Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Ώστε έτσι λοιπόν...

Έξω είχε σκοτεινιάσει πλέον. Ο Ραφαήλ ζήτησε συγνώμη από τη Ραχήλ για τη συμπεριφορά του. Εκείνη φυσικά τον δικαιολόγησε λέγοντας μάλιστα, πως η ίδια μπορεί να αντιδρούσε χειρότερα, μιας και πολλές φορές είναι δύσκολο να ελέγξεις το κομμάτι εκείνο μου τους χαρακτηρίζει ως δαίμονες. Ο Ραφαήλ είχε κατσουφιάσει λίγο, ακούγοντάς την, να λέει την αλήθεια για το άλλο μισό της ύπαρξής του. «Να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου. Είσαι μοναδικός!» του είχε ψιθυρίσει στο αυτί η αγαπημένη του. Εκείνος της χάρισε το πιο ζεστό του χαμόγελο, τυλίγοντας το μπράτσο του γύρω από τους ώμους της, ταυτόχρονα ακουμπώντας τα χείλη του στον κρόταφό της. «Σε ευχαριστώ» μουρμούρισε έπειτα στο λαιμό της.

Τον Μιχαήλ πλέον δεν τον πείραζε η συμπεριφορά του ζευγαριού απέναντι. Είχε στη δική του αγκαλιά ένα πολύτιμο θεόσταλτο δώρο, που δεν περίμενε ποτέ πως θα ανακάλυπτε και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Τα δάχτυλά του μπερδεμένα μαζί με τα δικά της, και το στέρνο του να εφάπτεται με την ζεστή της πλάτη.

Η ώρα περνούσε με τον Μιχαήλ να εξιστορείται χωρίς πολλές λεπτομέρειες την πορεία της σχέσης του με τη Ραχήλ, η οποία επενέβαινε αρκετές φορές διορθώνοντας τον ή συμπληρώνοντας τα λεγόμενά του. Ως που τα γεγονότα τους οδήγησαν λίγες ώρες πριν, στην αποκάλυψη της σχέσης τους μπρος στα μάτια του έμπιστού της. Θλίψη είχε καταπιεί τα χαρακτηριστικά της Ραχήλ και το βλέμμα της ήταν στραμμένο κάπου μα ήταν κενό.

«Αν δεν ήμαστε βάρος, θα μπορούσατε να μας φιλοξενήστε ως που να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε, και γενικά πως θα το πάρουν και οι δύο πλευρές» δίστασε ο Μιχαήλ, ώστε να μην χρειαστεί να πει αυτό που μόλις ζητούσε η ίδια η Ραχήλ. Η ψυχολογία της είχε πάντα τα σκαμπανεβάσματά της, ενώ εκείνος φρόντιζε να την απαλλάσσει όσο κατάφερνε από τα βάρη της.

«Εννοείται! Ούτε συζήτηση. Μπορείτε να πάρετε όποιο δωμάτιο σας αρέσει...» είπε με ενθουσιασμό η Ιθούριελ μα ο Ραφαήλ την έκοψε. «Κατά προτίμηση όσο πιο μακριά γίνεται από το δικό μας...» εισέπραξε τότε μια αγκωνιά από την Ιθούριελ. «Άλλωστε το μέρος είναι τεράστιο με άπειρα δωμάτια» συμπλήρωσε αμέσως. «Το πρόβλημα είναι η καθαριότητα. Δεν ασχολήθηκα με το υπόλοιπο κάστρο παρά με τις κάμαρες και τους χώρους που θα χρησιμοποιούσα η ίδια. Οπότε παραμένουν βρόμικα όλα τα άλλα» είπε η οικοδέσποινα ανασηκώνοντας τους ώμους της αμήχανα.

«Δεν είναι πρόβλημα αυτό, θα το τακτοποιήσουμε» ο ενθουσιασμός στη φωνή της Ραχήλ ήταν παραπάνω από έντονος. Τα μάτια της βρήκαν αμέσως εκείνα του συντρόφου της, που ζητούσαν σιωπηλά τη συγκατάθεσή του. «Φυσικά» είπε εκείνος αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλό της.

«Ωραία, μπορείτε να πάτε τώρα κι όλας να επιλέξετε όποιο θέλετε» χτυπούσε παλαμάκια χαρούμενη η Ιθούριελ που μπορούσε να βοηθήσει τον Μιχαήλ για τον οποίον ένιωθε τύψεις από τότε που τον είχε αφήσει στο Μπάκιγχαμ να παλεύει, όπως τώρα φαίνεται, με τον έρωτα της ζωής του. Τώρα ήταν τόσο χαρούμενη που θα έλεγε κανείς, αν ήταν γάτα ας πούμε, ότι γελούσαν και τα μουστάκια της.

Ήταν έτοιμοι να προχωρήσουν προς τα πάνω διαμερίσματα, όταν το κουδούνι της πόρτας τράνταξε με το διαπεραστικό του ήχο όλο το κάστρο. Τα αποπροσανατολισμένα βλέμματα όλων, δεν θα τους έδιναν καμία απάντηση.

«Ποιος;» ο Ραφαήλ φώναξε για άλλη μια φορά σήμερα, συγχρόνως βρίζοντας από μέσα του συλλογιζόμενος: «σαν πολλοί μαζευτήκαμε εδώ σήμεραααα» με δυσανασχέτηση.

«Ανοίξτε!» διέταξα ο Σαχιήλ, δίχως η φωνή του να είναι ιδιαίτερα αυστηρή αλλά ούτε και αρκετά ευχάριστη.

Η Ιθούριελ αμέσως στράφηκε πίσω της, βλέποντας τη σύγχυση να παίρνει μορφή στο πρόσωπο της Ραχήλ. Την οποία ο Μιχαήλ έκρυβε μέσα στην αγκαλιά του σα να ήθελε να την φυλακίσει εκεί μακριά απ' όλους και απ' όλα. «Θα το αντιμετωπίσουμε Ραχήλ μου. Δεν έχουμε άλλη επιλογή.» είπε ήρεμα ο Μιχαήλ.

«Άνοιξε Ραφαήλ» ζήτησε η Ιθούριελ και πήγε να σταθεί στο πλάι της δαιμόνισσας.

Πίσω από την πόρτα δεν βρισκόταν μόνο ο Σαχιήλ μα και ο Λίο. Τα χαρακτηριστικά τους σκλήρυναν, μόλις αντίκρισαν το θέαμα πίσω από την πλάτη του Ραφαήλ.

«Ώστε έτσι λοιπόν Μιχαήλ!» η φωνή του Σαχιήλ πλημύρισε το χώρο και ο Λίο τον ακολούθησε σαν σκιά του.

:(  :(  :(    :/