Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Χαώδες φιλί...

Στο μέρος που προσγειώθηκαν επικρατούσε χάος.

Άγγελοι πάλευαν, με πλάσματα, που έμοιαζαν με σκιές μιας ανθρώπινης μορφής. Κατά την υπεράνθρωπα ταχύτατη κίνησή τους, πίσω τους, σερνόταν ένα μαύρο πέπλο καπνού.

Η μάχη διεξαγόταν άγρια, σώμα με σώμα. Λίγοι ήταν αυτοί, που κράδαιναν σπαθιά, στιλέτα ή λόγχες. Ένα ανώφελο παιχνίδι, στο οποίο κανείς δεν κέρδιζε, ήταν όλοι τους υπερβολικά ανθεκτικοί.

Στο βάθος η Ιθούριελ εντόπισε, με την περιφερική της όραση, μια ομάδα νεαρών ατόμων· δεν θα ξεπερνούσε κανένας από αυτούς τα είκοσι πέντε. Ήταν περικυκλωμένοι με έναν προστατευτικό κλοιό, αποτελούμενο από αγγέλους, με τα φτερά τους στραμμένα προς το εσωτερικό του κύκλου που σχημάτιζαν γύρω τους. Απέτρεπαν κάθε έναν δαίμονα, στην προσπάθειά του να αρπάξει κάποιον από τον μικρό κύκλο.

Οι ίντιγο... σκέφτηκε η Ιθούριελ. Συμπεραίνοντας πως η μάχη, μάλλον, δεν είχε σκοπό τον αφανισμό των αγγέλων, για αυτό και δεν κρατούσαν όπλα οι δαίμονες. Σκοπός τους ήταν η απαγωγή, των προστατευομένων τους.

Η σκέψη τις διέτρεχε γρήγορα στις πιθανότητες, προστασίας και απόκρουσης. Παρατηρούσε με αστραπιαία οξύτητα τον τρόπο που κινούνταν τα σώματα των αντιπάλων τους, ψάχνοντας για ενδεχόμενα κρατητήρια, με τα οποία θα μπορούσε, να τους αφοπλίσει.

Τρία πλάσματα τους προσέγγιζαν απειλητικά. Έτρεχαν πάνω τους με μανία. Ο Ραφαήλ και ο Μιχαήλ που στεκόταν μπροστά της, με σκοπό τη διαφύλαξη της σωματικής της ακεραιότητας, απέκρουσαν με ευκολία τους δύο -αφιερώνοντας ασήμαντο χρόνο- ώστε να τους ρίξουν στο έδαφος, ανίκανους για την επόμενη κίνηση, αν είχαν τέτοια πρόθεση. Με συγχρονισμένες, άψογες κινήσεις, που τους έκαναν, να μοιάζουν με θεούς του πολέμου, σαν τον Άρη.

Ο χρόνος αυτός όμως ήταν αρκετός για τον τρίτο, να φτάσει αρκετά κοντά της. Η ορμή με την οποία έτρεχε ο δαίμονας, δεν αποπροσανατόλισε διόλου την Ιθούριελ. Τον περίμενε, κάνοντας την τελευταία στιγμή, πριν εκείνος τη φτάσει, ένα βήμα πίσω της. Με αποτέλεσμα η μακριά πλεξούδα της, να πεταχτεί μπροστά από το πρόσωπό της. Μια ιδανική ευκαιρία για τον δαίμονα, που δεν απείχε πλέον πολύ από την ίδια, να την αρπάξει από τα μαλλιά της, στριφογυρίζοντας τα, σαν λάσο.

Τα αντανακλαστικά της λειτούργησαν έγκαιρα. Με μια πλάγια τούμπα στον αέρα προσγειώθηκε στα πόδια της φορώντας το απόκοσμο χαμόγελό της. Ο άλλος αιφνιδιάστηκε από την ευκολία, με την οποία την έβλεπε να ελευθερώνεται από της μέγγενες των δαχτύλων του, πάνω στα μαλλιά της. Μα πριν απομακρύνει το χέρι του δέχτηκε το χτύπημα, που δεν είχε υπολογίσει.

Με το ένα πόδι της λυγισμένο και το άλλο προτεταμένο πίσω της, επεξεργαστικέ μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου τα χαρακτηριστικά του εχθρού της. Τα κατακόκκινα, λαμπερά μάτια του και τα χείλη του, που ήταν απειλητικά τραβηγμένα πάνω από τα σουβλερά δόντια του.

Έφερε τις παλάμες της μπροστά της, διοχετεύοντας στα χέρια της όση δύναμη είχε. Τον χτύπησε στο στέρνο, με αποτέλεσμα, εκείνος να συρθεί μέτρα μακριά ανήμπορος να κυριαρχήσει πάνω στο κατακρεουργημένο σώμα του.

Ο Ραφαήλ με την άκρη του ματιού του, παρακολούθησε την όλη σκηνή εκστασιασμένος, την ίδια στιγμή που η γροθιά του έριχνε στον αέρα το επόμενο θύμα της δύναμής του. Ένιωσε περήφανος για τη γυναίκα που είχε πλάι του, την οποία ξαφνικά δεν ήθελε να μοιραστεί με κανέναν.

Προς στιγμή οι δαίμονες απείχαν αρκετά μέτρα, αν και πλησίαζαν. Δεν κρατήθηκε. Με μια δρασκελιά και τη βοήθεια των φτερών του, έφτασε κοντά της. Εγκλωβίζοντας τη μέση της, με το χέρι του. Τη φίλησε με πάθος και κτητικότατα, αγνοώντας το χάος που επικρατούσε γύρω τους, για μία στιγμή. Τα χείλη της ανταποκρίθηκαν, τα χέρια της δέθηκαν γύρω από το λαιμό του σαν μαστίγια, δευτερόλεπτα πριν οι δύο τους εναρμονιστούν ξανά με το πεδίο της άγρια μάχης. 

Ουααααααααααα!