Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Άγγελοι και Δαίμονες

Ο Μιχαήλ περπατούσε αμέριμνος στο δάσος. Ήταν νύχτα, τα τζιτζίκια και τα νυχτοπούλια συμπλήρωναν το σκηνικό.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο τον είχαν κατακλύσει οι τύψεις. Ίσως να έφταιγε το γεγονός ό,τι για την κατάσταση της υγείας της Ιθούριελ ευθύνονται, πλάσματα όμοια με εκείνο, που αυτός απρόσμενα είχε ερωτευτεί. Ατένισε τον κατάμαυρο δίχως φεγγάρι ουρανό αναστενάζοντας.

Μετά το φιλί, που μοιραστήκαν, η Ραχήλ είχε γίνει καπνός και δεν εμφανίστηκε ξανά μπροστά του από τότε. Δεν μπορούσε να αποφασίσει, αν έπρεπε να είναι ανακουφισμένος γι' αυτό ή να ενδώσει στην αίσθηση της απώλειας που του στερούσε οξυγόνο και δυσκολευόταν να αναπνεύσει μακριά της. «Τι μου έχει κάνει η άτιμη δαιμόνισσα» σκέφτηκε κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε και κλοτσώντας τις πευκοβελόνες, παρασέρνοντας το χώμα μαζί με αυτές. «Ανάθεμα» γκρίνιαξε.

Τα χέρια του ήταν στις τσέπες του, πράγμα που δεν βοηθούσε σε καμία περίπτωση, στην πτώση, που προκλήθηκε από ένα αναπάντεχο σπρώξιμο.

Ο Μιχαήλ σύρθηκε στο έδαφος με τη μούρη του, για αρκετά μέτρα, ως που να καταλάβει τι συμβαίνει. Διότι όποιος τον είχε σπρώξει, είχε βάλει πολλή δύναμη και όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Στηρίχτηκε στα χέρια του, έτοιμος να χιμήξει στον καταστροφέα της ήδη διαταραγμένης γαλήνης του. Μα δεν έκανε την παραμικρή κίνηση εν τέλει.

Με την άκρη της γλώσσας του γεύτηκε το αίμα που έτρεχε από το γδαρμένο μάγουλό του και χαμογέλασε, απολαμβάνοντας τη γεύση του ίδιου τού του αίματος.

«Καταραμένε άγγελε, σε μισώ» ούρλιαξε με δάκρυα στα μάτια η Ραχήλ. Με την αντιστροφή της παλάμης της, χτύπησε τον Μιχαήλ στο σώο του μάγουλο, με όλη της τη δύναμη. Το κεφάλι του γύρισε απότομα από την άλλη, μα εκείνος εξακολουθούσε να χαμογελά, όπως ήταν καθισμένος ακόμη, στο νωπό έδαφος. «Ό,τι και να κάνουμε, πάντα βρίσκετε τρόπο να μας κατατροπώνετε» εξακολουθούσε η Ραχήλ. «Τα σχέδιά μας ανατράπηκαν, για άλλη μία φορά. Η αγαπημένη σου σώθηκε... πάλι» ούρλιαζε με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι. «Αγαπημένη μου» έκανε ο Μιχαήλ σαρκαστικά, εστιάζοντας το βλέμμα του πάνω της. «Ναι» φώναξε η Ραχήλ περισσότερο εκνευρισμένη από πριν. «Αγαπημένη μου» ξανά είπε εκείνος ανασηκώνοντας τα φρύδια του παραξενευμένος.

Η Ραχήλ γύρισε από την άλλη γρυλίζοντας. «Ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να αλλάξεις στρατόπεδο» είπε με αδιάφορο τόνο ο Μιχαήλ.