Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Λίμνες... ξεχειλίζουν πια...

Ο Σαχιήλ και η Αναήλ του περίμεναν στο σαλόνι. Μόλις τους είδαν να μπαίνουν σηκώθηκαν από τις θέσεις που καταλάμβαναν στους καναπέδες και πλησίασαν.  

«Ραφαήλ, έλα μαζί μου λίγο, σε παρακαλώ» πρότεινε ο Σαχιήλ, την ίδια στιγμή που η Αναήλ έπιασε το χέρι της κόρης της.

«Πρέπει να παραβρεθούμε σε μια εκδήλωση και θα ήθελα να μας συνοδέψετε» είπε ήρεμα η μητέρα της.

Η Ιθούριελ έριξε μια ματιά στον Ραφαήλ, πριν διαμαρτυρηθεί. «Μα, μητέρα, έχουμε τόσα πολλά να πούμε και εσύ θέλεις να πάμε, σε ένα ασήμαντο κοσμικό γεγονός» η απόγνωση ήταν φανερή στη φωνή της.

«Δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Θα συναντήσουμε σημαντικούς ανθρώπους, που μας είναι χρήσιμοι με το θέμα σου» την επέπληξε η Αναήλ, σπρώχνοντάς την απαλά με κατεύθυνση το δωμάτιό της. «Σου έχω αφήσει ρούχα πάνω στο κρεβάτι σου, μαζί με ένα ταιριαστό ζευγάρι παπούτσια. Πήγαινε να ετοιμαστείς. Έχεις μια ώρα» συμπλήρωσε.

Πριν απομακρυνθεί η Ιθούριελ, είδε τον Ραφαήλ να σηκώνει τα χέρια αμυντικά και να ακολουθεί τον πατέρα της στο γραφείο του.

Η συμπεριφορά των γονιών της, της προκάλεσε ακόμη περισσότερη θλίψη. Την έκαναν να μοιάζει με μικρό παιδί, το οποίο δεν είχε τη δική του βούληση και αναγκαστικά έπρεπε, να χειραγωγείται από τους μεγαλύτερους και πιο σοφούς.

Αυτό που την έθλιβε ακόμη περισσότερο ήταν, που δεν είχε άλλη επιλογή, μέχρι να φτάσει στο σημείο να μάθει, ό,τι αφορά την αγγελική της υπόσταση.

Το να μην έχει πολλές επιλογές πια, τη στρίμωχνε σε μια σκοτεινή γωνία του υποσυνειδήτου της και την πονούσε.

Κλείστηκε στην κάμαρά της, αμπαρώνοντας τα παράθυρά της. Κανένας ήχος να μην τα διαπερνά. Τράβηξε τις βαριές κουρτίνες μη επιτρέποντας τον ήλιο να την ακουμπά. Σύρθηκε με την πλάτη της να γδέρνεται από την τραχιά πέτρα του τοίχου. Μάζεψε τα γόνατά της, αγκαλιάζοντάς τα σφιχτά, σαν μικρό, μικρό κοριτσάκι.

Ήταν ανάγκη για λίγο να κλειστεί στον εαυτό της.

Ξαφνικά το μυαλό της κατακλείστηκε με όλα τα άσχημα που της συνέβησαν αυτές τις τρεις μέρες, αν και δεν ήταν πολλά, αποκλείοντας τις άλλες όμορφες εικόνες. Σκεπτόμενη μονάχα τα αρνητικά. Παιδιάστικη αντίδραση, μα ένιωσε τόσο αδύναμη ξαφνικά, που η ανάγκη της να κλάψει φάνταζε μεγαλύτερη από οτιδήποτε, αυτή τη στιγμή.

Τα δάκρυά της κυλούσαν στα μάγουλά της αργά και ήταν τόσα πολλά.

Η Ιθούριελ ήταν δυνατή γυναίκα.

Λύγιζε σπάνια.

Έκλεγε σπάνια.

Μα όταν συνέβαινε αυτό, θυμόταν όχι μόνο την αφορμή των δακρύων της, αλλά και όλες τις φορές που ήθελε να κλάψει και δεν το έκανε, ώστε να φανεί δυνατή και συγκρατημένη. Ακόμη και τα πιο απλά πράγματα, όπως όταν ήταν μικρή και έπεφτε και μάτωνε μα δεν έκλεγε ποτέ.

«Τι απελπισία είναι αυτή;» μάλωσε τον αυτό της από μέσα της. Οι λίμνες όμως, που είχαν γίνει τα μάτια της, δεν σταματούσαν να ξεχειλίζουν πια.