Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Γιατί;

Για άλλη μια φορά η Ιθούριελ βρέθηκε στο μαγικό μέρος του δάσους, που την είχε πάει ο Ραφαήλ.

Τα χέρια του ταξίδευαν πάνω στο σώμα της.

Τα χείλη του απαιτούσαν κάθε εκατοστό του κορμιού της.

Τα μάτια του την κατέτρωγαν πεινασμένα.

Ο Ραφαήλ άνοιξε τα φτερά του, πράγμα που η Ιθούριελ δεν θυμάται, να είχε γίνει στην πραγματική ανάμνηση.

Δίνοντάς της, το τελευταίο φιλί, της είπε «Πρέπει να φύγω» με τη φωνή του ακόμη βραχνή και αισθησιακή.

Εκείνη κατένευσε και τον είδε, να απομακρύνεται από κοντά της.

Ήταν μόνη της.

Το νερό ξαφνικά φάνηκε, να αλλάζει χρώμα.

Όλο και πιο σκούρο, όλο και πιο σκούρο...

Μύριζε περίεργα. Σκουριά.

Έγινε πηχτό. Το στόμα της γέμισε σάλια και τα πόδια της άρχισαν να μετατοπίζονται από μόνα τους.

Κολυμπούσε σε μια λίμνη από αίμα. Πανικός την κυρίευσε και τρόμος. Γράπωνε κάθε πέτρα που έβρισκε μπροστά της στην προσπάθειά της να βγει στη στεριά. Το αίμα έσταζε από το σώμα της, σχηματίζοντας σκούρα ρυάκια.

Δεν έψαξε να βρει τα ρούχα της. Ήθελε να ξεφύγει από αυτόν τον εφιάλτη. Δεν την ένοιαζε, αν την έβλεπε κανείς, να τρέχει γυμνή μέσα στο δάσος. Ήθελε μόνο να φτάσει στο κάστρο της.

Πριν κλείσει την πόρτα πίσω της, άκουσε την έκρηξη. Γύρισε πίσω.

«Ωχ όχι» ψέλλισε.

Δεν μπορούσε να καταλάβει, αν αυτό που έβλεπε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Ήταν μπερδεμένη.

Έκλεισε την πόρτα πίσω της με δύναμη, ανεβαίνοντας τα σκαλιά με αστραπιαία ταχύτητα.

Βυθίστηκε μια φορά μέσα στην πισίνα της, τρίβοντας στα γρήγορα το σώμα της, ώστε να απαλλαχτεί από αίμα στο οποίο ήταν λουσμένη.

Πήδηξε έξω από την πισίνα. Έτρεξε να φορέσει τα ρούχα της. Αν ήταν ο εφιάλτης, τον οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσει ξανά, θα φορούσε τη νυχτικιά της. Μα όχι κάτι είχε αλλάξει.

Φόρεσε τη δερμάτινη στολή της και στάθηκε μπρος στο παράθυρο που είχε θέα τον Όλυμπο. Και από εδώ και πέρα όλα εξελίσσονται όπως τα θυμόταν....