Jila

Het buffetje ;)

kuste haar hartstochtelijk op haar mond. Dit had ze totaal helemaal niet verwacht. Mila liet Jonas zijn handen los en knuffelde hem. Ze bleven even zo liggen, want het voelde zo goed aan. 'Ik ben erg moe!' zei Mila plots, omdat ze niet meer weg wilde, ze lag zo ontzettend goed, dicht bij de jongen waar ze het meest van houd. Jonas lachte en antwoorde 'Ik heb toch ook niet gezegd dat we nog weg zouden gaan!' en lachte luid en keek in haar ogen. Mila glimlachte verlegen en legde haar hoofd terug neer op Jonas zijn borstkas. 'We gaan wel deze avond nog best iets gaan eten! Anders gaan we morgen niet veel energie hebben en gaan we ons niet goed voelen!' zei Jonas voorzichtig tegen Mila. 'Dat is goed! Maar verder doen we niets?' vroeg Mila en keek opnieuw in Jonas zijn mooie ogen. 'Jawel...' zei Jonas en verwachte een reactie van Mila. En inderdaad hij kreeg een reactie. Ze keek hem teleurgesteld aan. 'We gaan van elkaar genieten hier op onze kamer!' zei Jonas heel romantisch en lachte verliefd naar Mila. 'Ohh gelukkig! En dat lijkt me zalig!' zei Mila met een prachtige glinstering in haar ogen. Jonas werd al gelukkig als hij zijn meisje zag lachen of als hij die magische glinstering in haar ogen zag. Het was stil, maar een leuke stilte. Beide genoten ze van elkaars aanwezigheid, ze waren alle twee zo gelukkig. Ze dachten niet na, ze dachten even niet aan al de problemen van thuis. Plots voelde Joans dat zijn t-shirt nat werd, op de plaats waar Mila haar hoofd lag. 'Mila? Schat! Is alles oké?' vroeg Jonas ongerust. Mila snikte en nam Jonas stevig in haar armen. 'He, wat scheelt er met jou?' vroeg Jonas opnieuw en werd steeds ongeruster. 'Ik mis mijn mama enorm...' snikte Mila en veegde met haar vingers haar tranen weg. 'He, kleine schat van me! Ik weet zeker dat je mama je in de gaten houd! Ze waakt over jou! En ze houdt sowieso zielsveel van jou! En ze zit voor altijd in jou mooie hartje!' zei Jonas en nam Mila's kin vast en keek haar aan. Mila wist dat Jonas gelijk had. Ze keek hem aan en glimlachte. 'Je hebt gelijk! Ik moet me vermannen! Altijd zo negatief! Ik moet genieten van wat ik nu heb en van wie ik zielsveel hou!' zei Mila en ging recht zitten. Jonas was geschrokken van de reactie van Mila, maar vond het wel goed. 'Mila, je mag huilen! Dat doet soms echt deugd!' antwoorde Jonas en ging ook recht zitten. 'Ik hou van jou! Jij weet altijd hoe je me opnieuw aan het lachen moet brengen!' zei Mila en draaide haar hoofd naar Jonas toe en kuste hem heel passioneel op mond. Jonas had geen lucht meer maar wilde toch nog iets zeggen. 'Ik hou ook van jou! Ik ben zo blij dat ik jou heb ontmoet! Het lot heeft ons samen gebracht!' glimlachte Jonas naar Mila, die ook wel best buiten adem was van de kus. Ze keken elkaar aan, zonder een woord te zeggen en dat was ook helemaal niet nodig. Ze konden elkaars gedachten precies lezen. 'Ja, dat lijkt me goed idee!' zei Jonas en keek Mila aan. Mila begreep er niets van. 'Wat zeg je nu?' vroeg Mila verbaast. 'Wel, je dacht toch dat het beter zou zijn dat we zouden gaan eten!' zei Jonas en keek Mila vragend aan. Mila haar mond viel open van verbazing, dat was exact wat ze dacht, ze was verbaast, maar echt enorm verbaast. Jonas kan haar gedachten lezen. Dat maakte haar eigenlijk een beetje bang. Jonas zag aan de blik van Mila dat ze erg verbaast was. 'He, bollie! Wees gerust ik kan geen gedachten lezen! Ik ken jou gewoon veel te goed! Nee, ik heb gewoon honger en hoopte dat jij aan eten dacht!' zei Jonas met een glimlach op zijn gezicht. Mila begon luid te lachen. 'Dat meen je niet!' zei ze en barste in lachen uit. Hij was toch wel een plaatje. Ze keek hem verlieft aan en ook hij keek haar met heel veel liefde aan. 'Ja, gaan we dan?' vroeg Jonas na een tijdje. 'Ja, dat is een goed idee! Hoe sneller we gaan eten hij sneller ik opnieuw in jou armen kan liggen!' dacht Mila maar zei het ook luid op. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar dat was eigenlijk niet zo heel erg want het was de waarheid. Jonas begon lichtjes te blozen en draaide zijn hoofd weg, hij wilde niet dat ze hem zag blozen, hij vond het gênant. Maar Mila vond dat enorm schattig. Jonas nam zijn schoenen en deed ze aan en Mila deed hetzelfde. Jonas nam de hand van Mila vast en nam haar mee naar de deur. Ze liepen gezellig naar het restaurant van het hotel en geloofden niet wat ze zagen. Het was een gigantisch buffet. Ze stonden beide met hun mond vol tanden. Dat hadden ze nog nooit gezien. Ze besloten om eens van dichterbij te gaan kijken, het zag er zo ontzettend lekker uit allemaal. Ze namen beide iets waar ze zin in hadden en aten het gezellig op. Na het gerecht had Mila nog zin in een dessertje. Jonas zei dat hij ervoor ging zorgen. Hij kuste haar met veel, erg veel liefde op de mond en verdween uit haar zicht. Ze vond het heel verdacht dat hij wilde zorgen voor het dessert en kreeg al stress. Voor haar duurde het eeuwen en voor Jonas ging de tijd veel te snel voorbij. Mila begon ongerust te worden, ze dacht altijd meteen aan het ergste. Ze wachtte nog 5 minuten maar dan wilde ze hem terug bij haar. Ze besloot hem op te bellen, want tegen dat ze hem hier zou gevonden hebben, dat kon uren duren. Ze nam haar telefoon uit haar zak en zocht naar "Schatx", snel drukte ze op bellen. Al snel nam Jonas zijn telefoon op, 'Mila, alles oke?' vroeg hij ongerust. 'Ja, met mij is alles goed! Maar ik maakte me zorgen om jou! Je blijft zo lang weg! Is alles goed?' zei Mila en kreeg tranen in haar ogen van opluchting dat ze zijn stem hoorde. En dat hoorde Jonas duidelijk aan haar stem. 'He, schat! Wees niet ongerust! Alles is goed met mij! Ik vond gewoon niet meteen de dessert tafel. Maar gelukkig heb ik die nu gevonden! Dus nu kies ik snel iets uit en ik kom eraan! Is dat goed?' zei Jonas en er rolde een traan over zijn wang naar beneden omdat zijn meisje schrik had gehad. 'Ja ,dat is goed! Ik hou van jou!' zei Mila en was een beetje meer opgelucht. 'Ik ook van jou!' zei Jonas en zo sloten ze het gesprek af. Jonas koos nu heel snel een dessert en liep snel terug naar Mila. Mila keek Jonas vragend aan...