila, Jonas en Alex kwamen het lokaal binnen en gingen zitten. Maar dat liep niet als gepland. Mila wilde naast Jonas gaan zitten maar dan dacht Alex van ik zet me er tussenin. 'Ja, jullie zien het goed ik ga tussen jullie inzitten, want jullie kunnen anders niet van elkaar afblijven!' zei Alex, Mila en Jonas begonnen beide te blozen en keken naar da grond. 'Ja, is het niet waar misschien?' vroeg Alex. Beide gaven ze geen antwoord maar wisten beide dat wat Alex zei wel waar was. Mila en Jonas durfden elkaar de hele les elkaar niet aan te kijken. Toen de bel ging en de school gedaan was konden Mila en Jonas niet snel genoeg weg zijn. Ze hadden enkele uren samen. Ze liepen samen naar de fietsenstalling en namen hun fietsen uit het rek, ze reden samen naar het huis van Jonas en ze hadden nog steeds geen woord tegen elkaar gezegd sinds dat wat Alex had gezegd. Toen ze bij het huis van Joans aan kwamen haalde Jonas de sleutel uit zijn zak, Mila stond er op te kijken, waardoor Jonas er bloed nerveus van kwam, hij werd zo nerveus dat hij zijn sleutel liet vallen. Hij raapte de sleutel op en lachte een beetje. 'Sorry, ik ben een beetje nerveus!' zei Jonas al lachend. 'Waarom moet jij nerveus zijn?' vroeg Mila, maar vond het eigenlijk wel heel lief dat Jonas nerveus was, en ze dacht waarschijnlijk dat dat door haar kwam. 'Ja, euuhhm, dat komt door jou! Ik wil niet dom doen in jou buurt. Want... euuuhm, ik hou van jou!' zei Jonas heel verlegen. Mila lachte en zei 'Je hoeft helemaal niet nerveus te zijn als ik bij jou ben! Maar ik moet toegeven dat ik in jou buurt ook wel een beetje nerveus ben.' lachte ze lief. Hij nam de juiste sleutel en opende de deur. 'Kom maar binnen in mijn huisje!' zei Jonas en wees als een echte gentleman dat ze naar binnen moest komen. Jonas stak zijn hand uit en Mila nam het vast en sprong heel sierlijk het huis binnen. Ze moesten er beide om lachen. 'Wil je iets om te drinken?' vroeg Jonas aan Mila toen ze de keuken binnen kwamen. 'Ja, graag wat water alstublieft!' zei Mila en lachte lief. 'Ik ga het meteen halen!' zei Jonas en liep naar de kelder. Hij nam een fles met water en liep de trap terug op en nam 2 glazen uit de kast en schonk er wat water in. Ze dronken het samen op en praatten nog even. 'We zouden beter je koffer gaan maken zeker!' zei Mila plots. 'Of doe je dat liever alleen? Je hoeft je niet verplicht te voelen! Ik kan heus wel even beneden wachten!' zei Mila en toonde een blik van begrip. 'Ik zou niets liever willen dat jij met mij mee mijn koffer in gaat pakken! Dan kan jij zeggen wat ik mee moet doen!' zei Jonas en knipoogde naar Mila, Mila lachte heel lief en begon zelfs een beetje te blozen. 'Kom je!' zei Jonas en Mila knikte van ja! 'Ga jij maar eerst! Jij kent de weg hier het best!' zei Mila. Jonas lachte en zei 'Ja! Kom, volg me!' Mila lachte en volgde Jonas naar zijn kamer. Toen ze de kamer binnen kwamen was Mila echt in shock. 'Wat is er?' vroeg Jonas omdat hij het gezicht van Mila zag veranderen. 'Euuhmm, ik had gedacht dat je kamer spik en span zou liggen! Maar dat is niet het geval!' zei Mila lachend. 'Ik hoop dat je wat netter bent bij mij hoor!' zei ze en lachte zich bijna dood. 'Ja, Mila, ik kan mijn kamer niet opruimen!' zei Jonas en keek Mila aan. 'En waarom dan niet?' vroeg Mila nieuwsgierig aan Jonas. 'Wel, ik kan ze niet opruimen want ik moet de hele tijd aan jou denken!' zei Jonas, Jonas zag aan Mil dat ze bijna smolt. Hij zag aan haar gezicht dat ze het heel lief vond. 'Ja, oké! Genoeg gepraat! Tijd om te werken!' zei Mila en lachte lief. 'Ja! dat gaan we inderdaad doen!' zei Jonas en nam een koffer van onder zijn bed. 'Oké, wat moet je allemaal meehebben van kleren?' vroeg Mila aan Jonas en opende zijn kast. 'Euuhm, moet ik wel kleren mee doen?' vroeg Jonas uit dagend aan Mila. 'Voor mij niet!' zei Mila en Jonas had dat antwoord duidelijk niet verwacht. Beide schoten ze in de lach. Jonas opende zijn koffer op zijn bed. Mila rende naar Jonas toe en duwde hem op het bed en smeet haar op hem. Ze kuste hem, hij draaide zich zodanig dat hij op Mila zat en Mila van onderen lag, hij opende haar armen zodat ze geen weg meer kon. 'En wie is hier het sterkst?' vroeg Jonas aan Mila en wist dat hij het was, maar toen gebeurde er iets wat niemand had verwacht.