Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Προστάτης... ή Τιμωρός

Οι τελευταίοι επιβάτες του βαγονιού μόλις είχαν φτάσει στον προορισμό τους, οι μόνοι που είχαν απομείνει σε μια ακρούλα, ήταν η Ιθούριελ και Ραφαήλ. Ο οποίος αφέθηκε και παρασύρθηκε στην πλάνη του μορφέα μαζί με την αγαπημένη του, στηρίζοντας απαλά το κεφάλι του πάνω στο δικό της. Αν τους έβλεπε κανείς έτσι κουλουριασμένους τον έναν πάνω στον άλλον, θα νόμιζε πως ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι, ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσά του. Με το φόρεμα της γυναίκας να απλώνεται γύρω τους και τα μαλλιά της να σκεπάζουν τα μπράτσα του.

Αφέθηκε τόσο που δεν εντόπισε έγκυρα τους ταραχοποιούς της ηρεμίας τους, παρά μόνο όταν το σώμα της Ιθούριελ τινάχτηκε βίαια μακριά του, αφήνοντας τα χέρια του κενά και ένα συναίσθημα δυσφορίας και απώλειας να πλημυρίζει την ύπαρξή του.

Μια κραυγή της, τον επανέφερε αυτοστιγμεί στην πραγματικότητα. Βρέθηκε αυτομάτως στα πόδια του έτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε απειλή.

Δυο άντρες την κρατούσαν από τα μπράτσα στη μέση του διαδρόμου, ο ένας από τους οποίους έσφιγγε τη λαβή του στιλέτου. Η κοφτερή άκρη του οποίου, ακουμπούσε το ευαίσθητο δέρμα του λαιμού της Ιθούριελ.

Ο Ραφαήλ αντικρίζοντάς τους, κατάλαβε πως δεν ήταν παρά άνθρωποι και χαμογέλασε σαρκαστικά, μα όταν μια σταγόνα από το αίμα της κύλισε στο στήθος της, η οργή του θέριευσε.

«Φέρε τα φράγκα σου και δεν θα της κάνουμε κακό» είπε με βαριά φωνή εκείνος που δεν κρατούσε το αιχμηρό αντικείμενο. Τα πρόσωπά τους ήταν καλυμμένα με μαύρες κουκούλες, όπως και τα ρούχα τους ήταν ολόμαυρα.

Η Ιθούριελ τινάσσονταν πέρα δώθε κάτω από τη λαβή τους. Το βλέμμα της δεν πρόδιδε φόβο, μα αηδία, που τολμούσαν να απλώσουν τα βρομερά ξερά τους πάνω της. «Πάρετε τα βρομόχερά σας από πάνω μου σκουλήκια» έλεγε μέσα από τα δόντια της.

Ο Ραφαήλ χαμογέλασε γλυκά με την συμπεριφορά της, του φαινόταν τόσο χαριτωμένη, μα σκέφτηκε αμέσως πόσο διεστραμμένο ακουγόταν αυτό.

«Τι χαμογελάς ρε βουτυρόπαιδο; Φέρε τα φράγκα λέμε» πέταξε ξανά ο άλλος.

«Βουτυρόπαιδο εγώ;» προσβλήθηκε ανασηκώνοντας τα φρύδια του ο Ραφαήλ.

Οι άντρες απέναντί του ήταν γεροδεμένοι μα καμία σχέση με την κορμοστασιά και το μέγεθος του Ραφαήλ.

«Μου φαίνεται τα βάλατε με λάθος ανθρώπους» τους απείλησε, βλέποντας να κυλάνε κι άλλες σταγόνες στο λαιμό της Ιθούριελ. «Μωρό μου, μείνε ακίνητη σε παρακαλώ» ζήτησε ευγενικά, σα να μιλούσε σε μικρό παιδί.

Η Ιθούριελ καταπίεσε την αντιδραστικότητά της, πράττοντας όπως της επέδειξε.

«Θα σας κάνω τη χάρη, να μη σας σκοτώσω» γρύλισε ο Ραφαήλ, ορμώντας με ασύλληπτη, στο ανθρώπινο μάτι ταχύτητα.

Ο πρώτος του στόχος ήταν αυτός, που κρατούσε το στιλέτο. Του το άρπαξε και εκείνος δεν πρόλαβε να βλεφαρίσει καν, όταν το ίδιο του το όπλο είχε καρφωθεί στην παλάμη του. Ούρλιαξε από τον πόνο και πισωπάτησε, πιάνοντας το χέρι του, μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί.

Πριν στραφεί ο Ραφαήλ στον άλλον κλέφτη, η Ιθούριελ είχε προλάβει, να συνθλίψει τη γροθιά της με την μασκοφορεμένη μούρη του. Με αποτέλεσμα ο άντρας να πέσει πάνω στην πλάτη του καθίσματος πίσω του αιφνιδιασμένος.

«Είστε τυχεροί που είμαι στις καλές μου και δεν θέλω να χυθεί άλλο αίμα σήμερα» γρύλισε ο Ραφαήλ, αρπάζοντάς τους από τα πέτα και σπρώχνοντας τους προς την πόρτα, που θα τους υποδεχόταν το διπλανό βαγόνι. Εκείνοι δεν όριζαν τα πόδια τους, καθώς αυτά, ίσα που έρχονταν σε επαφή με το πάτωμα.

Άνοιξε την πόρτα και τους πέταξε, σα να ήταν πάνινες κούκλες, στο πάτωμα του άλλου βαγονιού. «Στην επόμενη στάση, φτάνεται στον προορισμό σας και μη σας ξαναδώ μπροστά μου» τους φώναξε με μια φωνή απόκοσμη στα αυτιά τους και την έκφρασή του σκοτεινή και τρομακτική.

Οι δύο άτυχοι κλέφτες, δεν θα τολμούσαν να συνεχίσουν το συγκεκριμένο επάγγελμα. Θα έψαχναν να βρουν μια τίμια δουλειά, ώστε να μην βρεθούν ποτέ ξανά αντιμέτωποι με μια τέτοια δύναμη. Στα αφτιά τους η φωνή του Ραφαήλ ήχησε σαν την οργή του Θεού, που χρόνια αγνοούσαν. Και για κάποιον περίεργο λόγο, προσεύχονταν, να τους προστατεύει πάντα ο Αρχάγγελος Ραφαήλ.

Από ποιόν; Από τον ίδιο; Και που να ήξεραν, ποιον είχαν μπροστά τους. Τον προστάτη και τιμωρό τους.