Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Της κολάσεως κι άλλες πύλες... 160

Η αφύπνιση της Μία, δεν ήταν διόλου ομαλή, μιας και η γη ήταν αυτή που την κουνούσε σα να βρισκόταν σε μωρουδίστικο κρεβατάκι, πέρα δώθε. Πήδηξε απότομα στα πόδια της, μα ο σεισμός ήταν τόσο δυνατός που με κόπο κατάφερνε να κρατηθεί όρθια, ενόσω τα χέρια της ήταν διάπλατα ανοιχτά για να φέρει σε ισορροπία το σώμα της. Κοίταξε μπερδεμένη γύρω της αναζητώντας τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής αυτής.

Είχαν ακολουθήσει και οι τρείς το παράδειγμά της ξανά, όπως με κόπο έστεκαν στα πόδια τους.

«Τι στο καλό συμβαίνει;» πρώτος μίλησε ο Ντάνιελ, και φάνηκε χαζή η ερώτησή του, μιας και η απάντηση ήταν προφανής.

«Σεισμός, ρε μωρό μου. Τι να συμβαίνει;» έκανε η Μία στριφογυρίζοντας τα μάτια της.

Αυτό όμως που φάνηκε να τους σοκάρει όλους ήταν η απάντηση που έδωσε η Έλενα αμέσως μετά. «Το αναπόφευκτο» ψέλλισε σιγανά με τρόμο στα μάτια.

«Τι εννοείς μωρό μου;» ο Κάι έσμιγε τα φρύδια του κοιτάζοντας τη σύντροφό του γεμάτος περιέργεια.

«Η πύλη άνοιξε...» συνέχισε η Έλενα σαν σε παραζάλη. «Το όραμα της Ιθούριελ γίνεται πραγματικότητα... ο κόσμος μας καταστρέφεται... και αυτό που έπεται...» σταμάτησε απότομα συνειδητοποιώντας πως έπρεπε να βιαστούν. «Γρήγορα Μία!» φώναξε δυνατά πάνω από τον θόρυβο που προκαλούνταν από το σεισμό. «Γρήγορα! Δεν υπάρχει χρόνος! Πρέπει να το πάρεις και να γυρίσετε αμέσως στον κόσμο σας!» ο πανικός της μεταφερόταν και στα χαρακτηριστικά της, που αλλοιώθηκαν φανερώνοντας προς τα έξω την νέα της βρικολακίσια φύση. Τα δόντια της επιμηκύνθηκαν, και τα μάτια της άστραψαν με την κόκκινη λάμψη τους.

Η γή εκείνη την ώρα έμοιαζε να ηρεμεί. Η Μία έκλεισε τα μάτια της, πλέον ήταν στο δικό της χέρι να συνεχιστεί αυτή τους η πορεία. Έπρεπε να συγκεντρωθεί βασιζόμενη στο ένστικτό της, ώστε να οδηγηθεί στο πολύτιμο περιβραχιόνιό της. Αυτό που την καλούσε κοντά του μέσα από την καταπράσινη ζούγκλα που απλωνόταν μπροστά τους.

Υπό διαφορετικές συνθήκες το τοπίο έμοιαζε εξωτικά ειδυλλιακό. Μα τώρα, ποσώς που τους ενδιέφερε το τοπίο, ενώ ελάχιστα τους συγκινούσε η όλη ρομαντική ατμόσφαιρα που επιδίωκε να τους παραπλανά. Σίγουρα όμως, αργότερα θα θυμούνταν την κάθε σοκαριστική στιγμή που ζήσαν σε αυτό το παράξενο μέρος, κάτω από τη μαύρη θάλασσα μου εξακολουθούσε να υπάρχει πάνω από τα κεφάλια τους σα να' ταν ουρανός.

Η ενέργεια απλώθηκε στο σώμα της σε μορφή θερμότητας, πλοκάμια που συγκράτησαν τα μπράτσα της και άρχισαν να την τραβάνε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. «Από εδώ» φώναξε η Μία ανοίγοντας ξαφνικά τα μάτια της. Άρχισε να τρέχει αναπτύσσοντας τη μέγιστη ταχύτητα. Δεν γύρισε πίσω της να δει αν οι άλλοι την ακολουθούσαν, ήταν βέβαιη για αυτό. Άλλωστε άκουγε τον υπόκωφο ήχο των παπουτσιών που πνίγονταν μέσα στη χρυσαφιά άμμο.

Φύλα από φτέρες μαστίγωναν το πρόσωπό της, καθώς ορμούσε μέσα στην καταπράσινη πλάση τόσο επιθετικά. Πηδούσε πάνω από πανύψηλους θάμνους που εντόπιζε την τελευταία στιγμή, μιας και τα θερμά πλοκάμια την τραβούσαν βίαια και απότομα.

Η διαδρομή ήταν μεγάλη και τους πήρε κάμποση ώρα να φτάσουν τελικά σε ένα σημείο, όπου η ζέστη δεν ήταν έντονη μόνο για τη Μία.

Έφτασαν μπροστά σε έναν άλλον κρατήρα, που δεν είχε εκραγεί... ακόμη. Μαύρος καπνός έβγαινε και από εκεί.

Η Έλενα αναφώνησε με τρόμο, μια αλλοπρόσαλλη κραυγή απόγνωσης.

«Τι έγινε;» ο Κάι την έπιασε από τους ώμους.

Έμοιαζε παγωμένη κοιτάζοντας τον κρατήρα. «Είναι άλλη μια πύλη» σύριξε με τα χείλη της να ανασηκώνονται πάνω από τα δόντια της.

Η τρύπα μπροστά τους δεν ήταν μεγαλύτερη από τη διάμετρο των τριών περίπου μέτρων, και βρισκόταν λίγα μόλις μέτρα πάνω από το επίπεδο που πατούσαν και τα πόδια τους στη γη. Ήταν σφραγισμένη με ένα στρώμα πέτρας και σκόνης. Πάνω σε εκείνη της επιφάνεια βρισκόταν μια ολοστρόγγυλη μπαλίτσα, μια πέτρα.

Η γη ξύπνησε πάλι και άρχισε να κουνάει τα σώματα πάνω της. Η στρόγγυλη μπάλα πάνω στην επιφάνεια του ηφαιστείου τραντάχτηκε.

Η Μία ταρακουνήθηκε και όρμισε μπροστά. Άρπαξε την πέτρα στα χέρια της παρά το βάρος της, την ίδια στιγμή που η επιφάνεια υποχώρησε από κάτω της. Την άρπαξε και αμέσως αναπήδησε προς τα πίσω ανοίγοντας την ίδια στιγμή τα φτερά της.

Κόκκινο υγρό ανέβλυσε μέσα από τον κρατήρα.

Κόκκινο κολλώδες και πηχτό. 

Χεχε, μου χει λείψει αυτό το υπέροχο αίσθημα, που νοιώθω όταν έχω έμπνευση και ανεβάζω τα κεφάλαια δυό δυό!!! :))))

Σας αγαπώ, και ευχαριστώ για την αγάπη που δείχνετε στο βιβλίο μου!