Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Αχανής χορός...

Ο Ραφαήλ γελούσε με την καρδιά του. Ήταν καθισμένος πάνω στο κρεβάτι, με χέρια σταυρωμένα πίσω από το κεφάλι του και πόδια πάνω στο κρεβάτι.

Η Ιθούριελ χάρηκε υπερβολικά πάρα πολύ, που μπορούσαν να γυρίσουν στο σπίτι τους και έτρεχε πάνω κάτω στο δωμάτιο αραδιάζοντας τη λίστα με τα πράγματα που θα έκαναν κατά την επιστροφή τους.

Ξαφνικά σταμάτησε και πήδηξε με φόρα πάνω του, αιχμαλωτίζοντας ανάμεσα στα γόνατά της τη λεκάνη του. Η ενέργειά της επανήλθε, έπειτα από πολυήμερη αδράνεια και δεν μπορούσε να την τιθασεύσει.

«Γιατί γελάς τέρας;» τον πείραξε με ένα πονηρό χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό της. Τα χέρια του Ραφαήλ εγκατέλειψαν την κρυψώνα τους πίσω από το κεφάλι του, σμιλεύοντας στη στιγμή τους γλουτούς της. «Θα κάνω υπομονή μέχρι να φτάσουμε στο κάστρο σου» είπε με βραχνή φωνή, κουνώντας ελαφρώς τη λεκάνη του από κάτω της. «Δεν απάντησες όμως, γιατί γελάς;» ρώτησε εκείνη, λικνίζοντας τη μέση της προκλητικά, με τα χέρια της να ψηλαφούν το στέρνο του.

Του ξέφυγε ένα επιφώνημα και το κεφάλι του έγειρε προς τα πίσω. Τα μάτια του είχαν γεμίσει πόθο. «Γιατί απλά με κάνεις χαρούμενο και ευτυχισμένο... τόσο ακατανόητο είναι;» ψέλλισε επιστρέφοντας το βλέμμα του πάνω της. «Μη με προκαλείς, είμαι μέρες νηστικός» την προειδοποίησε. «Και τι σε κρατάει;» τον προκάλεσε ξανά, επαναλαμβάνοντας την προηγούμενη κίνηση της μέσης της.

Ο Ραφαήλ το σκέφτηκε για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου. «Πραγματικά... τί;» αναρωτήθηκε, πότε ήταν η τελευταία φορά που δίστασε;

Η Ιθούριελ ήταν τυλιγμένη μόνο με μια πετσέτα, μιας και μόλις πριν από λίγο είχε βγει από το μπάνιο. Μετατόπισε ελάχιστα το βάρος της, ώστε να απαλλαχτεί από το παντελόνι του, κατεβάζοντας βασανιστικά αργά, στα μάτια της Ιθούριελ το φερμουάρ του. Εκείνη έσκυψε από πάνω του, διαγράφοντας με την άκρη της γλώσσας της το περίγραμμα των χειλιών του. Τα μαλλιά της χύνονταν γύρω από το πρόσωπό του σαν χείμαρρος, απομονώνοντας τον από τον έξω κόσμο.

Ο δαίμονας γουργούρισε μέσα του ευχαριστημένος. «Δικιά μου... δικιά μου» σύριζε μέσα του. Ο Ραφαήλ χαμογέλασε. «Δικιά μου» ψιθύρισε στο αυτί της σαγηνευτικά, την ώρα που κατακτούσε το κορμί της ορμητικά.

Η Ιθούριελ κλαψούρισε κυρτώνοντας την πλάτη της προς τα πίσω, με τα μαλλιά της να γαργαλάνε τους μηρούς του Ραφαήλ, που ανασηκώθηκε, μη αντέχοντας την απώλεια της επαφής του σώματός του με το δικό της. Τράβηξε την μπλούζα του με ένα χέρι πάνω από το κεφάλι ταχύτατα, κολλώντας το στέρνο του πάνω στο δικό της.

Το στόμα του επιτίθονταν στο λαιμό και το στήθος της, αφήνοντας μικρά κόκκινα σημάδια στο πέρασμά του.

Τα δάχτυλά της τραβούσαν τα μαλλιά του, προκαλώντας του τον πιο γλυκό πόνο, ενώ τα δικά του τρυπούσαν τη σάρκα της, δίνοντας ρυθμό στον αχανή χορό τους. 

Άντε καλόν ύπνο τώρα, χαχαχαχαχαχα και όνειρα γλυκά, χεχεχεχε, όποιος φυσικά μπορεί να κοιμηθεί μετά απο αυτό.

Τεσπα, καιρό είχαμε να τους δούμε μαζί οπότε, αν και μικούλι..... εύχομαι απολαυστικό!!! 

Α, και πως αλλιώς να γιορτάσουμε το κεφάλαιο 100!!! παρά μόνο με την Ιθούριελ και τον Ραφαήλ!!!