Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Μόνη...

Για μια απροσδιόριστη ώρα, η Ιθούριελ καθόταν ακίνητη πάνω στο κρεβάτι και το βλέμμα της ήταν προσηλωμένο στο σημείο, όπου πριν στεκόταν ο Ραφαήλ.

Δεν ήταν χαζή, δεν ήταν απελπισμένη, δεν είναι ότι σέρνονταν πίσω από έναν άντρα, είναι που το κενό στο στήθος της μεγάλωσε με την απουσία του και πονούσε αφόρητα. Δεν επέτρεψε άλλο δάκρυ να πέσει, από τα γκρίζα μάτια της. Δεν θα έκανε μπάνιο, για να παραμείνει η μυρωδιά του πάνω της μέχρι να ξανάρθει. Ήλπιζε αυτό να συνέβαινε γρήγορα, όπως ήξερε πως εκείνος χρειαζόταν χρόνο για να ξαναβρεί τον εαυτό του.

Δεν έκλεισε μάτι φυσικά και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου τη βρήκαν στην ίδια θέση. Καθισμένη γυμνή στη μέση του πελώριου κρεβατιού της.

Όταν πια άπλετο φώς γέμιζε το δωμάτιό της, η Ιθούριελ, έμπαινε στη διαδικασία, να οργανώνει ξανά το πρόγραμμά της. Μπερδεμένες σκέψεις από εδώ και από εκεί στην αρχή, έπειτα το ολοκληρωμένο σχέδιό της.

Της είχε πει «Μείνε εδώ..» μα κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατον, αφού δεν ήταν ο ίδιος παρών να της απαντήσει στα ερωτήματα που τη βασάνιζαν.

Με κόπο ξεδίπλωσε τα πόδια της από κάτω της, στην προσπάθεια να σηκωθεί από το μοναχικό κρεβάτι της. Κατέβασε τα πόδια της με δυσκολία και τα ακροδάχτυλα των ποδιών της ήρθαν σε επαφή με το ζεστό από τη θέρμη του ήλιου πάτωμα. Έριξε μια ματιά στο χώρο του δωματίου που τόσο αγαπούσε. Ήταν σα να είχε ξεπεταχτεί από κάποια άλλη εποχή, επενδυμένο με σκούρο ξύλο από το πάτωμα ως το ταβάνι. Στην αριστερή γωνία από το κρεβάτι στεκόταν αγέρωχα ένα μαρμάρινο τζάκι περίτεχνα σκαλισμένο, με τα κεφάλια των λιονταριών να στρέφονται πάνω της και ήταν τεράστιο. Στρέφοντας το βλέμμα της πάνω από το τζάκι αντίκριζε το ίδιο της το πρόσωπο, αποτυπωμένο πάνω στον καμβά και την επιβλητική στάση του σώματός της να μην επιτρέπει σε κανέναν να την αμφισβητήσει.

Κατά έναν περίεργο τρόπο ο πίνακας, απ' όσο τον θυμόταν αντικατόπτριζε την ηλικία και τα συναισθήματά της. Οι γονείς της από μικρή, της έλεγαν, πως κάθε παιδί έχει έναν τέτοιο πίνακα. Βέβαια δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το εξακριβώσει, μιας και δεν είχε ποτέ στη ζωή της φίλους. Δεν πήγε ποτέ σε σχολείο, είχε δασκάλους και αργότερα καθηγητές, να της παραδίδουν τα μαθήματα κατ' οίκον και το πτυχίο της το πήρε ολοκληρώνοντας τις εργασίες της στο σπίτι, ενώ για να περάσει τις εξεταστικές στηνόταν ολόκληρη παράσταση... και πάλι στο σπίτι της.