Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Και τώρα οι δυό μας... 145

Στο κάστρο της Ιθούριελ επικρατούσε απόλυτη ηρεμία. Υπερβολική ηρεμία. Αυτό δε συνέβαινε μόνο στο κάστρο μα και παντού τριγύρω, τα πάντα στον κόσμο φαινόταν σα να είχαν πέσει σε χειμερία νάρκη. Τα ζώα είχαν κρυφτεί και τα πουλιά δεν κελαηδούσαν εδώ και μέρες.

Ο Μιχαήλ περιπλανούμενος άσκοπα, περνούσε έξω από ένα δωμάτιο, η πόρτα του οποίου συνήθως ήταν κλειστή. Απόρησε μιας και ο σκοτεινός διάδρομος λουζόταν από το φώς που ερχόταν μέσα από τη χαραμάδα της πόρτας ενός ακατοίκητου δωματίου.

Κοντοστάθηκε πριν τη σπρώξει και εισέλθει στο εσωτερικό.

«Ιθούριελ» είπε σιγανά βλέποντάς την να στέκεται μπροστά από το πελώριο παράθυρο.

Εκείνη δε γύρισε να τον κοιτάξει. Δεν μίλησε.

Ο Μιχαήλ την πλησίασε διστακτικά.

Από τότε που πήρε τη χάρη της πίσω -και πάνε μέρες- ήταν απόμακρη και σιωπηλή. Μέχρι και απέναντι στον Ραφαήλ, πράγμα που τον πλήγωνε και έφευγε από το σπίτι για ώρες. Αισθανόταν έντονο το βάρος των τύψεων. Κατηγορούσε, εν μέρη, τον εαυτό του για την αλλαγή στην συμπεριφορά της. Ήξερε πως κάτι μαινόταν μέσα της, αναζητούσε λύσεις για να τη συνεφέρει διαρκώς.

Την περιεργάστηκε καλύτερα. Το βλέμμα της ήταν απόμακρο και το χρώμα των ματιών της μαύρο.

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε τοποθετώντας δειλά την παλάμη του πάνω στον ώμο της.

Εκείνη σα να κατάλαβε αμέσως πως δεν ήταν μόνη στο δωμάτιο τινάχτηκε μακριά από το άγγιγμά του, κοιτάζοντάς τον ξαφνιασμένη.

«Καλά είμαι» είπε παγερά, γυρίζοντας και πάλι μπροστά της. Το χαμόγελο είχε μέρες να επισκεφτεί αυτά τα χείλη. Ήταν πάντα σοβαρή.

«Όχι Ιθούριελ δεν είσαι καλά!» απαίτησε την προσοχή της γυρίζοντάς την προς το μέρος του με μια του κίνηση.

«Δεν το παραδέχεσαι, αλλά είναι φανερό πως κάτι σου συμβαίνει. Τί περιμένεις για να το μοιραστείς μαζί μας; Είμαστε τόσα άτομα εδώ πέρα, κανείς δεν είναι ικανός να σε βοηθήσει; Ο Ραφαήλ; Τον έχεις αποτρελάνει! Φέρσου επιτέλους ώριμα και μίλα σε κάποιον επιτέλους!» φώναζε εξοργισμένος.

«Τα μάτια σου αλλάζουν χρώματα κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου! Η διάθεσή σου είναι πεσμένη... μόνιμα! Φαίνεται κάτι να σε απασχολεί, μα δεν λες να καταλάβεις πως περιμένουμε εδώ και μέρες υπομονετικά, να συνέλθεις για να μας εξηγήσεις τί συμβαίνει. Μα οι μέρες περνάνε και συ εξακολουθείς να μην κάνεις το παραμικρό!» εξακολούθησε αγανακτισμένος. Ενώ εκείνη τον κοίταζε σα να έβλεπε ένα ζουζούνι να ζουζουνίζει, έτοιμη να το λιώσει ανάμεσα στις παλάμες της.

«Με ακούς ή τζάμπα χαραμίζω τα λόγια μου;» πέρασε το χέρι του μπροστά από το πρόσωπό της επιδεικτικά.

Την ίδια στιγμή εμφανίστηκε στην πόρτα η Μία, που είχε ακούσει τις φωνές του Μιχαήλ από το διπλανό δωμάτιο.

«Κάτι μου λέει, πως σε γράφει Μιχαήλ!» είπε με το δεξί της χέρι να ακουμπάει το γοφό της. «Ή τουλάχιστον δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει. Μοιάζει σαν υπνωτισμένη» παρατήρησε η Μία με το άλλο χέρι της να τρίβει το πηγούνι της.

«Δε μας αφήνεις για λίγο μόνες; Θα πάρουμε δραστικά μέτρα, δεν γίνεται διαφορετικά. Με αυτήν την κατάστασή της, δεν μπορώ να πείσω την Έλενα να με οδηγήσει εκεί που θέλω, και εξακολουθώ να βρίσκομαι κολλημένη σε αυτή τη διάσταση. Θέλω να πάω σπίτι μου. Κουράστηκα» πρότεινε πλησιάζοντάς τους.

«Δεν έχω άλλη επιλογή! Κάτι πρέπει να γίνει!» φώναξε εκνευρισμένος για άλλη μια φορά ο Μιχαήλ με τα γκρίζα μαλλιά του να ανεμίζουν γύρω από το κεφάλι του καθώς το κουνούσε σε ένδειξη απόγνωσης.

«Κάνε μου μόνο μια χάρη» τον κοίταξε μέσα στα μάτια αναζητώντας την έγκρισή του.

«Τι θέλεις;» πέταξε ο Μιχαήλ.

«Αν.... μέχρι να κατεβούμε, εμφανιστεί ο Ραφαήλ, μην του επιτρέψεις με τίποτα να έρθει» εστίαζε επίμονα το βλέμμα της πάνω του.

Ο Μιχαήλ έσμιξε τα φρύδια του μπερδεμένος.

«Έχε μου εμπιστοσύνη» είπε εκείνη ανασηκώνοντας τα φρύδια της χαλαρή καθώς δίπλωνε τα χέρια της πάνω στο στήθος της.

Η Ιθούριελ ήταν στον δικό της κόσμο αγνοώντας τη συζήτησή τους.

Ο Μιχαήλ αναστέναξε.

«Θα προσπαθήσω» στριφογύρισε τα μάτια του, έπειτα στράφηκε στην πρώην του κουνώντας το κεφάλι του με αποδοκιμασία.

«Εύχομαι αυτό που θα κάνεις να αποδώσει καρπούς» ήταν τα τελευταία λόγια του πριν κλείσει την πόρτα πίσω του.

«Και τώρα... οι δυό μας!» το χαμόγελο της Μία ήταν πέρα για πέρα διαβολικό.

Κουλουβάχατα .... ε;   χαχαχαχαχ