Patience

Perspectief Ella

Is zag ze dicht bij elkaar staan. Te dicht bij elkaar.

Ik: Wauww erg laag van je dit. Echt laag.

A: het is niet wat je denkt.

Ik: ik hoef niets te weten oke. Luisterr ik ga dit een keer tegen je zeggen, haal haar hier weg want mijn geduld met haar raakt op.

Hij stuurde yasmin weg en liep naar me toe, hij draaide mn hoofd naar zich toe.

A: Luister oke er is echt niets gebeurt ik leg je alles uit echt waar maar ga alsjeblieft niet huilen. En je hoeft ook niet jaloers te...

Pfff jaloers wat denkt ie wel niet man. Ik ben zn vriendinnetje niet.

Ik: sshht. Jaloers zou ik nooit zijn en ik huil niet om jou, nee maar om dua. Ze is ziek oke. Ik moet....

Y: heey mag ik weer binnen komen?

Ik: laat maar. Ga maar naar binnen en veel plezier.
Kom maar dua we gaan.

Hij liep nog een beetje achter me aan, maar ik negeerde hem. De temperatuur van dua word volgens mij steeds hoger.
Ik wilde net naar mn broer gaan maar zag toen lotfi. Hij liep naar me toe en vroeg me wat er was.

Ik: er is niets

L: je ogen zijn rood heb je gehuild?

Ik: nee, maar wil je me aub naar eerste hulp brengen

L: hoe zo wat is er dan

Ik: dua is ziek

L: en waar is appie

Ik: lang verhaal maar wil je me alsjeblieft brengen want anders ga ik wel met mn broer

L: okeoke geef de maxicosi ik breng je wel kom.

We gingen naar het ziekenhuis en onderweg erheen was t erg stil.
Totdat hij begon te praten en zei:
'Ik heb je gemist'

Ik keek hem aan en keek daarna weer vooruit. Ik wilde wat hij zei even vergeten en wilde me nu alleen maar focussen op Dua. Maar nee hoor daar bleef het niet bij.

'Waarom negeer je me'

Ik: luister ik weet niet of je het weet maar ' I moved on' zou jij ook moeten doen.
Dus alsjeblieft vergeet wat er was tussen ons.

L: hoe wil je dat ik het ga vergeten. Ik ben je nooit vergeten, weet je hoelang ik al op dit moment heb gewacht

Ik: lotfi stop echt stoppen nu. Als je besluit verder te gaan dan laat mij de auto maar uit k maak de weg dan wel alleen af.

L:oke ik ben al stil

Verder naar het ziekenhuis was het gewoon stil en daar genoot ik dan ook van, ik kon me nu eindelijk gewoon richten op dua i.p.v. naar zijn onzin te luisteren. Pff ik had een erg leuke tijd met hem, maar we hadden wel erg vaak ruzie, omdat hij erg jaloers was.
Op een dag.....
Nee dit vertel ik jullie een andere x het is namelijk een best lang verhaal, maar om een lang verhaal kort te maken; we gingen uit elkaar. De reden ervan komen jullie nog wel te weten maar niet nu.

Aangekomen in het ziekenhuis namen ze dua mee en niemand mocht nog naar binnen.

Ik was erg bang, omdat ik niet begreel waarom ik naar binnen moest. Ik was de hele tijd aan het ijsberen tot Lotfi tegen me zei dat ik moest gaan zitten en dat alles goed zou komen. Maar ik wilde dat van iemand anders horen, maar die heeft geen tijd voor ons.

Ik ging dus maar zitten en voelde een paar ogen op me branden. Ik draaide me om en vroeg lotfi wat er was. Hij draaide natuurlijk meteen om maar ik had hem al lang door.

'Er is niks hoezo vraag je dat'

Ik: je kijkt al de hele tijd naar me. Alsjeblieft lotfi laat het gaan. Dat wat wij hadden is verledentijd oke.

L: jij bent diegene die er nu over begint toch ik heb niets eens wat gezegd. Ik zal het wel moeten vergeten. Je bent de vrouw van mn beste vriend. Ik heb dus geen keus.
Ik liet het gaan en draaide me weer om. Door de stress begon ik steeds te bewegen met mn been.
Ineens kwam er iemand naast me zitten.
Het was Abdelila. De vriend die ik nodig had ondanks dat ik nog erg boos was.

A: ella, sorry oke, maar luister er is echt niets gebeurd. Je hebt te snel geoordeeld. Je weet niet eens wat er aan de hand was. Ga je me de kans geven om het uit te leggen.

Ik: jaa maar niet nu oke. Nu wil ik gewoon weten wat er met dua aan de hand is.

' het komt goed, echt waar. Ze is een sterke meid. ' zei hij en gaf me een knuffel. Dit voelde zo goed.

Doordat Dua hier nu ligt moet ik denken aan Amira.
Amira was zo klein, ik mocht dit niet laten gebeuren. Nabil had gelijk het was mijn schuld. Door mij is Amira overleden. Allemaal door mij.

Ik was weg in mijn gedachten tot Abelila mijn tranen weg veegden.

En weer zei hij dat het goed kwam.
De dokter kwam naar buiten en zei ons dat dua haar mij wilde en dat haar vader met hem mee moest gaan. Ik hoop dat er niets aan de hand is. Ik stond direct op en liep naar de kamer waar Dua lag.
Ze had rode wangetjes en sliep zo schattig.
Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en ze opende haar oogjes. Ze begon weer te huilen en ik wist direct wat ze wilde.
Ik tilde haar op en gaf haar borstvoeding.
Daarna viel ze direct in slaap.
Mijn telefoon ging af en door het volume schrok ik was ik ook erg bamg dat Dua wakker zou worden, maar gelukkig sliep ze diep. Ik nam mijn telefoon op zonder te kijken wie het was en hoorde mijn zusje praten.

'Marwa wat is er'

M: waar zijn jullie

Ik: 1e hulp

M: omg waarom

Ik: dua was echt ziek maar ze is beter nu.

M: omg waarom zei je dat niet.

Ik: Omdat ik daar niet aan dacht. Maar we komen zo naar huis.

M: oke ik zeg wel dat ze moeten wachten tot jullie komen zodat we samen kunnen eten.

Ik: nee hoeft niet.

M: oke dan zeg ik dat ze voor jullie moeten over laten.

Ik: ja doe dat maar want ik weet niet hoelang het gaat duren voor we thuis zijn.

M: saf is goed hbiba tot straks ja

Ik: In shae Allah schat.

M: lovee you siss

Ik: love you to monsterr

Ze lachte en hing op.

10min later:

'Wat hebben jullie twee? '

Huuhh?
Die begreep ik niet ik draaide me om en zag abdelila en lotfi in de kamer staan.

L: hmm niets

A: rn daarom keek je haar zo aan. K zie toch hoe je altijd naar dr kijkt en nu net nog kijk haar weer verliefd aan.

Ik: wacht huuh, stond je hier allang lotfi?

L: Nee

A: Ella ga je nog wat zegge off...

Ik: ik leg je thuis alles uit, maar kunnen we nu alsjeblieft naar huis.

A: ik wil het nu weten

Ik: en ik wil naar huis.
Ik stond op, legte dua in de maxicosi en liep weg met dua.

Ik: als iemand wilt eten komt ie mee naar huis want ik heb best wel honger ik weet niet voor jullie.