Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Δική σου Ραφαήλ...

«Τι λες... πως είναι δυνατόν να ήσουν εδώ;» φώναξε η Ιθούριελ με τα φρύδια της να σχηματίζουν μια ενιαία γραμμή πάνω από τα γκρίζα μάτια της.

Ο Ραφαήλ περίμενε αυτήν την αντίδραση και δεν τον ξάφνιασε καθόλου η έκρηξη του θυμού της.

«Έτσι» είπε μόνο και κλείνοντας τα μάτια του, έγινε αόρατος.

Της ξέφυγε ένα επιφώνημα. Αντανακλαστικά τέντωσε τα χέρια της, να τον αγγίξει. Μα ήταν ολοφάνερο, πως βρισκόταν ακόμη μπροστά της μιας και το νερό εξακολουθούσε να γλυστράει πάνω στο αόρατο σώμα του.

Η παλάμη της βρέθηκε να χτυπάει το στήθος του με δύναμη. «Πως μου το έκανες αυτό;! Είχα τρομοκρατηθεί τόσο πολύ!» φώναξε στον αόρατο άγγελο μπροστά της.

«Το ξέρω» είπε απολογητικά, ενώ γινόταν ορατός και πάλι. «Ήμουν τόσο πληγωμένος Ιθούριελ... εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου, να αφήσει στα χέρια κάποιου, κάτι που ήταν δικό μου, δικό μου Ιθούριελ» της εξηγούσε με πάθος και ένταση στη φωνή του. «Συγνώμη» συνέχισε τονίζοντας ιδιαίτερα τη λέξη. «Γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γνωρίζω ότι... είσαι δικιά μου, είσαι κομμάτι της ύπαρξής μου» έλεγε σμιλεύοντας το πρόσωπό της με τις τεράστιες παλάμες του.

Αυτή τον κοιτούσε σαν χαμένη, συγκινημένη, μα και συγχυσμένη ταυτόχρονα.

«Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω;» τη ρώτησε.

Η Ιθούριελ ένευσε.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ένιωσε όταν ανακάλυψε την προδοσία του συζύγου της. Μάλλον όχι ακριβώς. Αυτό που αναγκάστηκε να περάσει ο Ραφαήλ ήταν πολύ πιο έντονο. Μιας και η Ιθούριελ για άλλη μια φορά τοποθέτησε τον εαυτό της στη θέση του και αμέσως ένιωσε φριχτά, μόνο στη σκέψη.

Ο Ραφαήλ κατέβασε τα χέρια του στο λαιμό της και ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό της. «Θεέ μου... ένας θεός ξέρει πως κατάφερα να πάρω τα πόδια μου και να φύγω από κοντά σου εκείνη τη μέρα. Ένας θεός ξέρει πόσο μου στοίχησε να σε αφήσω να ζήσεις τη ζωή σου» είπε με θλίψη.

Η Ιθούριελ ακούμπησε τα χέρια της στο στήθος του, κουρνιάζοντας στην αγκαλιά του. «Πάει πέρασε τώρα» μουρμούρισε στο λαιμό του, αφήνοντας εκεί ένα απαλό φιλί. «Τώρα είμαι εδώ... είμαι μόνο δική σου» συνέχισε με τα χέρια της να σέρνονται προς τον σβέρκο του.

«Πέρασε, μαζί με τα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε. Πέντε χρόνια στερήθηκα την αγκαλιά σου. Πέντε χρόνια στερήθηκα τα φιλιά και τα χάδια σου.... Αυτά τα πέντε χρόνια δεν θα αναπληρωθούν ποτέ. Γι' αυτό δεν σε χορταίνω. Δεν μπορώ να μείνω στιγμή μακριά σου, δεν μπορώ να αναπνεύσω μακριά σου» συνέχισε την εξομολόγησή του ο Ραφαήλ, χαϊδεύοντας την πλάτη της και σφίγγοντάς την περισσότερο πάνω του.

Η Ιθούριελ χάραξε ένα μονοπάτι από το λαιμό του έως τα χείλη του με τα φιλιά της.

Για την ώρα οι ερωτήσεις της μπορούσαν να περιμένουν. Τώρα αυτός την είχε ανάγκη, είχε ανάγκη να νιώσει τη σημασία αυτών, που του είπε προ ολίγου. Μα ήταν ανάγκη, να τα επαναλάβει ξανά.

«Δική σου Ραφαήλ... μόνο δική σου...» του είπε αποχωρίζοντας τα χείλη της για μια στιγμή από τα δικά του.

«Σ' αγαπώ τόσο πολύ Ιθούριελ, τόσο... που πονάει όλο μου το είναι για σένα» ψιθύρισε, με την αναπνοή του να χαϊδεύει απαλά τα χείλη της. Την πήρε στην αγκαλιά του, ακουμπώντας την πλάτη της στον τοίχο πίσω της.