Patience

perspectief Ella

Ik draaide me weer om en veegde mn tranen.

Ik: abdelila ik...ik....ik kan geen kinderen meer krijgen.
En mijn tranen begonnen weer te stromen. Maar ik moet me sterk houden. Ik kan niet opgeven.

'Je moet nooit de hoop opgeven'
Zei een stem. Die stem heb ik nog nooit gehoord.
Er kwam een mooi meisje binnen met een hele mooie bos zwarte krullen net zoals mn zusje aleen heeft marwa lichtbruine krullen. En ze heeft ook mooie helderblauwe ogen.

A: nour? Ik zei toch blijf buiten.

Waarschijnlijk Is het dus zijn zusje. Hij had het laatst aan de telefoon over haar en dit is haar dus denk ik. Ze lijkt best veel op hem, dus het moet haar wel zijn toch.

N: jaa maar dat kon ik niet. Toen ik haar dat hoorde zeggen.
Luister Ella je moet nooit je hoop opgeven, want de dokters hebben niet altijd gelijk. Geloof mij maar. Jouw lichaam ligt niet in hun handen toch.

Ze weet mn naam?
Zal hij haar over mij verteld hebben.
Maar natuurlijk heeft ie dat gedaan.
Ik bedoel ik... een onbekende die zomaar bij hem thuis komt.... Pff laat ook maar zitten.

Ik: je hebt gelijk. Mijn lichaam ligt in de handen van mijn heer, maar stel dat het wel zo is. Dan...dan kan ik geen kinderen meer krijgen en ik ben al mijn dochtertje kwijt.
En ik begon weer te huilen.

A: Ella ik weet dat het moeilijk is, maar je moet doorzetten. En er staan altijd mensen voor je klaar die je zullen helpen. Je zusje, je broer, je ouders en ik. Ik zal je altijd steunen.

Ik: Dankjewel abdelila. Ik waardeer het echt. Wollah chokran. Als ik ooit iets voor je kan doen moet je het me zeggen.

Hij lachte naar me en zei:
'Alsjeblieft'

Ik: trouwens hoe weet je eigenlijk mn naam
Vroeg ik aan nour.
Ik wil het namelijk toch gewoon weten.
Ben beetje nieuwsgierig.

A: ohhjaa dit is mn zusje nour.

N: mn broer vertelde me over je en dat je bij ons zou blijven voor een tijdje. Vandaar.

Ik: nou aangenaam en ohhjaa dit is mijn zusje Marwa.
Marwa dit is dus Abdelila en dit is zijn zusje hahahaha.

'Aangenaam'
Zeiden marwa en nour tegelijkertijd.

A: wanneer mag je uit het ziekenhuis eigenlijk.

Ik: ik heb geregeld dat ik vandaag weg mag, maar ik mag niets doen. Ik mag niet veel bewegen en ik moet wel 1x per week terug voor een controle.

A: dus jij en je broer komen vandaag bij mij thuis. Ik slaap in de logeerkamer en jullie in mijn kamer. Maar ik leg je en laat je thuis wel alles uit.

Ik: jaa, maar ik kan jou toch niet in jouw huis in de logeerkamer laten slapen.

A: tuurlijk wel. Gast is koning bij mij thuis.
Er werd op de deur geklopt en ik zag mn ouders en mn broer voor de deur staan.
Ze kwamen binnen en mijn tranen begonnen weer te stromen. Ik kan ze geen kleinkinderen meer geven, maar ik moet dit vergeten en op Allah vertrouwen.

Ze vroegen me wat er was en ik heb ze dus weer alles verteld. Mn vader gaf me een kus op mn hoofd en zei me dat er niets aan de hand was en dat ik me nergens druk over moest maken.
Hij liep naar buiten en mn moeder achtervolgde hem.
Volgens mij is er iets mis, naahh er zal heus niets zijn.

Abdelila werd gebeld en liep naar buiten, mn broer bilal kwam naast me zitten en zei me dat alles goed zou komen waardoor ik weer tranen liet vallen. Hij veegde ze en gaf me een kus op mn hoofd. Hij hield mijn hand vast en zei me dat hij er altijd voor me zal zijn.
Ik sloot even mn ogen voor een paar seconden en deed ze weer open. Ik zuchtte diep en zag toen ineens hoe Bilal naar Nour keek.
Hahahahaha. Zo schattig. Ik gaf hem een klap en fronsde met mn wenkbrauwen.