Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Ελπίδα;

Τα ίχνη οδήγησαν το Βαρδιήλ στην καρδιά της ζούγκλας που πλαισίωνε τον Αμαζόνιο. Αν για έναν άγγελο η διαδρομή διαρκούσε ίσα με μερικά δευτερόλεπτα ή στη χειρότερη λεπτά, τότε για τους δαίμονες θα απαιτούνταν αρκετές ώρες. Οι δυνάμεις που διέθεταν τα δυο τάγματα σίγουρα διέφεραν σε πολλά σημεία.

Η ενέργεια που ήταν ορατή στα μάτια του Βαρδιήλ, ανήκε σίγουρα στη Ραχήλ ενώ παλλόταν σαν μακρινός φάρος μέσα από τα πετρώματα του βουνού.

Έκανε ώρες να φτάσει σε τούτο το σημείο, μα έκανε άλλες τόσες για να βρει την εσοχή στο βράχο, απ' όπου είχαν εισέλθει μέσα στη σπηλιά ο Μιχαήλ και η Ραχήλ.

Η καρδιά του Βαρδιήλ κόντευε να σπάσει από την ένταση με την οποία χτυπιόταν μέσα στα τοιχώματα του στήθους του. Ήταν έτοιμος να κάνει το βήμα που ώρα τώρα ανακαλούσε, μα την ίδια κιόλας στιγμή, μια άλλη ενέργεια θόλωσε την όρασή του.

Τα ρουθούνια του πετάρισαν σαν οργισμένου ταύρου και τα φρύδια του έσμιξαν πάνω από τα κατακόκκινα μάτια του που πετούσαν σπίθες. «Δεν είναι δυνατών» ψέλλισε κάτω από τη μύτη του. Κι όμως ήταν. Διαισθάνθηκε την αύρα ενός αγγέλου, που επισκίαζε αυτή της αγαπημένης του δαιμόνισσας.

«Αν έχει κάνει κάτι τόσο αποτρόπαιο...» συλλογιόταν ο δαίμονας, ενώ με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ο θυμός και η οργή μέσα του ανέβαιναν και ένα σκαλοπάτι προς την κατεύθυνση της απόλυτης κορύφωσης.

Πριν προλάβει να κάνει αυτό το βήμα που επιτέλους είχε αποφασίσει να πραγματοποιήσει, το γέλιο της Ραχήλ αντήχησε αντιλαλώντας μέσα από τη σπηλιά, και όλοι οι άλλοι ήχοι γύρω από τον Βαρδιήλ σίγασαν στα αφτιά του. Κανένα μαχαίρι δεν θα προκαλούσε τον πόνο που τρύπωνε αυτή τη στιγμή όλα τα σημεία του κορμιού του, όταν άκουσε και ένα δεύτερο βραχύτερο και πιο δυνατό. Η γη άρχισε να γλιστρά κάτω από τα πόδια του, μα εκείνος δεν επέτρεψε σε αυτά τα άθλια συναισθήματα που αιώνες τώρα τον κρατούσαν δέσμιό της να τον κυριεύσουν.

Μόλις το ζευγάρι εμφανίστηκε στο πρώτο φως της νέας ημέρας, μπροστά από το άνοιγμα του σπηλαίου που τους φιλοξένησε κατά τη διάρκεια της νύχτας, αλλά και του προηγούμενου απογεύματος, ο Βαρδιήλ χίμηξε πάνω στον Μιχαήλ, με μια κραυγή που μόνο μίσος φανέρωνε. Μίσος για το τάγμα, μίσος για την επιλογή της Ραχήλ, μίσος το οποίο αισθανόταν για τα πάντα γύρω του, για την ίδια την πλάση, για την ώρα και τη στιγμή της δημιουργίας του καταραμένου αυτού κόσμου, στον οποίο ήταν αναγκασμένος να υπάρχει δυστυχισμένος.