Patience

Spijt

Perspectief Abdelila

Een week later:

Het is nu al een week dat Dua is overleden. Ik heb mijn dochter al een week niet gezien en zo ook mn ouders niet.
Ik ben helemaal de weg kwijt.
Ik drink ik neem meisjes mee naar huis. Het huis ziet er niet uit. Ik heb elke dag hoofdpijn. Ik ben al een week niet naar werk gegaan. Ik ben echt de weg kwijt.

Mn telefoon gaat en ik neem op.

'Weldi ik kom zo meteen even langs. Ik moet met je praten.'

'Isgoed mama'

Shitt nu moet ik alles opruimen snel en gaan douchen.
Ik ruimde alles op, stofzuigde en spoot wat luchtverfrisser in de woonkamer, deed ook wat kaarsen aan en ging douchen.
Toen ik klaar was kleedde ik me om en deed de kaarsen uit.
Ik wilde net op de bank zitten toen de bel ging. Ohhjaa en ik heb geen zin om me voor te stellen. Jullie weten dat ik abdelila heet en jullie komen er later wel achter hoe en wie ik nou precies ben.

Perspectief Ella

Ik ben jullie trouwens vergeten mezelf voor te stellen. Ik ben Ella en ben 20jaar oud. Ik heb een broer genaamd Bilal van 25 en heb nog een zusje van 18 genaamd Marwa, en ik heb twee geweldige lieve ouders. Ik ben op mn 18e getrouwd met mn man Nabil. Hij was een erg aardige jonge. Hij was een goeie jonge. Je zou denken dat ik gek ben, maar dat is niet zo. Ik was er klaar voor en heb gewoon mn school af kunnen maken. Dus niets aan de hand. In het begin toen we trouwden was alles perfect, maar later begon hij me te slaan en begon hij aan drank, ik bleef bij hem omdat ik van hem hield. Ik was gek p hem, maar nu elhamdoulilah gaat het beter behalve dan dat mijn pas geboren dochter heel ziek is. Ik ben zo bang dat ik haar verlies. Ik mag haar vandaag mee naar huis nemen. Ze heeft allerlei draden meskiena.
Ik hoop maar dat alles goed komt In sha Allah.

'Nabil? '

N: jaa schat.

Ik: wil je een rolstoel vragen

N: jaa tuurlijk.

Ik: lopen doet echt pijn.

N: ik weet het, het was een moeilijke bevalling.

Ik: jaa nogal.

Hij ging de kamer uit en ik pakte ons klein meisje. Het doet me zoveel pijn als ik haar zo zie.

De dokter kwam binnen samen met Nabil.
D: uw dochter heeft niet lang meer. We kunner haar namelijk niet meer helpen. Haar longen werken gewoon te slecht. Ik heb het hier met uw man over gehad. Hij kwam dus met het idee dat jullie haar mee naar huis nemen.

Ik: nabil? Je wist dat ze er slecht aan toe is en je hebt me niets verteld. Je zei me altijd dat het goed zou komen terwijl je wist dat ze het niet zou overleven. Je hebt gelogen.

D: hij wilde u niet....

Ik: sorry dat ik u onderbreek dokter maar laat het maar. Mag ik alstublieft naar huis.

D: jaa tuurlijk. Sorry. Komt u maar in de rolstoel zitten. Ik haal alvast een zuster zodat ze met jullie mee kan.

Ik: isgoed.

We gingen mee en gingen naar huis. Ik ging niet weg bij mn kleine meid behalve als ik wat moest koken, maar anders verloor ik haar nooit uit het oog.
Een week heeft ze het volgehouden. Ze is zo sterk. Maar nu is ze bij Allah subhana wa ta'ala.

Twee weken later:
Mn kleine meisje is dood. Allah rhamha.
Eergister hebben we haar begraven en gister zijn er de hele dag vrouwen langs gekomen om me te condoleren.
Iedereen was er kapot van behalve mn schoonmoeder en haar dochters. Ze waren de hele tijd aan het lachen terwijl ik van binnen kapot ging.

Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Heb alleen maar kunnen denken aan Amira, mijn kleine prinses.
Nabil is de hele nacht niet thuis geweest. Ik weet ook niet waar hij uithangt.
Ik nam een douche en bad fajr. Ik was vergeten op te staan in de nacht.
Ik ging naar beneden en ging ontbijten. Ik hoorde de deur opengaan en zag Nabil staan. Hij was dronken.
Hij kwam naar me toe en sleepte me via mn haren mee naar boven. Ik schreeuwde het uit maar hij liet me maar niet los. Boven in de kamer gooide hij me op de grond en sloeg me.

'Nabiiiiilll hou op als.....als je blieft. Wat heb ik je gedaan'

N: door jou is ons kindje dood.

Ik: Allah heeft haar meegenomen. Ik kan niets doen aan de wil van Allah. Ze was ziek.

Hij gaf me nog een klap en ik barste in tranen uit.

Ik: sinds wanneer drink je weer.

N: dat boeit jou niet.

Ik veegde mn tranen weg en zei:
' je bent gister zeker weer bij die hoeren geweest en hebt zeker weer drugs gebruikt en gedronken tot je erbij neer viel of niet. En je bent weer met een van ze naar bed geweest of niet. '

N: jaa en wat dan nog. Ik ben jou zat. Je geeft me geen eens aandacht meer. Jij bent hier de hoer ja. Die meiden daar zijn veel mooier en lekkerder dan jij. Ik hoef jou niet eens meer. Alleen wel nog voor een keer. Gister alleen was niet genoeg.

Ik: wat hoe bedoel je.

N: kleed je uit.

Ik: BEN JE GEK GEWORDEN. ONS KIND IS PAS DOOD EN JE BENT DRONKEN.

PATS!!
Hij gaf me een klap op mn gezicht en zei:
'Je gaat luisteren of je krijgt er meer. Alsjeblieft schatje van me. Ik hou van je. Wat ik net zei meende ik niet. Ik was gewoon boos.
Hij kuste me in mn nek en trok mn shirt uit. Hij ging verder met mn kleren uit trekken tot ik alleen nog maar in mn beha en onderbroek zat. Ik duwde hem weg en stond op. Hij pakte me vast en duwde me op het bed.

'Waar wil je geen schatje. '

'laat me los' zei ik huilend

N: je bent van mij. Mijn vrouw. Ik mag alles met je doen wat ik wil ja.
Zei hij terwijl hij me streelde over mn wang.
Hij trok de rest uit en toen ik tegenstribbelde sloeg hij me knock out.
Ik zag niets meer, behalve zwart.

Ik heb zoveel spijt dat ik met hem ben getrouwd. Ik ben zo dom geweest.

Perspectief Abdelila:

Het was mn moeder.

'Weldi ik moet met je praten over iets belangrijks.'

Ik: wat is er mama?

Ma: waarom geef je je dochter gee aandacht. Ze heeft je nodig weldi. Ze is nog jong. Ze heeft haar moeder al verloren waarom zou ze jouw ook moeten verliezen.

Ik: ja je hebt gelijk mama. Het spijt me. Ik ben gewoon de weg kwijt geraakt. Was dat wat je me wilde vertellen?

Ma: nee het gaat over.................