Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Λευκό τοπίο...

Οι λυγμοί της είχαν καταλαγιάσει και η ίδια προσπαθούσε να βρει τη αναπνοή της. Προσπαθούσε συνάμα, να θυμηθεί πως κατέληξε σε αυτό το μέρος, μα δεν τα κατάφερνε. Θυμόταν αμυδρά να τρέχει, να βρει τον Ραφαήλ στο διάδρομο, όπου αυτός πάλευε πλάι στον Λίο.

Από κει και ύστερα τίποτα.

Κοίταζε τα χέρια της, ακουμπούσε τα πάντα γύρω της, μήπως κάτι της μαρτυρούσε, πως όλα αυτά δεν είναι αληθινά, ότι πρόκειται για κάποιο όνειρο. Αλλά όχι τα πάντα γύρω της, ήταν μια φριχτή πραγματικότητα.

«Πραγματικότητα... πραγματικότητα...» μουρμούριζε συνεχόμενα. Μα και οι εφιάλτες της, ήταν τόσο πραγματικοί, κατέληγε επιτέλους σε κάποιο συμπέρασμα.

«Μα γιατί δεν ξυπνάω;» φώναξε δυνατά και η γη κάτω από τα πόδια της σείστηκε. Ο διάδρομος μπροστά της στένεψε, γύρισε και φωτίστηκε περισσότερο. Ένα φως που την τύφλωνε.

Η Ιθούριελ έπεσε. Τα μάτια της έκλεισαν. Έχασε της αισθήσεις της μέσα στην ήδη κωματώδη κατάστασή της.

Εφιάλτης μέσα στον εφιάλτη.

Ο Λίο μπήκε αθόρυβα, κλείνοντας με προσοχή την πόρτα πίσω του, να μην κάνει θόρυβο. Μιας και ο Ραφαήλ έμοιαζε να είχε αποκοιμηθεί, με τα χέρια του διπλωμένα πάνω στα λευκά σεντόνια του ψυχρού κρεβατιού της.

Ο κοιμισμένος Ραφαήλ δεν αντιλήφθητε την παρουσία του Λίο και συνέχισε τον ύπνο του, έτσι κι αλλιώς δεν θα διαρκούσε πάνω από μερικά λεπτά. Ήταν όμως ευκαιρία για το Λίο. Τόσες μέρες δεν άφηνε κανέναν να την πλησιάσει, πόσο μάλλον να την αγγίζει. Η επαφή ωστόσο, ήταν απαραίτητη, για τον Λίο και τα οράματά του.

Δεν θα χαράμιζε άλλο δευτερόλεπτο. Εγκλώβισε το χέρι της ανάμεσα στα δικά του, την ίδια στιγμή που τα βλέφαρα του Ραφαήλ πετάρισαν.

Το σώμα του Λίο τσιτώθηκε. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα με μια σοκαρισμένη έκφραση, ένα έντονο κόκκινο φως ξεπήδησε από μέσα τους και εκείνα βάφτηκαν στο ίδιο χρώμα.

«Μην επέμβεις... πρέπει να δω που βρίσκεται» προειδοποίησε ο Λίο με βροντερή φωνή, που δεν ανήκε στον ίδιο.

Το κόκκινο χρώμα αγκάλιασε όλο το σώμα του, δημιουργώντας μια θαμπή αύρα και ο αέρας γύρω του αναδεύτηκε.

Ο Ραφαήλ πετάχτηκε όρθιος, μα στο άκουσμα της φωνής του Λίο, παρέμεινε άπραγος.

Οι αισθήσεις της Ιθούριελ επανέρχονταν ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Τα μάτια της πάσχιζαν να προσαρμοστούν στο νέο σκηνικό, με το λευκό φως να την τυφλώνει όπου κι αν κοίταζε.