Patience

perspectief van Ella

'Abdelilaaaaaaaa alsjeblieft wordt wakker. Alsjeblieft.' Zei ik huilend

Ik legte zijn hoofd op mijn schoot en aaide over zijn hoofd.  Nour begon te huilen en marwa trooste haar. Zijn opa belde de ambulance en ik vertelde marwa dat ze lotfi moest bellen.

'Huuh lotfi?'

Ik: bel hem nou maar en vertel wat er is gebeurd en zeg hem de auto mee te nemen NU MARWA!!!

Mijn ogen begonnen zich weer te vullen met tranen en ik probeerde hem maar wakker te maken maar hij wilde maar niet. Ik smeekte Allah om over hem te waken en hem wakker te maken.
Ik kreeg ineens hevige pijn in mijn buik en het wilde maar niet stoppen. De ambulance kwam en nam hem mee.  Zijn opa en nour reden net hem mee naar het ziekenhuis. Ik bleef nog op de grond zitten want mijn buik deed zoveel pijn.

M: ellaaa wat heb je? Gaat het.

Ik: jaa jaa ik denk gewoon de stress.

Lotfi kwam aanrijden en zag dat ik veel pijn had. Hij stapte meteen uit en liet marwa instappen en kwam naar me toe rennen.

L: gaag het ella.

Ik: lotfi ik heb echt last van mijn buik en fenk dat er wat is met de baby. En dan ook nog app die aangereden is.
Mijn tranen begonnen te stromen en lotfi hielp me opstaan en zei me dat alles goed zou komen.

We gingen naar het ziekenhuis en zagen de oma, moeder van lotfi en alle tantes/ ooms. Iedereen stond voor de operatiekamer maar ik kon echt niet meer verder.

'Marwa, ga jij alvast naar zijn kamer oke. Ik ga eerst even wat te drinken kopen en mn gezicht wassen.'

M: isgoed schat.
Lotfi blijf je bij ella alsjeblieft

L: jaa isgoedd.

Marwa ging net de hoek om en lotfi vroeg weer hoe het met me ging. Volgens mij kon je echt aan me zien hoe ik er aan toe was.

"Lotfi k kan echt niet meeeeeer.  Mijn buik doet echt veel pijn."

L: kan je nog lopen? Dan lopen we naar naar de balie

Ik probeerde het maar het lukte me totaal niet.
Lotfi tilde me op en bracht me naar de balie en vroeg om hulp. Huilend en kreunend van de pijn lag ik tussen zijn armen met mijn hoofd op zijn borst. Het voelde zo raar om tussen zijn armen te liggen masr dat boeide me nu eigenlijk totaal niet. Het enigste waar ik nu aan dacht was mijn baby. We kregen direct hulp en een kamer. Hij legte me neer op het bed en wilde weg gaan, maar hij mocht niet van me want ik heb hem nu echt nodig.

'Blijf alsjeblieft bij me lotf....Aaaaaaa ik heb echt pijn. '

Lotfi hield mijn hand vast en ik kneep er stevig in. Door de pijn heb ik niet eens opgelet wat ze met me deden. Enigste wat ik deed was kreunen en huilen van de pijn. Lotfi bleef mijn tranen maar weggeven en bleef me maar vertellen dat ik erg sterk was en dat alles In shae Allah goed zou komen.

'Vertrouw op Allah'  bleef hij herhalen.

Toen ze klaar met me waren gaven ze me wat om me te kalmeren en viel ik voor ff in slaap.
Na 15min werd ik alweer wakker en zag ik lotfi nog steeds naast me zitten. Ik vroeg hem meteen hoe het was met de baby en gelukkig vertelde hij me dat alles goed ging. Elhamdoulilah.

Ik: lotfi weet je misschien hoe het gaat met app.

L:mn moeder zei me dat het goed ging. Ze denken dat hij zo wakker word.

Ik: oefff elhamdoulilah. K was echt bang dat het niet goed zou gaan.

L: ella?

Ik: jaa?