Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Βάρος... 136

Το τραπέζι καλύφθηκε από ένα πέπλο παγωμένου αέρος. Οι εκφράσεις στα πρόσωπα των φίλων μας πάγωσαν και αυτές στο χρόνο.

Η Μία αντέδρασε πρώτη, σαν πήδησε από την καρέκλα της και βάλθηκε να τρέχει με προορισμό το δωμάτιο του Κάι και της Έλενα.

Η Ιθούριελ αισθάνθηκε την ανάγκη να σταθεί στο πλευρό της άτυχης κοπέλα και πριν το καταλάβει κανείς, εξαφανίστηκε από την τραπεζαρία.

Ο Λίο ξαφνικά πανικοβλήθηκε. «Ιθούριελ» φώναξε να την προλάβει. Σηκώθηκε απότομα με σκοπό να την ακολουθήσει, ρίχνοντας την καρέκλα στην οποία καθόταν, στο πάτωμα.

Η Μία στεκόταν μπροστά στην Έλενα καθώς επεξεργαζόταν τη συμπεριφορά του νεογέννητου πλάσματός που ανάσαινε βαριά και το βλέμμα του ήταν περίεργα οργισμένο.

«Πως είναι;» είπε ανήσυχα η Ιθούριελ καθώς πλησίαζε το κρεβάτι.

Η προσοχή του πλάσματος αυτομάτως αποσπάστηκε από την επιρροή του βλέμματος της Μία και έσυρε αργά το δικό του στην Ιθούριελ.

«Ιθούριελ!» φώναξε ο Λίο φτάνοντας στην πόρτα.

Το πλάσμα βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία και σαν ελατήριο πετάχτηκε πάνω στην Ιθούριελ στοχεύοντας με τους σουβλερούς κυνόδοντας του τον κατάλευκο λαιμό της κοπέλας.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που έμοιαζε το δωμάτιο να παρασέρνεται από την ένταση κάποιου ανεμοστρόβιλου.

Ο Λίο φώναζε το όνομα της Ιθούριελ. Ο Ραφαήλ όρμισε στο δωμάτιο σαν σίφουνας αρπάζοντας την Έλενα από τον ώμο και πετώντας το σώμα της στον απέναντι τοίχο. Εκείνη όμως δεν νοιάστηκε για τη σύγκρουση, όρμισε ξανά στην Ιθούριελ.

Ο Κάι της έκοψε τη φόρα ακινητοποιώντας την λίγα μέτρα μακριά από το θύμα της. Σταύρωσε τα χέρια της πίσω από την πλάτη της. Μα εκείνη τινάζονταν μανιωδώς, βγάζοντας άναρθρους ήχους και κραυγές σα να ήταν δαιμονισμένη. Με τους κατάλευκους, σουβλερούς κυνόδοντες να αναζητούν τροφή.

«Κράτα την Κάι» ούρλιαξε ο Λίο.

Η Μία έσκυβε πάνω από την Ιθούριελ, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο είχε χάσει τις αισθήσεις της. Αίμα έτρεχε από τις δύο τεράστιες τρύπες που προκλήθηκαν από το δάγκωμα της Έλενας στον μακρύ λαιμό της.

Κόκκινο βάφτηκε το ξύλινο πάτωμα, σχηματίζοντας ένα φλογερό φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι της. Τα μαλλιά της κολυμπούσαν στη μικρή λιμνούλα γύρω της και στο δέρμα της εξαπλωνόταν μια γκρίζα θαμπάδα. Έμοιαζε η γκρίζα ουσία να καταπίνει κάθε τί ζωντανό υπήρχε στο σώμα της.

«Τι της συμβαίνει;» ούρλιαξε ο Ραφαήλ στα μούτρα της Μία, και το πρόσωπό του δεν θύμιζε πια εκείνη την αγγελική ομορφιά του, μα είχε μεταμορφωθεί εξολοκλήρου στο δαίμονα που κουβαλούσε μέσα του.

Την ίδια στιγμή ο Ντάνιελ εμφανίστηκε στο πλάι της αγαπημένης του γυμνώνοντας τα δόντια του και συρίζοντας.

«Ήρεμα φίλε» προειδοποίησε με βαριά φωνή τοποθετώντας προσεκτικά τη Μία πίσω του. Το βλέμμα του αργά σύρθηκε στο πάτωμα και την αποτρόπαιη εικόνα που διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια του.

«Όχι ρε γαμώτο» είπε με τρόμο στο πρόσωπο. Την κατάσταση της Έλενας την παρατήρησε αμέσως μόλις μπήκε στο δωμάτιο.

«Όχι ρε φίλε...» είπε ξανά αδυνατώντας να πάρει τα μάτια του από την Ιθούριελ.

Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτακοίταξε με τα πανέμορφα λεμονιά, γατίσια μάτια του τη Μία με συμπόνια, αναγνωρίζονταςτο βάρος που θα κουβαλούσε στους ώμους της. Βάρος που θα στοίχειωνε τα όνειρά τηςγια το υπόλοιπο της ύπαρξής της. 

:''( Δεν έχω και πολλά να πωωω.