Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Ό,τι αγαπάς...

Την τελευταία στιγμή, πριν πεταχτεί όρθια από τον ύπνο της, είδε τον Ραφαήλ να χάνεται κάτω από τους τόνους αίματος. Δεν άντεχε να το βλέπει.

Ταραγμένη και με βλέμμα πανικόβλητο κοιτούσε γύρω της. Έβλεπε τα παιδιά ίντιγο να ξυπνάνε σιγά, σιγά από τον λήθαργό τους, μα μάτια της δεν εντόπιζαν αυτό που αγωνιούσε να δει απεγνωσμένα. Γιατί ήταν πίσω της.

«Ραφαήλ» φώναξε με τα μάτια της να πλημυρίζουν ανεξέλεγκτα.

«Εδώ είμαι» την καθησύχασε ακουμπώντας τα χέρια του πάνω στους ώμους της, όπως τη γύριζε απότομα προς το μέρος του.

Εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του ψηλαφώντας το στήθος και τα μπράτσα του, ώστε να σιγουρευτεί πως είναι αληθινός. Τα δάχτυλά της σύρθηκαν κατά μήκος του προσώπου του. Το βλέμμα της, τον επεξεργαζόταν πανικόβλητο, χαμένο.

Ο Ραφαήλ την κατανοούσε απόλυτα. Την είχε χάσει στο παρελθών, αμέτρητες φορές. Ξέρει την έννοια της λέξης... απώλεια. Σμιλεύοντας τα μάγουλά της σκούπισε με τους αντίχειρές του, τα δάκρυά της. «Εδώ είμαι» της είπε μαλακά. «Το είδα» συμπλήρωσε με κατανόηση.

Η Ιθούριελ δεν χρειάστηκε πολύ, για να καταλάβει τι εννοούσε ο Ραφαήλ με αυτή τη φράση. Ένιωσε να πνίγεται από τους λυγμούς της. Τα χέρια της έτρεμαν. Αδυνατούσε να πιστέψει, πως ήταν μονάχα ο εφιάλτης της. Έμοιαζε όπως πάντα τόσο αληθινός, συνάμα τόσο διαφορετικός. Διότι πλέον ο Ραφαήλ αποτελούσε την πραγματικότητα και όχι μια σκηνή στο όνειρο· και αυτό την τρόμαζε περισσότερο.

Αν το όνειρο πριν, προμήνυε τον ερχομό του στη ζωή της... δεν θα μπορούσε να προμηνύει και τα όσα συμβαίνουν σε αυτό. «Δεν θέλω να σε χάσω» ψέλλισε γραπώνοντας τη μπλούζα του μέσα στις γροθιές της. Η έκφρασή της, θύμιζε πληγωμένο ζώο, που μαχόταν εσωτερικά για λίγα δευτερόλεπτα ζωής ακόμη.

Ο Ραφαήλ δεν ήξερε τι να πει. Στράφηκε στον Σαχιήλ για βοήθεια. Ο οποίος τους πλησίαζε με τα χείλη του να σχηματίζουν μια γραμμή και φρύδια να σμίγουν μεταξύ τους πάνω από τα μάτια του. Τη γύρισε προς το μέρος του. Σκούπισε τα νέα δάκρυά της. «Κόρη μου ηρέμισε. Το ότι το βλέπεις συνέχεια, δεν σημαίνει, πως θα βγει και στην πραγματικότητα..»

«Μα είναι τόσο αληθινό πατέρα» τον έκοψε εκείνη με τα χείλη της να τρέμουν και τους ώμους της να μαζεύονται προς τα μέσα.

«Το ξέρω το ξέρω... αλλά κοίτα γύρω σου, ήμαστε όλοι εδώ, σώοι και αβλαβής» προσπαθούσε μάταια να την καθησυχάσει.

Εκείνη κοίταξε για μια στιγμή, πίσω της τον Ραφαήλ ανήσυχη και έκρυψε αμέσως μετά το πρόσωπό της στην αγκαλιά του πατέρα της.

«Γιατί όμως, τα βλέπω; Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί;» μουρμούριζε με παράπονο.

Ο Σαχιήλ στράφηκε στους καλεσμένους του.

«Δεν πρόκειται για ένα απλό όνειρο Σαχιήλ... δυστυχώς» τον πληροφόρησε κάποιος, μέσα από το πλήθος. Ήταν μια φωνή άγνωστη στα αφτιά της Ιθούριελ. Μα δεν έκανε τον κόπο να γυρίσει.

«Θα πρέπει να δούμε, πως θα εξελιχτεί στη συνέχεια. Διότι πιστεύω, πως από εδώ και στο εξής, η ροή του ονείρου θα αλλάζει συνεχώς. Έτσι θα μπορούμε να δούμε περισσότερες λεπτομέρειες, ώστε να καταφέρουμε να αποτρέψουμε το άνοιγμα των πηλών της κολάσεως» είπε ο άγνωστος ήρεμα.

Μα μέσα στην αίθουσα επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Οι κουβέντες που βγήκαν από το στόμα του αγνώστου, παρέλυσαν τους πάντες.

Πιο πολύ απ' όλους την Ιθούριελ.

«Και Ιθούριελ...» συνέχισε αυτός, περιμένοντας την αντίδρασή της.

Η Ιθούριελ γύρισε πολύ αργά τον κορμό της και τον κοίταξε.

«Θα πρέπει να το συνηθίσεις! Θα είσαι μόνη σου σε αυτό. Θα πρέπει να βλέπεις τις λεπτομέρειες και τις τοποθεσίες. Να αποδεχτείς πως κάποια στιγμή... ό,τι αγαπάς... υπάρχει πιθανότητα να το χάσεις... αν δεν σταθείς στα πόδια σου και δεν παλέψεις» ξεστόμισε τόσο ψυχρά ο άγνωστος άντρας μπροστά της.

Ό,τι αγαπώ... σκέφτηκε αυτή, με έναν πόνο να ξεσκίζει τα σωθικά της.