Patience

perspectief van Ella

"Het was avond. Rond 10uur. Ik kwam van de bios met mijn vriend. Nadat we de bios uitkwamen kregen we ruzie en besloot ik lopend naar huis te gaan. Ik wilde snel thuis komen, dus nam ik een snellere weg via het bos heen. Ik appte mn zusje dat ik onderweg was en liep verder met mn oortjes in.
Aangekomen bij het bos maakte ik snellere stappen, want ik houd er niet van om in de avond door bossen heen te lopen.
Er was namelijk ook geen licht.
Verderop zag ik twee mannen op een bankje zitten. Ik zocht er verder niets achter, maar begon wel sneller te lopen. Toen ik langs ze liep begonnen ze te roepen naar me. Ik negeerde ze en ging sneller lopen."

"Sorry dat ik je onderbreek maar wat riepen ze naar je?" zei mn advocaat.

Ik: ik weet nog dat hij....

"Hun namen zijn ali en mourad."
Zei hun advocaat.
Alsof dat me iets boeide.

Ik: mourad dus.....hij riep; waar gaan die mooie beentjes zo snel naar toe?

"Ik negeerde het en liep snel door. Ik had in het begin niet door dat ze me achterna liepen....tot ik ineens naar achter werd getrokken.
Ik werd omgedraaid en voor ik kon schreeuwen deed hij zijn hand voor mn mond... "

Mijn ogen werden al vochtig, maar ik bleef mezelf herrineren dat ik sterk moest blijven.

Ik: ali haalde zijn pistool uit zijn broek en zette die op mn hoofd. Ik mocht niet schreeuwen anders zou hij me neerschieten.
Hij had me nog steeds vast en ali begon me uit te kleden............Ik...ik stribbelde zoveel tegen als ik kon, maar ze waren te sterk.

Ik begon te trillen en mn ogen vulden zich al met vocht. En toen herrinerde ik me wat de jongens tegen me zeiden.
" Dit is een test van Allah en hij geeft zijn dienaren nooit een test die ze niet aankunnen."
Ik nam een grote hap lucht en ging verder met mn verhaal.

Ik: Hij gooide me op de grond en terwijl ali me vasthield deed mourad zn broek uit.

Mijn tranen bleven maar stromen en stromen.
Ik bleef even stil totdat mijn advocaat zei dat ik verder moest met mijn verhaal.

"Ze waren al snel eens dat mourad als eerst mocht.
Ik schreeuwde dat ze moesten stoppen, maar toen....toen kreeg ik een klap in mn gezicht. Ik moest mn mond dicht houden of anders kwam ik hier niet levend weg.
Ali liet me los en mourad gooide me op de grond. Ali hield me weer vast zodat mourad mn broek uit kon doen. Nu kon mourad zn ding doen en Ali nam de wacht. "

"Ik....ik...ik kan dit niet verder vertellen"
Zei ik terwijl mijn gehuil harder werd.

Ik: het is net alsof het nu weer gebeurd. ik kan dit niet. Ik.....ik krijg geen lucht meer.

Mn advocaat bracht me een glas water en zei me dat ik rustig in en uit moest ademen. Ik deed wat ze zei en nam een slok water.
Ze keek me recht in de ogen aan en zei:" je moet het verder vertellen. Alleen zo kunnen zij je met rust laten. Je moet het achter je kunnen laten. Ik weet dat je dit kan. Als je niet alles verteld kunnen ze hier makkelijk van af komen en dat willen we niet. Dus kom op. je moet dit hoofdstuk af kunnen sluiten."

Ik knikte en ging verder.
"Hij zei me nog dat ik niet zo tegen moest stribbelen, omdat er zo niets leuks aan zou zijn.
Hij bleef maar door gaan. Ik smeekte hem op te stoppen want hij deed me veel pijn, Maar hij negeerde mij en begon me kusjes te geven in mn nek en toen ali zei dat hij nu wilde zei hij dat hij nog niet klaar was en dat het nog maar even zou duren. Toen hij eindelijk klaar was maakte ik me zo klein mogelijk en hoopte ik dat het snel over zou zijn. Ali deed nu zijn broek uit en ging ook bovenop me zitten. Hij streelde mn gezicht en zei me dat ik prachtig was. Ik voelde me zo vies. Heel even voelde ik me zo hopeloos en dacht ik dat dit nooit zou ophouden. Toen ik honden hoorde blaffen begon ik zo hard als ik kon te schreeuwen. Op dat moment sloeg Mourad me met zijn pistool en zag ik niets meer. Ik voelde nog wel een paar keer dat er in mn buik en gezicht werd geslagen maar na een paar klappen werd alles om me heen zwart en werd ik wakker in het ziekenhuis en zat de vrouw die me gevonden had naast me. "