It's payback time!

Chapter LV

Akis POV

Hindi talaga ako kinulit ni Salazar maghapon. Laging sina Jasper ang kausap nya. Puro business pa ang sinasabi nya. Ka-boring nga syang kausapin. At ayaw ko rin syang kausapin no. Baka awayin pa nya ko.

Nagpagpahanda na ako ng rooms para sa inyo. Tapos, bukas na bukas, itutuloy natin ang pictorial at shooting. Sabi samin ni Salazar.

Thank you, sir! Masayang sabi ni Jane.

Sir, san ang room nyo? Tanong naman ni Nina.

Nina, mahiya ka nga! Ang landi mo pakinggan jan sa tanong mo. Sita sa kanya ni Jasper.

Ang sabihin mo, selos ka lang. - Jane

Never. - Jasper

Doon lang ako sa office namin dito. Sagot ni Salazar.

Aww... Akala ko pa naman... Nina said while pouting.

Guys, magpahinga na tayo. Yaya ko sa kanila.

Pero ang totoo, hindi ako matutulog. Gaya ng ginawa ko sa main building nila, ako na lang ang gagawa ng gagawin namin para bukas. As soon as possible daw dapat matapos tong project na to e. At ganon rin naman ang gusto ko.

Binaba ko lang ang gamit ko at kinuha ang camera at phone ko. Ni-lock ang pinto at sumakay ng elevator.

Kinuhanan ko ng pictures yung mga lugar na hindi ko pa nai-a-assign kina Jasper para pagkatapos nila sa mga assigned areas nila, lilipat na ulit kami agad papunta sa ibang branch ng Kingdom Highs.

Sobrang yaman nyo nga at kilala. Ang ganda ng status nyo sa buhay. Masaya na ang pamilya nyo. Ano pa nga bang hahanapin mo? Bulong ko sa sarili ko habang nire-review ko ang shots na nakuha ko.

Sumakay ako sa elevator at nagpunta sa rooftop. Gusto kong makita ang city lights at ang view dito para mawala ang pagod ko kahit saglit. Ayoko naman muna matulog kasi baka ma-late ako para bukas.

Kuha lang ako ng kuha ng pictures. Ibat ibang angle at lugar.

Nang magpagod ako, nagpahangin na lang ako sa rooftop at dinama ang hangin.

Ngayon ko iisipin lahat ng nasa loob ko. Lahat ng nararamdaman ko. Hindi ko naman kailangan ng kausap. Mas okay yung mag-isa ako para sarili ko na lang ang kausapin ko. Hindi pa ako mahuhusgahan ng kahit ng sino.

Nagsuot ako ng headset at nagpatugtog gamit ang phone ko. Senti mode lang.

Bakit kasi hindi pwedeng turuan ang puso? E di sana maraming hindi nasasaktan ngayon. E di sana lahat masaya. Kung pwede lang din sana na sabihin na lang agad kung may taong nakalaan ba para satin o mamamatay lang tayo na mag-isa. Para wala nang umaasa. Sabi ko sa sarili ko.

Parang gusto ko tuloy ngayon ng beer. Pero hindi pwede kasi may trabaho pa ko mamaya at hindi pa rin naman ako sanay sa alak.

Hayy... Buhay... Parang na-miss ko nang mag-break. Dapat pala tinanggap ko na ang offer ni mama sakin na 1 year of relaxation. Hindi rin sana nangyare to.

Napabuntong hininga na lang ulit ako. Tapos, nangalumbaba ako sa railings.

Life is unfair. But it is unfair to everyone. And thats what makes it fair. I muttered.

Tumahimik ang paligid at wala kang maririnig kundi ang malakas na ihip ng hangin.

This is relaxation...

*ring

My phone rang so I answered the call without even looking on the callers ID.

Baka importante e. Tawagan ba naman ako ng ganitong oras?