Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Χαρισματικά παιδιά...

«Πάρα πολύ ωραία! Πως θα μπούμε μέσα τώρα;» φώναξε ο Ραφαήλ, βαρώντας την πόρτα με δύναμη.

«Χα, εσύ ευθύνεσαι γι' αυτήν τη βλακεία» είπε ο Μιχαήλ, δείχνοντας με τη μεγαλόπρεπη παλάμη του, την πόρτα.

Ο Ραφαήλ βάδιζε νευρικά πάνω στο μπαλκόνι, χτυπώντας κάθε λίγο το κουδούνι και σκαλίζοντας τον εγκέφαλό του, στην αναζήτηση μιας άμεσης λύσης. Ο πανικός, τον έκανε να μετανιώνει για κάθε λέξη που ξεστόμισε νωρίτερα.

Ξαφνικά σταμάτησε. «Στο υπόγειο υπάρχει ένα παράθυρο, που εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί και δεν θα προκληθεί μεγάλη ζημιά στο εσωτερικό, μιας και δεν έχει τίποτε αξίας εκεί μέσα» πετάχτηκε, με την αναλαμπή που του ήρθε και έτρεξε στο πλάι του σπιτιού.

Δεν έχασε στιγμή όπως έσπασε το παράθυρο με τη μπότα του. Τα γυαλιά έπεσαν σε θρύψαλα στο πάτωμα και σκορπίστηκαν παντού.

Ο Ραφαήλ με έναν πήδο βρέθηκε στο υπόγειο, αντικρίζοντας το ανατριχιαστικό θέαμα.

Ο Μιχαήλ τον ακολούθησε και τρέξανε την ίδια στιγμή κοντά της.

«Ιθούριελ» ψέλλισε ο Ραφαήλ, σε πλήρη απόγνωση, φέρνοντας τα ματωμένα χέρια της μέσα στα δικά του.

Ο Μιχαήλ έδιωξε μια τούφα από τα μαλλιά της, που σκέπαζε το πρόσωπό της. Σμίλεψε το πρόσωπό της με την παλάμη του, σαν να ακουμπούσε κάτι πολύτιμο και μοναδικό για τον ίδιο.

«Την κατάλληλη στιγμή εμφανίστηκες» γρύλισε ο Ραφαήλ, φανερά δυσαρεστημένος με την ευλαβική κίνησή του άλλου.

«Έπρεπε να τη φέρεις στην εκδήλωση... βλάκα» του πέταξε ο Μιχαήλ.

«Και γιατί;» ρώτησε μπερδεμένος ο άλλος, μη αφήνοντας στιγμή τα χέρια της από τα δικά του, όπως είχε γονατίσει παράλληλα με το σώμα της.

«Πρώτων, επειδή θα είχες αποφύγει αυτό» είπε δείχνοντας την κατάσταση γύρω του, με τα αχυρένια σωθικά του σάκου σκορπισμένα γύρω τους και το αναίσθητο σώμα της Ιθούριελ. «Και δεύτερων, γιατί στην ουσία ήταν μια συγκέντρωση μεταξύ μας. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Την όμορφη παρέα μας θα συντρόφευαν και τα πιο χαρισματικά παιδιά» έλεγε ήρεμα, την ώρα που γονάτιζε πάνω από το κεφάλι της Ιθούριελ και ακουμπούσε τα δάχτυλά του στους κροτάφους της.

«Ίντιγο;» πετάχτηκε ο Ραφαήλ ξαφνιασμένος. «Τι με αυτούς;» ρώτησε άλλο τόσο αποπροσανατολισμένος.

«Τι, τι! Τι μπορεί να είναι;! Τα οράματά τους, έγιναν θολά ξαφνικά για το μέλλον!» φώναξε ο Μιχαήλ. «Αυτό έπρεπε να συζητήσουμε και να δούμε, κατά πόσο επηρεάζονται από την παρουσία της Ιθούριελ κοντά τους» συνέχισε ο Μιχαήλ.

«Μάλιστα» μόνο είπε ο Ραφαήλ. «Καλά φτιάξε την τώρα και βλέπουμε τι θα κάνουμε μόλις συνέλθει» πρόσθεσε βιαστικά.

Ο Μιχαήλ έκλεισε τα μάτια του και συγκεντρώθηκε στον πόνο της, απορροφώντας τον μέσα του, σα να είχε υπόσταση ή ύλη. Τον ένιωσε να διαπερνά τα σημεία στα οποία, εκείνη ήταν χτυπημένη. Πρώτα επουλώθηκαν τα χέρια της, μεταφέροντας τις πληγές σε αυτά του Μιχαήλ. Ύστερα ο πόνος στο κεφάλι της, που άφησε μια μικρή σχισμή πάνω στο δικό του. Έπαιρνε τον πόνο μαζί με τις πληγές της. Μα για εκείνον δεν ήταν τίποτα. Σε λίγα μόλις λεπτά όλα τα σημάδια θα εξαφανίζονταν. Μόνο που τώρα έπεφτε ο ίδιος λιπόθυμος.

Ο Ραφαήλ τον αγνόησε, επικεντρωνόταν τώρα στην αγαπημένη του, τα μάτια της οποίας πετάρισαν απότομα και η ίδια τινάχτηκε όρθια το ίδιο γρήγορα.

Ο Ραφαήλ χαχάνισε χαρούμενος και αγκάλιασε τα πόδια της. Την κοίταζε από τη θέση που βρισκόταν παρακολουθώντας τις αντιδράσεις της.

«Τι έγινε;» ρώτησε εκείνη, επεξεργαζόμενη τα χέρια της και το σάκο που έχασκε ανοιχτός μπροστά της. Έστρεψε το βλέμμα της πίσω της, εντοπίζοντας τον Μιχαήλ που συνερχόταν, τρίβοντας το μέτωπό του, όπως το κορμί του ήταν χυμένο στο πάτωμα. Εκεί ήταν που η Ιθούριελ σάστισε.

«Μιχαήλ;!» σχεδόν τσίριξε η Ιθούριελ, με τα γκρίζα μάτια της ορθάνοιχτα από την έκπληξη.

«Πως είσαι ομορφούλα; Σου έλειψα;» είπε εκείνος με ένα πλατύ χαμόγελο και το βλέμμα του μαρτυρούσε τον πόνο του, που πριν από λίγο ήταν δικός της.