Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Εξαρτημένη από την αγάπη!!!

Ο Σαχιήλ με ένα νεύμα και στοργικό χαμόγελο χαιρέτησε την Ιθούριελ και ακολούθησε τον Λίο.

Η Αναήλ πριν φύγει είπε στην Ιθούριελ, πως έπρεπε να ξεκουραστεί και ό,τι κι αν χρειαζόταν να την καλούσε αμέσως. «Θα σε ακούσω όπου κι αν βρίσκομαι» τη φίλησε τρυφερά στο μέτωπο, ακουμπώντας έπειτα το κεφάλι της Ιθούριελ πάνω στη στήθος της. «Πάω να ζητήσω, να σου ετοιμάσουν κάτι να φας... μάλλον για όλους σας» είπε κοιτάζοντας τους εναπομείναντες στο δωμάτιο, τον κάθε ένα ξεχωριστά, με το μητρικό της, συνάμα στοργικό κατσούφιασμα.

Μείνανε οι τέσσερεις τους.

«Είσαι εξαντλημένη Ιθούριελ, μήπως να φεύγαμε;» ανησύχησε η πάντα ευγενική Έλενα.

«Όχι, όχι... όσο περνάει η ώρα, αισθάνομαι, όλο και καλύτερα» βιάστηκε να απαντήσει η Ιθούριελ. Πράγματι η αλήθεια αυτών που είπε φάνηκε και στη φωνή της, που επανερχόταν σταδιακά.

«Άλλωστε τώρα που τα χειρότερα πέρασαν... θέλω να πιστεύω, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες από το όνειρό μου» είπε και γέλασε σιγανά, προκαλώντας για άλλη μια φορά ένα κύμα βήχα.

Η Έλενα έπιασε αμέσως το ποτήρι με το νερό και το έδωσε στον Ραφαήλ, που είχε βολευτεί πάνω στο κρεβάτι, πλάι στην αγαπημένη του, έχοντας περάσει το μπράτσο του κάτω από το κεφάλι της. Η πλάτη του κρεβατιού είχε ανασηκωθεί, ώστε να μπορούν και οι δυο τους να κάθονται.

«Θέλεις να σου φέρω κάτι να φορέσεις;» ρώτησε πάλι η ευγενική κοπέλα, που η Ιθούριελ γνώριζε ελάχιστα, μα είχε βάλει αμέσως στην καρδιά της. Να η ευκαιρία να αποκτήσω μια πραγματική και μοναδική φίλη... σκέφτηκε.

«Θα μπορούσες;» αποκρίθηκε με την ίδια ευγένεια, αν και δεν είχε μέσα της αρκετή ντροπή, ώστε να αισθάνεται άβολα μόνο με το σεντόνι.

«Φυσικά» είπε με ενθουσιασμό η Έλενα.

«Θα έρθω μαζί σου...» πετάχτηκε ο Κάι, εισπράττοντας ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα εκ μέρους της κοπέλας. «Μα για να σου δείξω το δωμάτιο και την ντουλάπα» δικαιολογήθηκε, ωστόσο αυτό δεν έπεισε κανέναν. Ο λόγος ήταν προφανής: «Θέλω να γίνω η σκιά σου. Θέλω να περάσω κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου μου κοντά σου».

Η Ιθούριελ και ο Ραφαήλ, γέλασαν την ώρα που οι δύο άλλοι έκλειναν την πόρτα πίσω τους.

Ο Ραφαήλ κατέβασε λίγο τον κορμό του ώστε να βλέπει και να θαυμάζει την Ιθούριελ από κάτω. Τέντωσε τον γεροδεμένο λαιμό του, με τα χείλη του να τεντώνουν από τη μια άκρη του προσώπου του στην άλλη, σαν υποταγμένος στην ακαταμάχητη θεά του.

Το πρόσωπό της είχε χάσει τη ζωηράδα του. Τα χείλη της ήταν ξερά. Τα μάτια της θαμπά. Τα μαλλιά της μπερδεμένα. Μα αυτός εξακολουθούσε να την κοιτά σα να ήταν το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο. Η ευδαιμονία που ένιωθε, έχοντάς την και πάλι κοντά του, έπειτα από τόσες μέρες μοναξιάς, δεν θα μπορούσε να επηρεαστεί από την ταλαιπωρημένη έκφραση του προσώπου της.

«Παίζει να είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου» της είπε γεμάτος ενθουσιασμό. Η Ιθούριελ γέλασε.

«Τώρα το ανακάλυψες;» τον πείραξε, ανασηκώνοντας τα τέλεια γωνιώδη φρύδια της.

«Κάθε ώρα και στιγμή, το αισθάνομαι να γίνεται όλο και πιο έντονο. Αν στην αρχή της συνάντησής μας, ένιωθα απλά κάτι να πάλλεται μέσα μου, τώρα...» έκανε μια παύση, φανερώνοντας μέσα από το χαμόγελό του, όλη την οδοντοστοιχία του. «Τώρα πάλλομαι ολόκληρος... με τρελαίνεις! Τρελαίνεις κάθε ανεξάρτητο κύτταρο του κορμιού μου... το καταλαβαίνεις;» η Ιθούριελ χαχάνισε.

Σήκωσε το χέρι της, ώστε να αποδιώξει μερικές από τις καστανές τούφες, που έπεφταν στο πρόσωπό του, ακολουθώντας την κίνησή της με το βλέμμα της. Στη συνέχεια εστιάζοντας στη ζωντάνια των ματιών του.

«Εσύ με έβγαλες από την κόλαση που βρισκόμουν» είπε απαλά, με το βλέμμα της σταθερό. Τα λόγια της μετέδιδαν πολύ μεγαλύτερο νόημα.

Μιας και κανένας δεν θα μπορούσε να εξαρτάται τόσο, από μια αγάπη, η οποία θα τον έφερνε πίσω από τους νεκρούς, όπως εξαρτιόταν η Ιθούριελ από την αγάπη του Ραφαήλ.

Αγαπητοί αναγνώστες!!!!!

Αν εδώ μιλούσαμε για ένα κανονικό βιβλίο..... κάπου εδώ θα βλέπατε τη λέξη: 

ΤΕΛΟΣ!!!               και                 TO BE CONTINUED....

Αλλλλλλλα.... έχε χάρη που βρισκόμαστε στο WATTPAD και είμαι πάρα πολύ καλό κορίτσι και.... δεν θα δείτε αυτή τη λέξη.... προς το παρών τουλάχιστον.... χεχεχεχεχεχε γιατί η ΙΣΤΟΡΊΑ..... συνεχίζεται..... για την ώρα..... χεχεχε..... 

ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!!