Patience

perspectief abdelila

En daar was ze. Ella. Maar jammer genoeg niet alleen. What the fuck doet die klootzak hier.

Ik vroeg haar meteen wat ie hier deed en ze vertelde me dat hij haar had afgezet, maar nog steeds begrijp ik niet waarom hij dat moest doen. Ze kon toch ook gewoon met iemand anders komen of uuhh gewoon alleen.

Hij zei dat ie me beterschap wilde wensen en dat hij weg zou gaan en.... wauww wat hij erna zei maakte me zó booos ehh niet normaal. Ik begon te koken van binnen maar hield me in
" En ella hou je mond want ik ga gewoon weg. " even serieus. Dit zinnetje kilde mij zwaar van binnen. Alsof ze een relatie ofzo hebben. Deze twee weten alles van elkaar. Net zoals zij en lotfi. Ik begin ook echt af te vragen met wie ze allemaal op school is omgegaan. Alleen met jongens of ook met meisjes? Want ik heb nog geen enkele vriendin van dr ontmoet. Ik zie alleen maar meer jongens verschijnen.

Y: Ik spreek je later.

Ik: hij zegt nog "ik spreek je later"

Oh mijn god. Hoe durft ie zoiets te zeggen waar haar man bij is. Ik bleef me maar inhouden en tot nu toe is dat nog gelukt ook.

E: abdelila ik weet niet wat jij allemaal lekker vind dus heb maar wat voor je gehaald. Dus alsjeblieft. En lotfi dit is voor jou. Je dagelijkse shizzel hahhaha

SNAPPEN JULLIE WAT IK NU BEDOEL?? Dit is toch niet normaal. Voor lotfi weet ze precies wat ze moet halen en voor mij.....voor mij haalt ze maar wat??😤😧
Dit is dus wat lotfi bedoelde met hoe ze het altijd goed probeert te maken. Eten en koffie dus ehh. Nou dat helpt dus niet bij mij, dus moet ze voor mij maar wat anders verzinnen.

Ella was nogal verbaasd dat we het over haar hadden en keek ons raar aan.

De dokter kwam binnen en vroeg of wij lotfi en ella familie zijn. Ella antwoordde ja en hij wilde ze direct spreken.

Daar zat ik dan in mn eentje. Natuurlijk wost ik dat er iets gaande was. Ik bedoel anders had de arts alles wel gezegd waar ik bij was en ten tweede; deze klachten heb ik nu al veeeel te lang dus jaa ik denk dat ik zeker een of andere operatie moet gaan doen fso. Uugghh. Ya Allah. Anta shafi,  fa shafi marda'i (ohh Allah. u bent de genezer dus geneest u mijn ziekte)

Na 10minuten waren ze nog niet terug. Jaa ik weet nu wel zeker dat dit niets goeds betekend.
Uit het niets kwam mn moeder binnen stormen.

"Weldi wat is er gebeurt. Heb je ergens pijn. Oeff ya weldi. Waarom moet je me altijd laten schrikken"

Ik: ma het gaat goed. Rustig aan.

Ik keek of ik ella zag, maar zag haar niet. Waar is ze?

En yupp toen zag ik haar binnenkomen. Ze vroeg aan iedereen of ze weg wilden zodat wij alleen met zn tweeën waren.
Dit was het moment om het goed te maken. Tenminste dat dacht ik.

Iedereen ging naar buiten en nu waren we alleen met zn tweeën. Ze pakte een stoel en kwam naast me zitten. En net toen ik iets wilde zeggen belde iemand haar.

"Youssef ik bel je zo terug oke. Dit is echt belangrijk"

Dit meent ze niet. Dit meent hij niet. Zodra ik hier uit ben sla ik hem kapot. Hij verpest de hele tijd een moment dat ella en ik samen zijn. Mijn bloed begon weer te koken en dit keer kon ik het niet meer inhouden

"ik bel je zo terug."
Ik zag meteen aan haar gezicht dat het geen goed nieuws was, maar op dit moment kon me dat niets schelen

Ik: ben je serieus...

" ja sorry ik moest wel ff opnemen het ging over iets belangrijks. " zei ze zacht.

En toen ik haar vroeg wat er zo belangrijk was. Zei ze "laat het gaan"
Waar the fuck slaat dat nou weer op.
Ik zei haar dat ze me nooit iets verteld en toen werd ze boos.  Ze zei me dat ze me alles verteld maar dat is gewoon bullshit want dat doet ze nooit. Ik moet er altijd wel via via achterkomen of het zelf gaan uitzoeken. Ik begrijp niet waarom ze me niet vertrouwd. Wat heb ik al die tijd verkeerd gedaan. Na alles wat er gebeurt was dacht ik dat het beter ging, maar ik had het dus verkeerd.