Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Πάλεψε...

Οι μέρες περνούσαν με τον Ραφαήλ, να μην εγκαταλείπει την Ιθούριελ παρά για τις φυσικές του ανάγκες. Δεν μπορούσε να φάει, έπινε μόνο μικρές γουλιές νερό, μερικές φορές την ημέρα. Ο οργανισμός του φυσικά δεν εξασθενούσε. Παρέμενε απλά σε αδράνεια.

Η κατάστασή της είχε σταθεροποιηθεί από το δεύτερο εικοσιτετράωρο, μα από τότε πέρασαν άλλες πέντε μέρες και εκείνη δεν παρουσίαζε καμία βελτίωση. Δεν ήταν και λίγο, άλλοι από μια τέτοια επίθεσή δεν θα επιζούσαν καν.

Ο Σαχιήλ είχε πει πως, σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι η χάρη της δεν βρισκόταν στο σώμα της, εφόσον τα φτερά της είχαν σχεδόν καταστραφεί, η επόμενη δουλειά που θα έκανε το σκουλήκι, θα ήταν να δηλητηριάσει τη χάρη της. Και τότε η Ιθούριελ θα πέθαινε αμέσως.

Για άλλη μια φορά τα λόγια του Σαχιήλ έπαιζαν στο μυαλό του Ραφαήλ και η λέξη θάνατος έφραζε το λαιμό του. Τα δάκρυα ακάλεστα, έτρεχαν πάλι πάνω στα μάγουλά του, από εκεί πάνω στα χέρια του, που ήταν διπλωμένα στο λευκό σεντόνι του κρεβατιού της. Τα μάτια του κοιτούσαν πάντα στο ίδιο σημείο. Αδημονούσε για ένα ανεπαίσθητο πετάρισμα των βλεφάρων της, μια κίνηση των χειλιών της. Το πρόσωπό της όμως παρέμενε ανέκφραστο και ψυχρό. «Ξύπνα ζωή μου» ψιθύριζε βραχνά κάθε λίγο εκείνος, με τις ώρες να κυλάνε σαν αιώνες.

Άνθρωποι, έρχονταν και έφευγαν, σκιές που εκείνος αγνοούσε. Άλλαζε τους επιδέσμους της μόνος του. Έτριβε τα άκρα της, ενισχύοντας την κυκλοφορία του αίματός της. Η εμπειρία που απέκτησε από τον εθελοντισμό κοντά στους ιατρούς χωρίς σύνορα, δεν ήταν μάταιος κόπος. Αλλά και χιλιάδες χρόνια μέσα σε αιματηρούς πολέμους με άπειρα δύσκολα περιστατικά, τον είχαν κάνει από μόνα τους ιατρό, περισσότερο έμπυρο από τον οποιονδήποτε της σημερινής εποχής.

Ξεσκέπασε την πλάτη της, επιθεωρώντας τις πληγές της. Κοιτάζοντας την, δεν μπορούσε να αποφασίσει τι θα ήταν καλύτερο. Να βρει τις αισθήσεις της ή να συνεχιστεί αυτός ο βαθύς ύπνος της, μέχρι να επουλωθούν τελείως οι πληγές της; Η πλάτης της ήταν γεμάτη ράμματα και κόκκινες γραμμές.

«Πάλεψε ζωή μου, πάλεψε για σένα, πάλεψε για μένα... είμαι εδώ και σε περιμένω» η φωνή του στα αφτιά της ακουγόταν, σαν να ερχόταν από το βάθος ενός τούνελ. Ήθελε να του απαντήσει, μα η φωνή της είχε εγκλωβιστεί μέσα στο στήθος της και αυτό που έβγαινε ήταν ένας βραχνός ήχος της ανάσας της.