Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Παγωμένο πρόσωπο

Σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο, για ανεφοδιασμό και όσο περίμενε στην ουρά άνοιξε το κινητό της μετά από μέρες. Προσπέρασε γρήγορα μηνύματα γραπτά και ηχητικά. Έπρεπε να κλείσει εισιτήριο. Την μεσημεριανή πτήση Θες/νίκη-Λονδίνο δεν την προλάβαινε με τίποτα. Η επόμενη ήταν στις δέκα το βράδυ. «Σκατά» μονολόγησε, αλλά δεν θα γυρνούσε πίσω τώρα. Ήθελε να φύγει λες και ήταν κυνηγημένη. Δεν άντεχε ούτε λεπτό στο άδειο σπίτι της. Γέλασε θλιμμένα με τις σκέψεις που έκανε. Ποτέ η μοναξιά, δεν αποτελούσε πρόβλημα, μα με την εμφάνιση του ταχυδρόμου... όλη η ζωή της γύρισε τούμπα μέσα σε λίγες ώρες. Γλυκός... μπελάς... σκέφτηκε.

Μέσα σε δύο ώρες ευχάριστου ταξιδιού έφτασε στη Θεσσαλονίκη, μα είχε πολλές ώρες ακόμη μέχρι την αναχώρησή της. Οπότε αποφάσισε να τις περάσει μέσα στην πόλη. Παράτησε τη μηχανή της στο Πασαλιμάνι και κίνησε με τα πόδια, βαδίζοντας πολύ αργά κατά μήκος του λιμανιού.

Εδώ δεν θα την αναγνώριζε κανείς, σκέφτηκε και κατέβασε το κεφάλι της. Δεν ήταν απαραίτητο να περπατά με το κεφάλι ψηλά.

Ο Ραφαήλ στεκόταν στην κορυφή ατενίζοντας το άπειρο. Ο αέρας φυσούσε παγωμένος. Η θερμοκρασία εκεί πάνω στον Όλυμπο, πάντα ήταν χαμηλή. Μερικά σύννεφα έκρυβαν τη γη από κάτω.

Το κάστρο από εδώ φαινόταν σαν μια κουκίδα, παρατήρησε. Αδυνατούσε να καταλάβει γιατί το μυαλό του, τον οδηγούσε πάντα σε εκείνη. Κάθισε ανακούρκουδα κάτω στο ανώμαλο έδαφος, και βυθίστηκε στις σκέψεις του.

Αρχικά ξεκίνησε να σκέφτεται την πηγή της αλλαγής. Δεν ήταν η ώρα της μάχης και έπρεπε να συγκρατήσει την δαιμονική του υπόσταση, διότι θα οδηγούσε κυριολεκτικά στην καταστροφή. Δεν έπρεπε να βλάψει κανέναν πόσο μάλλον εκείνην.

Εκείνη. Να τη πάλι στο μυαλό του. Δεν είναι καν άγγελος.. ή είναι. Γιατί παρασύρθηκα τόσο εύκολα στο κρεβάτι της; τα φτερά του κουνήθηκαν, χωρίς να τα προστάζει. «Τι;» μουρμούρισε, απάντηση όμως δεν θα έπαιρνε. Ο σκοπός ήταν να εστιάσει την προσοχή του κάπου, έκτος από τους δαίμονες και τον πόλεμό τους.

Από μακρά είδε ένα συμπαγές σύννεφο να κινείται πιο γρήγορα από το άλλα. Το κεφάλι του αδερφού του άρχισε να προβάλει μέσα από αυτό, έπειτα ολόκληρο το σώμα και τα φτερά του. Το σύννεφο τώρα κινούνταν από κάτω του και αυτός το καθοδηγούσε με τις παλάμες του το έλεγχε. Ήταν μια ασπίδα που τον προστάτευε από τα ανθρώπινα μάτια κατά τη διάρκεια της ημέρας.