Patience

perspectief van Ella

Eenmaal beneden bleef abdelila me maar aanstaren waardoor ik moest blozen. Hij liep naar me toe en zei me dat ik er prachtig uitzag. Ik deed nog heel even uit de hoogte en zei dat ik dat wel wist.
Ik liep langs hem en ging alvast aan tafel zitten.

" moet ik op je wachten of kan ik beginnen" zei ik

Hij zei me dat ik kon beginnen en kwam tegenover me zitten. Hij had zalm met salade en soep klaar laten maken en mensen het was niet normaal lekker gewoon. Ik genoot zo erg.

Na het eten nam hij me mee naar de tuin waar een schattig picknick tafeltje stond versierd met lichtjes. Ik ging zitten en weer kwam hij tegenover me zitten. Ook had hij trouwens heerlijke appelkruimelraart geregeld. Dit is echt mn nummer 1 gewoon. En slagroom mag natuurlijk niet missen ehh.

Ook nu hebben we geen enkel woord uitgewisseld. Soms keken we elkaar even aan maar keken we meteen weer weg.

Ik wilde hem zeggen hoeveel pijn hij me heeft gedaan met zijn woorden en precies op het moment dat ik zijn naam zei, zei hij mijn naam.

Hij zei me dat ik eerst mocht, dus wilde ik beginnen met praten, maar leek me dat geen goed idee. Hij was diegene die het goed wilde maken met me dus mocht hij beginnen. Ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar wat hij te zeggen heeft.

Hij begon met waarom hij mij hierheen heeft meegenomen en begon toen te vertellen dag hij het goed wilt maken zodat het weer wordt als eerst, hij wilde dat we weer konden lachen en knuffelen samen
Hij wilde dat we alles zouden vergeten. Zou ik dat kunnen? Ik denk namelijk niet dat ik het zou kunnen. Vergeven jaa tuurlijk kan ik dat, maar vergeten? Nee dat wordt moeilijk.

Hij vroeg me hem te vergeven voor wat hij heeft gedaan en gezegd. Hij wilde weer een gelukkig gezinnetje zijn.

Ik bleef naar beneden kijken, omdat ik even niet wist hoe hierop te reageren. Hij deed mn kin omhoog zodat ik oog in oog met hem zou staan. Hij keek me strak aan en ging verder met zijn verhaal.

"je weet hoeveel ik van je houd en dat ik nooit zal stoppen met van je houden. Het spijt me voor alles wat ik heb gedaan echt wollah. En het spijt me voor al die tranen die je door mij hebt moeten laten vallen. Ik haat het om je pijn te zien lijden en vooral als het komt door mij. Ik ben daarvoor nu al aan het boeten. De pijn die ik voel door de kanker doet pijn. Maar de pijn die jij mij geeft, omdat je niet tegen me praat of me niet eens aankijkt is onbeschrijflijk."

Hoe kan hij zeggen dat ik hem pijn doe? Is hij al die woorden vergeten?, al die beschuldigingen? Alles kwam weer naar boven waardoor mijn tranen over mijn gezicht rolde.

Ik: ik doe jou pijn?

A: Ella je weet dat ik het niet zo bedoel.

Hij zei dat hij ons miste en zei:
Sinds ik kanker heb sta je aan mn zijde en ik dank allah hier zoveel voor, want ondanks de pijn ben jij bij me als het even niet goed gaat.

Hij zei dat hij wist hoeveel pijn hij me deed met zijn woorden.

A: Zo hoor ik niet om te gaan met de mooiste en de dierbaarste parel in mijn leven.

Ik zei hem dat hij daar eerder over had moeten nadenken nog voor hij me pijn deed. Hij zei dat hij dat ook wist. Hij beloofde me dat hij me nooit meer pijn zal doen en vroeg me om hem te vergeven.

Ik zag in zijn ogen dat hij dit meende en dat hij echt spijt had. Dus hen ik hem vergeven. Alleen wilde ik een ding erg duidelijk zijn. Hij moest mij namelijk ook nog wat andere dingen beloven.

"beloof je het echt. Beloof me alsjeblieft dat je me nooit meer de schuld zal geven van de miskraam en van alles wat er is gebeurt."

A: wollah ik zal het nooit meer zeggen. Het is jouw schuld niet eens. Ik was boos en wist niet wat ik zei.