Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Αμάν ρε Μιχαήλ...

Την άρπαξε από τη μέση, ξεκολλώντας τα πόδια της από το έδαφος. Η Ραχήλ δεν διαμαρτυρήθηκε καθόλου, στριφογύρισε στην αγκαλιά του, φέρνοντας τα πόδια της γύρω από τους γλουτούς του και το κεφάλι της πάνω στην κλείδα του. Την έσφιξε περισσότερο πάνω του, τα φτερά του χτυπούσαν με μανία τον αέρα, διασχίζοντας χιλιόμετρα και χιλιόμετρα. Ήλπιζε ο δαίμονας να μην χαλούσε την ηρεμία τους, ώστε να μπορέσουν να συζητήσουν.

Το χέρι της επαναπαυόταν πάνω στο στέρνο του, με αποτέλεσμα να αισθάνεται κάθε βιαστικό χτύπο της καρδιάς του. Δεν μιλούσε. Δεν έβλεπε το πρόσωπό του, σα να φοβόταν την αντίδρασή του.

Ο Μιχαήλ άρχισε να κόβει ταχύτητα, ενώ οι γωνίες των φτερών του είχαν ανασηκωθεί και οι άκρες ήταν στραμμένες προς το έδαφος από κάτω τους. Τα πόδια του άγγιξαν και πάλι πευκοβελόνες. Χαλάρωσε τη λαβή του γύρω της. Τα πόδια της γλίστρησαν πάνω στα δικά του και ακούμπησαν κάτω. Το κεφάλι της ανασηκώθηκε, με το λαιμό να τεντώνεται, ώστε να μπορεί να τον κοιτάξει αν και ο ήλιος πάνω από το κεφάλι του, την τύφλωνε.

Για μερικά λεπτά δεν έκαναν τίποτα, παρά κοιτούσαν ο ένας τον άλλον στα μάτια, ώσπου η Ραχήλ δάκρυσε πάλι και επέστρεψε το βλέμμα της.

«Αυτό απ΄ότι κατάλαβα, συμβαίνει μόνο όταν βρίσκομαι εγώ κοντά σου» της είπε μαλακά. Τα δάκρυά της εξακολουθούσαν να αναβλύζουν με μανία.

Η Ραχήλ έκανε ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω, με τα χέρια της στραμμένα προς τα πάνω. «Είμαι δαίμονας! Τι δεν καταλαβαίνεις!» φώναξε αγανακτισμένα. «Θυσιάζω.. προδίδω τα πάντα, με το να βρίσκομαι κοντά σου!» εξακολούθησε. «Τον αγαπάς;» πέταξε ο Μιχαήλ τη δική του βόμβα. Η Ραχήλ τον κοίταξε απηυδισμένη. Κούνησε το κεφάλι της πέρα δώθε. «Αυτό κατάλαβες, ηλίθιε άγγελε» γρύλισε. Ο Μιχαήλ συνοφρυώθηκε. «Πάλι ηλίθιο με λες;» παραξενεύτηκε. «Μόνο κάποιος ηλίθιος θα έκανε μια τέτοια ερώτηση» έφτυσε τις λέξεις εκείνη. «Ζήτα συγνώμη τώρα!» πρόσταξε εκείνος. Το βλέμμα του ήταν σκληρό πάνω της.

Άφησε τις μπότες του επιτέλους κάτω, έτοιμος να τις φορέσει. «Τέτοιες κουβέντες δεν βγαίνουν ποτέ από το στόμα μου» ειρωνεύτηκε η Ραχήλ. Το άνω χείλος της ανασηκώθηκε πάνω από τα δόντια της, που είχαν αρχίσει να επιμηκύνουν.

Ο Μιχαήλ είχε ήδη φορέσει τις μπότες του, έχοντας τα μπράτσα του σταυρωμένα πάνω στήθος του. Τον είχε πιάσει ένας περίεργος εγωισμός.

«Καλώς...» κούνησε το κεφάλι του ανεπαίσθητα. «Άκου να σου πω ομορφούλα... όταν θα είσαι και αν θα είσαι μαζί μου... θέλω να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς περιστροφές, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς αναστολές. Δεν προδίδεις μόνο εσύ τη φυλή σου, είμαι και γω εδώ! Εγώ όμως έχω αποδεχτεί τα συναισθήματά μου και ξέρω τί θέλω... όταν αποφασίσεις και εσύ... ξέρω, θα με βρεις» έλυσε τον κόμβο που έχε πάνω στο στήθος του. Άνοιξε τα φτερά του. Γύρισε πλάτη σε εκείνη και πέταξε.

Η Ραχήλ επέτρεψε να περάσει μια μπερδεμένη στιγμή, πριν αποφασίσει να τον γυρίσει πίσω. Η καρδιά της κόντευε να βγει από το στήθος της. Νέο κύμα δακρύων ξέσπασε. Άνοιξε τα κατάμαυρα φτερά της. Το σώμα της εκτοξεύτηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, προς την ίδια κατεύθυνση με εκείνη που διάλεξε ο Μιχαήλ.

Τον έφτασε το ίδιο δευτερόλεπτο. Άρπαξε το ένα από τα φτερά του στον αέρα, γυρίζοντας ολόκληρο το σώμα του, να την αντικρίζει. «Εμένα δεν θα με παρατάς έτσι!» του φώναξε εξαγριωμένη. Ο Μιχαήλ ανασήκωσε το ένα φρύδι του, δεν είπε τίποτα, με τα χέρια του να σχηματίζουν τον ίδιο κόμπο πάνω στο στήθος του.

«Θέλεις να μου πεις κάτι;» τη ρώτησε ατάραχος, έπειτα από κάποια ώρα. Η Ραχήλ ήταν έτοιμη να σκάσει από το κακό της. Της ήταν πολύ δύσκολο να παραδέχεται, μετά από έναν τέτοια διαπληκτισμό, τα συναισθήματά της. «Αμάν ρε Μιχαήλ.... Σ' αγαπώ, δεν μπορώ να μείνω μακριά σου, πόσο μάλλον να φύγεις ενώ έχουμε τσακωθεί... μη μου το κάνεις αυτό» ξέσπασε τελικά.

Αιωρούνταν πάνω στον αέρα εντελώς εκτεθειμένοι και δεν τους ένοιαζε. Τα φτερά τους πάσχιζαν να τους κρατήσουν σε ένα σημείο του ουρανού, με μια μικρή απόσταση μεταξύ τους. Την οποία ο Μιχαήλ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων εκμηδένισε. Η Ραχήλ αφέθηκε στα χέρια του μαζεύοντας τα δικά της φτερά. Τα χείλη του κολλούσαν πάνω στα δικά της. Τα δάχτυλά του πίεζαν την πλάτη της, φέρνοντάς την κοντά του. Και έπεφταν...

Η Ραχήλ θυμήθηκε τη δική της πτώση από τον παράδεισο, ήταν έτοιμη να πέσει για άλλη μια φορά, για χάρη του. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο του, τα πόδια της γύρω από τους γλουτούς του ξανά και ήταν έτοιμη να πέσει μαζί του, όπου κι αν την οδηγούσε αυτή η πτώση.

Κάκια με ανεβάζετε, κακιά με κατεβάζετε.... ορίστε λατρείες μου! Σας άρεσε η πτώση; 

Σας αγαπώ και φυσικά δεν παρεξηγώ!!! Φιλιααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!!!!

Αφιερωμένο σε όλους εσάς για να μην κάνω διαχωρισμούς!!!!