Ραχήλ πάλευε στην αγκαλιά του Μιχαήλ σαν δαιμονισμένη, τινάσσοντας τα άκρα της με σπασμωδικές κινήσεις.
Εκείνος δεν την άφηνε με τίποτα. «Άφησέ με» φώναζε μανιασμένα. «Ελευθέρωσέ με αμέσως, ηλίθιε άγγελλε».
Ο Μιχαήλ έφτασε επιτέλους στον προορισμό τους, το δάσος οπού πριν από μέρες η Ιθούριελ ανακάλυψε την ταχύτητά της.
Μόλις τα πόδια τους άγγιξαν το νωπό έδαφος, σαν από θαύμα η δαιμόνισσα σταμάτησε να κουνιέται. «Μάζεψε τα φτερά σου» πρόσταξε εκείνος.
Η Ραχήλ έκανε όπως την είπε. Οι άμυνές της άρχισαν να υποχωρούν και τα χαρακτηριστικά να φαίνονται ολοκάθαρα κάτω από το χλωμό φως του φεγγαριού. Ανέπνεε βαριά, με το βλέμμα της προσηλωμένο στο έδαφος.
«Κοίταξέ με» είπε ο Μιχαήλ με απαλή φωνή.
Η Ραχήλ δεν δίστασε, έστρεψε το βλέμμα της πάνω. «Τι θέλεις από μένα? Γιατί με έφερες άρον άρον εδώ;» απαίτησε να μάθει.
«Ξέρεις πολύ καλά» ψέλλισε εκείνος, αποτυπώνοντας τα χαρακτηριστικά της στη μνήμη του.
«Δεν ξέρω τίποτα!» γρύλισε η Ραχήλ.
«Είσαι σίγουρη;» αντιγύρισε εκείνος, εστιάζοντας τα καφετιά της μάτια. Το φως του φεγγαριού τα έκανε να μοιάζουν πιο χρυσαφιά, με έναν σκούρο δακτύλιο να τα πλαισιώνει. Τα χείλια της ροδαλά, θύμιζαν φιόγκο. Ενώ οι πυρόξανθες μπούκλες της ανακατεύονταν από τον άνεμο.
Όσο αυτός την επεξεργαζόταν το ίδιο έκανε και η Ραχήλ, χαζεύοντας τις αυστηρές γωνίες του προσώπου του και τα σκούρα μάτια του.
Απέστρεψε βιαστικά το βλέμμα της. «Αυτό δεν είναι σωστό» ψέλλισε, με τα χέρια της εγκλωβισμένα, από τα δικά του, πάνω στο στέρνο του.
«Ποιος το λέει;» ρώτησε με ένα παράπονο ο Μιχαήλ.
Η Ραχήλ ελευθερώθηκε από τα δεσμά του, κάνοντας ένα άτολμο βήμα προς τα πίσω. «Όλοι, όλα... γύρισα με ένα σκοπό... έχω διαταγές που είναι εναντίον σας... δεν καταλαβαίνεις, ήμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα.... μη με προσεγγίζεις με αυτόν τον τρόπο» φώναζε χτυπώντας τον αέρα με τα χέρια της. Άνοιξε τα φτερά της έτοιμη να φύγει.
«Όχι, δεν πρόκειται να φύγεις!!!» διαμαρτυρήθηκε ο Μιχαήλ, αρπάζοντας τα φτερά της ξανά προσέχοντας μη τα πληγώσει. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από το τρεμάμενο σώμα της, βυθίζοντας το κεφάλι του στην καμπύλη του λαιμού της.
«Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου, από τότε που σε είδα με την ανθρώπινη μορφή σου η φωνή του ήταν χαμηλή και η ανάγκη του να κρατάει το σώμα της κοντά στο δικό του ανυπόφορη.
Η Ραχήλ αναρίγησε, στην αίσθηση της ανάσας του πάνω στο δέρμα της.
«Γιατί μου το κανείς αυτό;» ψιθύρισε.
«Επειδή δεν μπορώ μακριά σου» τη γύρισε και με μια απότομη κίνηση κόλλησε τα χείλη του στα δικά της.
YOU ARE READING
Επίγεια Κόλαση 1 και 2
FantasyΙθούριελ είναι το όνομά της. Στους εφιάλτες της, το αίμα αντικαθιστά το καθαρό νερό των ποταμών και οι λίμνες βάφονται πορφυρές, προμηνύοντας μάλλον το τέλος του κόσμου ή την καταστροφή του. Αναζητάει την απομόνωση στο πατρικό της, μα και εκεί τη...
