Patience

perspectief van Ella

"GA WEG ZEG IK TOCH"

Hij ging weg zonder wat te zeggen en de lotfi ging achter hem aan. Hij komt wel terug toch?. App zal me niet alleen laten. Hij komt zo wel terug toch. Hij moet gewoon een beetje geduld met me hebben. Dat is alles. Ik meende het niet dat hij weg moest gaan of dat het zijn schuld was. Maar het was me gewoon even te veel.
Karim kwam bij me zitten en trooste me.

"Karim, waa....."

K: niets waarom. Zeg dat nooit. Allah heeft altijd de beste plannen want hij is de beste planner. Vergeet dat nooit. Dit kind is weg en Allah heeft dat voor een reden gedaan, niet zomaar. Wij moeten dat gewoon accepteren. Dat is het enigste wat wij kunnen doen.

Ik keek hem zielig aan en zij dat hij gelijk had. Want jaa hij heeft gelijk. Allah is de beste planner. Wie weet watvoor goeds hij voor mij in petto heeft. Ik moet gewoon geduld hebben.

Hij tilde me op en ik voelde alles pijn doen. Ik kreunde zachtjes van de pijn en hij en marwa hoorde me.

K: gaat het. sorry.

"Ik heb echt kapot veel pijn. Alles doet pijn. En waarom zeg je sorry. Het is niet jouw schuld toch" Zei ik terwijl ik een traan liet vallen.

M: moet ik de dokter halen?

Ik: Nee. Ik wil dua. Marwa haal dua voor me.

De dokter kwam net op dat moment binnen en marwa ging weg.

De dokter zag dat het infuus niet meer in mn hand zat en vroeg waarom.
Ik bleef stil en Karim zei dat het door het slechte nieuws kwam, dat ik niet kon accepteren.

Ik: nee voorlopig niet nee. Dokter dit is mijn derde kind dat overlijd. En...en..dat is toch niet niets.
Zei ik terwijl er een traan over mn wang gleed.

Hij reageerde met dat het goed zou komen en checkte of alles goed met me ging. Aan het einde heeft hij me gecondoleerd en zei hij dat ik vanmiddag naar huis mocht.
Karim veegde mn tranen weg en kwam naast me op bed zitten. Hij hield mn handen vast en zei dat ik op Allah moest vertrouwen en dat alles goed zou komen met de wil van Allah. Ik had gewoon wat meer geduld nodig zei hij.
Ineens kwam er een hele golf mensen naar binnen stromen.
Hij haalde zijn handen meteen weg, want zn moeder keek hem al aan met een nogal dodelijke blik. Ik weet niet of het kwam doordat hij mn handen vast hield of door iets anders, maar als blikken konden doden was hij zeker weten dood. Nour bleef bij de deur staan en staarde Karim aan. Ze zal hem zeker hebben gemist. Ze kreeg inene tranen in haar ogen en liet een traan over haar wang glijden.

"Ik heb je gemist" zei Karim

N:Ik jou ook.

Ze rende naar hem toe en knuffelde Karim stevig. Het was zo mooi om te zien. Zijn moeder begon ook te huilen en ook zij ging naar hem toe. Toen ze allemaal klaar waren met knuffelen zei karim: "dada? Heb jij me niet gemist? Want ik jou wel hoor."

D: ik heel boos op jou
Zei ze half huilend.
Hij liep naar dr toe en gaf haar een stevige knuffel en een kus op dr hoofd.
Ik ben zo blij dat alles weer goed is tussen hun. Marwa gaf me dua aan en eenmaal haar in mn armen te hebben dacht ik nergens meer aan. Ik keek in haar mooie glinsterende oogjes en dacht meteen aan Abdelila. Zijn oogjes die glinsteren ook altijd zo mooi😍. De dokter kwam weer binnen en zei dat het bezoekuur al voorbij was, ondanks dat ze er maar net waren, ik wilde dua niet loslaten dus vroeg ik of ze bij me mocht slapen samen met Marwa en na een tijdje zeuren mocht het. De dokter keek me aan, begon te schudden met zn hoofd en zei: "erg makkelijk ben je niet ehh."
Ik lachte en zei hem dat ik dat zeker niet ben.

De volgende ochtend mocht ik weg. EINDELIJKK. Ik haat ziekenhuizen . Ik slaap niet Lekker,ik eet niet lekker niets is er leuk aan gewoon. Er valt letterlijk niets te doen. Maar thuis ook niet waarschijnlijk,want ik mag niet veel doen. Ik moet veel rusten en dat betekend veel op de bank zitten of in mn bed liggen. Mijn ribben zijn flink gekneusd dus zitten doet al pijn. Ook doen de blauwe plekken op mn buik kapot veel pijn.