Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Κενό... #2

Ο Ραφαήλ δεν άφησε στιγμή την Ιθούριελ, από τα χέρια του. Άνοιξε τα φτερά του, ωστόσο αυτό δεν επιβράδυνε καθόλου την πτώση τους. Φαινόταν η βαρύτητα να ξεπερνά κατά πολύ την γήινη, τους τραβούσε με απίστευτη δύναμη προς τα κάτω.

Ο Λίο δεν απείχε πολύ, το σώμα του αιωρούνταν πλάι στα δικά τους. «Συγνώμη δεν το ήθελα, αλλά οι αποστάσεις εδώ παίζουν κάποιο τρελό παιχνίδι» έκανε να δικαιολογηθεί.

Και οι δύο άγγελοι με κόπο κρατούσαν τα φτερά τους ανοιχτά, επιδιώκοντας, να επιβραδύνουν την ανεξέλεγκτη πτώση τους. Κάτι που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

«Δεν πιάνει τίποτα» είπε ο Ραφαήλ τεντώνοντας περισσότερο τα τεράστια μαύρα φτερά του.

«Δεν μπορεί όμως, δεν θα πέφτουμε συνέχεια, κάποια στιγμή θα πρέπει να φτάσουμε στον πάτο του λευκού άπειρου» συμπλήρωσε ο Λίο.

Η Ιθούριελ χαμογελούσε στην αγκαλιά του Ραφαήλ. «Μην είσαι τόσο σίγουρος... ένας θεός ξέρει πόσον καιρό τριγύριζα στους πέτρινους διαδρόμους, το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και εδώ. Αλήθεια...» έκανε μια παύση κοιτάζοντας μια τον ξανθό άγγελο μια τον καστανό. «Που βρισκόμαστε;» αναρωτήθηκε, περιμένοντας μια απάντηση, μα οι δύο άντρες, σα να μην ήταν σίγουροι για το τι πρέπει να της πουν.

Τελικά το λόγο πήρε ο Ραφαήλ. «Μωρό μου, αυτό...» έκανε μια κίνηση με το χέρι του, δείχνοντας το περιβάλλων γύρω του. Τα μαλλιά του αιωρούνταν γύρω από το κεφάλι του και η αναμονή της γινόταν ανυπόφορη. «Δεν είναι αληθινό, πιθανότατα, μια άλλη διάσταση ή ένας ακόμη εφιάλτης γιατί... είσαι σε κώμα πίσω στην πραγματικότητα, εδώ και μια βδομάδα» είπε με πόνο στη φωνή του.

Η Ιθούριελ χρειαζόταν χρόνο, να επεξεργαστεί και να αποδεχτεί την αλήθεια, συμπληρώνοντας στο μυαλό της τα κομμάτια που έλειπαν. «Τι έχω πάθει;» ρώτησε χωρίς συναίσθημα.

Ο Ραφαήλ ετοιμάστηκε να της εξηγήσει, μα ο Λίο δεν τον άφησε.

«Δεν έχουμε χρόνο» ήταν από πάνω τους.

Στρέφοντας το βλέμμα του στον Λίο, ο Ραφαήλ κατάλαβε τον λόγο. Η δύναμη με την οποία τους κρατούσε μέσα στο όνειρο της Ιθούριελ, εξασθενούσε. Το εσωτερικό των ματιών του είχε πλημυρίσει με το κόκκινο χρώμα, που τον είδε να αποκτά κατά την επαφή του με το χέρι της Ιθούριελ.

«Δεν έχει σημασία, τι ήταν αυτό που σε οδήγησε εδώ, αλλά το να καταφέρεις να βγεις το συντομότερο» της είπε ο Λίο.

Ξαφνικά οι τρείς τους είχαν παγώσει στη θέση τους. Η βαρύτητα που τους ωθούσε στην πτώση, εκμηδενίστηκε.

Η Ιθούριελ κατανοώντας πως από λεπτό σε λεπτό θα μπορούσαν να εξαφανιστούν, έστρεψε τη προσοχή της στο Ραφαήλ πάλι. «Μίλα μου... σε ακούω... σε ακούω κάθε φορά που μου μιλάς. Θα παλέψω... θα παλέψω για σένα... για μένα... θα παλέψω» του είπε χαϊδεύοντας το μάγουλό του τρυφερά.

«Σε παρακαλώ» ζήτησε εκείνος. «Σε παρακαλώ, σε περιμένω» συνέχισε και με αυτά τα λόγια η μορφή του γλιστρούσε, αποϋλοποιούνταν, σαν καπνός μέσα στα χέρια της, ως που είχε μείνει και πάλι μόνη της. Μια οργισμένη της κραυγή έβαψε το χώρο κόκκινο, καθώς τα πόδια της πατούσαν κάπου, επιτέλους.

Ο Λίο έσπασε τον δεσμό που τους κρατούσε και σωριάστηκε αναίσθητος στο πάτωμα.

Τα γόνατα του Ραφαήλ λύγησαν. Δεν ήταν και τόσο εύκολο τελικά. Σύρθηκε προς το μέρος του άλλου με το ζόρι. «Λίο» τον ταρακούνησε, αλλά δεν πήρε απάντηση. «Σαχιήλ» φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, με τη φωνή του να σβήνει μέσα στη βραχνάδα που έγδερνε το λαρύγγι του.

Ο Σαχιήλ δεν άργησε να φανεί. Πίσω του ήταν ο Κάι, η Αναήλ και η Έλενα. «Τι έγινε;» ρώτησε ο πρώτος, καθώς γονάτιζε πλάι στον υιό του.

Ο Ραφαήλ αφέθηκε στην αδυναμία που τον κυρίευε, επιτρέποντας στο κορμί του, να απλωθεί στο παγωμένο δάπεδο. «Μας έμπασε μέσα στον εφιάλτη της» ήταν αυτό που κατάφερε να πει, πριν χάσει και αυτός τις αισθήσεις του.