Patience

perspectief van Ella

We liepen snel maar hem toe en keken of ie toevallig ergens bloed had ofzo maar gelukkig was dat niet het geval. We probeerde hem wakker te maken, maar hij werd maar niet wakker. Ik was zo bang dat er iets met hem gebeurt was. We bleven naar roepen en schudden, maar hij werd gewoon niet wakker. We voelden zn pols en gelukkig leefde hij nog. We besloten hem op de bang te leggen en de dokter te bellen. De dokter vertelde ons dat hij er meteen aan zou komen en gelukkig was hij er al binnen 10minuten.
Hij zij ons gelukkig dat er niets was, maar dat als dit vaker gebeurd dat hij dan wel langs moet komen.

"Hij wordt zo wel wakker. Hij is waarschijnlijk alleen flauwgevallen en is nu een beetje buiten bewustzijn, maar u hoeft zich geen zorgen te maken. Het komt wel goed."

"Oke gelukkig maar. dank u wel dokter."

"Geen probleem. Nou dan ga ik maar weer eens"

Hij stond op en lotfi liep met hem mee. Ik gaf abdelila een kus op zn hoofd en liep met veel pijn samen met marwa achter ze aan.

M: ik moet nog leren voor een proefwerk dus ik moet gaan schat.

"Oke isgoed schat."

L: ik blijf hier trouwens voor als ie wakker wordt dan kan ik je beetje helpen.

M:Dus je gaat niet naar huis wil je zeggen

L: nee niet nu

Je kon duidelijk zien dat marwa boos was. Ze liep meteen weg en net toen ik haar wilde roepen hoorden we abdelila ineens:
"Kunnen jullie alsjeblieft jullie mond dicht houden. Ik heb echt koppijn"

Ik: je bent wakker. Eindelijk.

A:lotfi kun je alsjeblieft 2 paracetamols pakken in de lade en ella wil je alsjeblieft naast me komen zitten.

Ik: jaa tuurlijk.
Met veel pijn en moeite liep ik naar hem toe en ging naast hem zitten en hij vroeg me heel akward hoe het met hem ging. Toen ik hem zei dat het goed ging vroeg hij nog of ik dat zeker wist?? Ik ben ff de weg kwijt hoor. Dit gesprek voelt zo raar.

Ik zei hem dat ik veel pijn had, maar dat het alsnog goed gaat elhamdoulilah.

"app, heb je veel pijn?"
Vroeg ik hem.

Lotfi kwam een glas water brengen met de paracetamols.

Ik: dankjewel.

L: geen probleem broer. Moet ik jullie trouwens alleen laten.

A: nee je kan er gewoon bij blijven. Jij bent getuige. Jij kent me het best dus als ze me niet gelooft dan kan je met dr praten.

Hij dronk de paracetamols op en vertelde mij dat hij hoeveel spijt ik had en hoeveel ik van haar en mn dochter hield.

"Ik wil je niet kwijt ella. Je bent mn alles"

Ik wist al meteen waar hij het over had. Maar ik kan dit gewoon niet. Waarom begrijpt hij dat niet gewoon. Hij moet me begrijpen. Wat er met mij is gebeurd is niet niets. Ik zei hem dat hij me meer ruimte moest geven, maar jammer genoeg pikte hij dat niet echt goed op en begon te schreeuwen waardoor ik best schrok. Hij was erg boos en dat kon je goed zien.

"JE VOND HET GOED. GEEN PROBLEEM ZEI JE. EN NU INEENS IS HET EEN PROBLEEM EN KUN JE HET NIET MEER VERGETEN. HET IS NU INEENS ALLEMAAL MIJN SCHULD? WHAT THE FUCK IS MET JULLIE. "

Mijn ogen begonnen zich te vullen met vocht en dat terwijl ik ze nog probeerde in te houden.

Lotfi werd ook een beetje boos en zei hem dat ie rustig aan moest doen.

" ik word gek jonge. Wollah ik word gek. "

Zachtjes vroeg ik hem waarom ie aan het schreeuwen was?
En zijn antwoord deed mij nog veel meer pijn dan hij ging schreewen.

"sorry sorry sorry. Hoevaak moet ik nog sorry zeggen? Wat wil je dat ik doe zodat je ziet dat dit me pijn doet en dat ik niet zo kan leven. Ik heb echt spijt van alles. Van alles. Kun je me niet gewoon nog een kans geven?

Ik keek hem stilletjes aan en zei daarna dat hij me alleen een beetje tijd moest geven om het te kunnen verwerken, maar tevergeefs accepteerde hij dat antwoord niet.

"hoelang is een klein beetje?"

Ik: dat weet ik niet.

A:tuurlijk weet je dat niet, meld me maar als je het weet.

Hij stond op, deed zn schoenen aan en ging de deur uit.

Ik: lotfi ga alsjeblieft achter hem aan oke en zorg dat ie niets doms gaat doen.
Zei ik met tranen die over mn wangen stroomden.

Lotfi gaf me een kus op mn hoofd. Ik schrok en dat zag ie, dus excuseerde hij zich direct.

L: Sorry. Ik vergeet het steeds ,maar luister alles komt goed In shae Allah oke. Dus maak je niet druk. Heb gewoon een beetje geduld.

Ik knikte en hij ging er snel vandoor.

Twee jaar later:
Alles is nu gied tussen mij en app. Die dag dat we ruzie hadden is hij blijven slapen bij lotfi en is hij na een week pas thuis gekomen. We hebben toen alles uitgepraat en ieder heeft zijn gevoelens kunnen uiten. Lotfi en katim warener ook bij en marwa natuurlijk ook en dat om mij te steunen. Die dag was erg moeilijk voor mij. Uiteindelijk is alles gelukkig goed gekomen en is hij nu weer gewoon thuis.

Ik werd wakker en deed mn ding. Ik maakte een ontbijtje klaar en ging aan tafel zitten. Vandaag ontbijt ik alleen want app die is vroeg weg gegaan omdat hij wat moest regelen fso.

Ik nam net een hapje van mn brood en hoorde dua huilen. Ik haalde haar uit haar bed, verschoonde haar en trok haar kleren aan. Ik maakte mijn ontbijt af en gaf dua ook wat te eten. Toen ik klaar was met afruimen en opruimen kleedde ik me ook om. Ik maakte de luiertas van dua nog even klaar en toen gingen we weg. Ik zette dua af bij mn schoonmoeder en ging met nour naar de stad. Het is nu al een paar maanden geleden dat ik ontvoerd was en sinds dien heeft app me nog steeds niet aangeraakt fso. Ik kon het nog niet toe laten. Hij heeft me wel knuffels kunnen geven maar meer niet en ik zie gewoon dat het hem stuk maakt. Hij zegt het me nooit omdat hij erg veel geduld met me heeft maar toch zie ik het in z'n ogen. En dat doet me pijn. Gister heb ik besloten om hem te verassen en vandaar dat nour en ik nu de stad in gaan. Marwa komt wat later zei ze.  Ze is pas 2uur klaar met school en dan komt ze rechtstreeks naar stad. Ik heb gisteravond tussen al mn lingeriesetjes gekeken en zag dus dat ik niets had en die lingeriessetjes die ik nog had die waren van toen ik nog samen was met nabil Allah irahmoe. Dus die ga ik niet gebruiken.
Dus dat betekend shopppeeenn.....